อิทธิพัทธ์เลี้ยวรถเข้ามาจอดในห้างสรรพสินค้าใกล้กับสำนักงานใหญ่
“ทำไมไม่บอกแต่แรกว่าไม่มีชุดใส่ทำงาน”
“ก็อาอิทไม่บอกนี่คะว่าจะพาอ้อไปทำงานด้วยวันไหน” คนถามถึงกับนิ่งงันเขาไม่พูดต่อเพราะเขาเองก็ลืมนึกถึงข้อนี้ไปจริงๆ สองเดือนก่อนเขาเดินทางไปกลับนครปฐมกับราชบุรีเกือบทุกวัน พอได้ผู้จัดการสาขาครบทั้งสองสาขาเขาจึงพาเธอออกไปทำงานโดยไม่ได้ถามถึงชุดที่จะใส่เลย ที่จริงกระโปรงกับส้นสูงก็พอใส่ได้แต่ช่วงนี้เธอต้องเดินดูหน้างานบ่อยก็เลยต้องแต่งตัวให้ทะมัดทะแมงหน่อย
“งั้นซื้อทั้งกระโปรงทั้งกางเกงเลย มา” อิทธิพัทธ์พูดพลางแบฝ่ามือข้างขวาขึ้นแล้วยื่นมาตรงหน้าเธอ
“อะไรคะ?”
“มือไง เอามืออ้อมาเดี๋ยวเดินหลงวันนี้คนเดินห้างเยอะ เร็วเข้า” ลดาวัลย์มองหน้าอาหนุ่มแล้วยื่นมือให้เขาจับและเดินไปด้วยกัน แบบงงๆ
‘ทำยังกะเราเป็นเด็ก โตป่านนี้แล้วจะเดินหลงทางได้ไง’
ทั้งสองเลือกซื้อชุดอยู่นาน อิทธิพัทธ์เดินหิ้วของเต็ม
