ใจกลางป่าในคืนเดือนมืด ความเงียบสงบที่น่าขนลุกปกคลุมภูมิทัศน์ราวกับเสื้อคลุมหนา อากาศหนาทึบด้วยกลิ่นดินและกลิ่นตะไคร่น้ำชื้น ตลอดจนกลิ่นของใบไม้ที่เน่าเปื่อย แต่ก็ค่อยๆ ถูกกลืนด้วยกลิ่นหอมที่ละเอียดอ่อนของดอกไม้ป่าซึ่งเบ่งบานในยามราตรีภายใต้ความมืดมิด เหนือศีรษะของเจินลี่หลัวและฉินจื่อเหลียน เป็นร่มเงาของต้นไม้ทอดยาวไปสู่ท้องฟ้าสีดำสนิท กิ่งก้านที่ปมของพวกมันทำให้เกิดเงาสลับซับซ้อนบนพื้นป่า
"ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะทำอะไรเช่นนี้เป็นด้วย" หญิงสาวเอ่ยขึ้น เมื่อฉินจื่อเหลียนเอาปลาที่จับได้จากในลำธารเสียบกับไม้แล้วย่างบนกองไฟที่เขาเป็นคนจุดขึ้นมาเอง
ร่องรอยสุดท้ายของพลบค่ำจางหายไปสู่ความมืดมิด ป่าก็จมดิ่งลงสู่ความมืดสนิท มีเพียงแสงดาวริบหรี่ที่ลอดผ่านใบไม้หนาทึบเท่านั้นที่ทำให้เห็นแสงระยิบระยับ
"มีอีกหลายเรื่องที่เจ้าไม่รู้ลี่หลัว แต่ก่อนอื่นเจ้าควรจะหยุดเรียกข้าเช่นนั้นเสียที ได้โปรดเถิด เรียกข้า
