วันต่อมา...(ประเทศไทยเวลา 02:20 น.)
ฟ้ารดานั่งเครื่องบินตรงจากญี่ปุ่นมาไทยใช้เวลาหกชั่วโมงนิดๆ พอลงเครื่องเสร็จ จีน่ากับนิชาก็อาสานั่งรถแท็กซี่ไปส่งที่บ้าน แต่ทว่า...กลับมีหนุ่มหล่อลูกครึ่งคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอ่ยว่า...
“สวัสดีครับคุณฟ้า ผมโดโนเวลครับ บอสให้ผมมารอรับคุณฟ้า และไปส่งกลับบ้านครับ”
“ว้าว! น้องฟ้ามีคนมารับด้วยเหรอคะเนี่ย” จีน่าจ้องมองหนุ่มหล่อล่ำตรงหน้าอย่างรู้สึกชื่นชมในความสมบูรณ์แบบของอีกฝ่าย
“เอ่อ...พี่ช่วยแวะไปส่งนิชากับพี่จีน่าด้วยได้ไหมคะ” นิชาเอ่ยยิ้มๆ
“นิชา!” จีน่าปรามคนที่พูดจาเหมือนใจเธอคิดเบาๆ
“ได้ครับ เชิญทางนี้ครับ” โดโนเวลมองสาวน้อยร่างเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปช่วยฟ้ารดาถือกระเป๋า
“โห...หล่อแล้วยังใจดี๊ใจดีอีกเนาะพี่จีน่า” นิชาเอ่ยชมหนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าวที่พูดไทยชัดอย่างรู้สึกปลื้ม
“นิชา เรากลับแท็กซี่กันดีกว่า เกรงใจน้องฟ้า” จีน่าบอกอ
