บทที่ 12
ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
“เพราะฉันมีของขวัญให้เธอไง”
“ตลก อย่างนายเนี่ยนะ” คนตัวเล็กมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ
“หลับตาก่อนดิ”
“ไม่! นายจะแกล้งอะไรฉันอีกวา ฉันไม่หลงกลนายหรอก!”
“ไม่แกล้ง หลับตาเร็วๆดิ” มะเหมี่ยวมองวายุอย่างชั่งใจแต่ก็ยอมหลับตาลงตามที่เขาบอก
“หลับสนิทยัง”
“เร็วๆสิ นายจะแกล้งฉันใช่ไหม...อื้อ!!!” มะเหมี่ยวร้องขึ้นเมื่ออยู่ๆริมฝีปากได้รูปก็บดลงมาทาบทับกับริมฝีปากล่างองเธอโดยไม่ทันตั้งตัว
สายตาหวานเบิกโพลงพลางนึกในใจที่ถูกวายุแกล้งอีกแล้ว
“นี่ไง ของขวัญ”
“ไอ้บ้า! ไหนบอกจะไม่แกล้งไง” เมื่ิอวายุปล่อยให้ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระมะเหมี่ยวก็บ่นออกมาทันควัน
“ฉันไม่ได้แกล้ง นี่คือของขวัญของฉันจริงๆ”
“นายแกล้งฉันชัดๆ นายนี่มัน...อื้อ!!!” วายุโน้มใบหน้าประกบริมฝีปากทาบทับลงอีกครั้ง แต่สัมผัสในครั้งนี้มันลึกซึ้งและดูดดึงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
มือเล็กเกาะไหล่กว้างเอาไว
