วันต่อมา
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของคนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดผิดปกติ ผมจึงหลุบสายตาลงมอง ก็เห็นว่าเธอยังคงนอนหลับสนิท มือหนาค่อยๆ เลื่อนไปสัมผัสที่กลางหน้าผากมนเพื่อความแน่ใจ
"ไม่สบายจนได้" ผมพึมพำเสียงเบา ค่อยๆ ดึงมือเธอที่กอดผมอยู่ออกเพื่อที่จะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้เธอ
"อื้อ!" คนตัวเล็กส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคออย่างขัดใจ ทำให้ผมนิ่งไปเมื่อเธอขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไม่ยอมปล่อยให้ผมได้ไปไหน ทีอย่างนี้มากอดไว้แน่น ทีตอนนั้นจ้องจะหนี
"ลิน" ผมเอ่ยเรียกคนตัวเล็กเบาๆ ผมจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าเธอกอดผมในวันที่เธอไม่มีพิษไข้ แต่นี่เธอไม่สบาย
"อื้อ~" คนตัวเล็กค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองหน้าผม ปากเล็กขยับช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า "พี่วิลลินปวดหัว~"
"ปล่อยก่อน" ผมเอ่ยขึ้นโดยที่เธอก็ส่ายหน้าไปมา เลื่อนใบหน้ามาซุกลงที่หน้าอกแกร่งของผม
"ลินปวดหัว~"
"รู้แล้ว" ผมรู้แล้ว จะ
