บทที่ 10
อีกครั้ง
หมับ!
พรึ่บ!
“เธอ!” วายุเบิกตากว้างเมื่อมือเล็กคว้าที่คอเสื้อของเขาโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้ร่างสูงล้มลงทับคนตัวเล็กบนโซฟาตัวยาว
“เอากัน” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเต็มไปด้วยความต้องการ นิ้วเรียวเริ่มกรีดไล้ตามกล้ามเนื้อแข็งแรงบนหน้าท้องของวายุอย่างยั่วยวนโดยที่ริมฝีปากสีแดงสดกำลังคลอเคลียที่ต้นคอของเขาไม่ห่าง
“เหมี่ยว หยุด” เสียงเข้มเอ่ยห้ามพร้อมกับรวบข้อมือเล็กเอาไว้เมื่อมือของเธอเริ่มซุกซนจับไปตามร่างกายของเขาไปทั่ว
“ฉันอยาก”
“แต่เรามาทำงาน” วายุเอ่ยย้ำก่อนจะผละออกจากร่างกายเล็กแม้ว่ากลิ่นกายหอมหวานจากกายสาวมันจะทำให้ส่วนนั้นของเขาแข็งตัวแล้วก็ตาม แต่อย่างไรแล้วเขาก็ต้องหักห้ามใจตัวเองเอาไว้ใจ
“ค่อยทำก็ได้”
“ไม่ เธอลืมไปแล้วเหรอว่ากฎของเราคืออะไร” สายตาคมจดจ้องที่ใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กำลังควบคุมร่างกายของเธออยู่
เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จ
