“จะมาบ้านคุณย่าทำไมไม่โทรบอก จะได้พามา ไม่ใช่ให้คนอื่นเทียวรับเทียวส่งแบบนี้” อิทธิพัทธ์พูดออกมาด้วยอารมณ์ที่ยังเจือไปด้วยความโกรธ
“ก็อ้อเกรงใจอาอิทนี่คะ กลัวว่าจะรบกวนเวลาทำงานอาอิทด้วยค่ะ คิดว่าจะกลับมาทันเวลาอาอิทเลิกงานพอดี”
“ก็เลยแอบมาเจอกับไอ้เมศก่อนงั้นเหรอ”
“มันไม่ใช่อย่างที่…”
“ไม่ใช่อย่างงั้นแล้วมันยังไง ก็เห็นอยู่โทนโท่ว่าแอบยืนจับมือถือแขนกัน แล้วแบบนี้จะให้อาคิดยังไง” อิทธิพัทธ์พูดเสียงดังเกือบจะตะคอก จนร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง ตัวเขาสั่นเทิ้มไปหมด หน้าตาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ แววตาดุอยู่แล้วยิ่งดุเข้าไปอีก
ลดาวัลย์ไม่เถียงเขาสักคำน้อยใจที่เขาไม่ยอมฟังเหตุผล ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยขึ้นเสียงกับเธอแบบนี้ เธอเข้าใจมาตลอดว่าเขาไม่ใช่คนงี่เง่า ไม่เข้าใจว่าแค่ไปกินข้าวบ้านใหญ่ทำไมต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
‘ก็บ้านย่าตัวเองรึเปล่าว้า’
อิทธิพัทธ์เลี้ยวรถเข้ามาจอดภายในบ้านลดาวั
