บทที่ 4 ย้ายมาอยู่ด้วยกัน
1005 คำ
หลังจากที่ตกลงกันได้หญิงสาวอาศัยอยู่ที่ห้องพักของชญานีอีกหนึ่งสัปดาห์เต็ม พอถึงกำหนดที่ได้นัดหมายกับชายหนุ่มเขาก็มารับเธอย้ายไปอยู่ด้วยกันทันที เธอยังจำได้ดีว่าที่นี่เคยเกิดอะไรขึ้นบ้างในคืนนั้น ค่ำคืนแสนเร่าร้อนระหว่างเขากับเธอ เธอไม่มีวันลืมมันจากใจได้เลยแถมส่วนลึกในหัวใจยังเรียกร้องหาอ้อมกอดอบอุ่นจากเขาอยู่ร่ำไปทุกครั้งที่นึกถึง
บรรยายภายในห้องของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ดีเท่าไรนักเพราะมันดูอึมครึมไม่สว่างสดใสมีชีวิตชีวาเหมือนห้องของชญานี ชายหนุ่มจับสังเกตถึงความผิดปกติของคนตัวน้อยได้จนต้องขยับเข้ามาใกล้
“เป็นอะไรไปครับ” เขาถามออกไปน้ำเสียงอบอุ่น
“ช่วยเปิดผ้าม่านให้หน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวขอร้องชายหนุ่มน้ำเสียงแผ่วเบา
“ได้สิครับ” ชายหนุ่มขยับก้าวเดินไปเปิดผ้าม่านหรูตามความต้องการของหญิงสาว พอมีแสงสว่างส่องผ่านเข้ามาหญิงสาวรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย เธอไม่ชอบบรรยากาศเมื่อสักครู่มากๆ
“แบบนี้โอเคไหมครับ ต้องการอะไรอีกไหมครับ” ชายหนุ่มถามออกไปอีกครั้ง
“โอเคค่ะ ขอโทษนะคะแต่เป็นเพราะพรีนรู้สึกอึดอัดน่ะค่ะ มันดูอึมครึมไปหมดเลย ถ้ามีแสงส่องผ่านแบบนี้ค่อยรู้สึกสบายตัวขึ้นหน่อย”
“เอาไว้เราไปเลือกของตกแต่งห้องใหม่ดีไหมครับ ตกแต่งพวกดอกไม้เพิ่มน่าจะทำให้พรีนสดชื่นมากขึ้น ดีไหมครับ”
“ขอบคุณที่ทำเพื่อลูกนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ” จบประโยคเขาก็จูงมือหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนของตน ภายในห้องยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อยสงสัยเขาจะมีแม่บ้านคอยขึ้นมาดูแลเรื่องความสะอาดให้ทุกวัน
“อะ เอ่อให้พรีนนอนกับคุณที่ห้องนี้หรอคะ” หญิงสาวามออกไปด้วยความไม่แน่ใจ เขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยจะให้มานอนห้องเดียวกันได้ยังไง
“ใช่ครับ เผื่อพรีนต้องการอะไรผมจะได้ช่วยได้ไงครับ ไม่ต้องกลัวคนอื่นจะรู้หรอกนะครับเพราะถ้าพรีนกับผมไม่บอกก็ไม่ไม่ใครรู้แน่นอนครับ” ชายหนุ่มตอบกลับกวนๆจากนั้นก็ยิ้มออกมาเต็มใบหน้า เขาทำให้ลมหายใจของเธอสะดุดอยู่เรื่อย ถ้าเธอมีลูกชายลูกคงจะหน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้คนเป็นพ่อแน่ๆ
“แบบนั้นเกรงใจแย่เลยค่ะ พรีนช่วยเหลือตัวเองได้แน่นอนค่ะอีกอย่างท้องก็ยังไม่โตยังทำอะไรเองได้สะดวกมากค่ะ ไม่จำเป็นต้องนอนห้องเดียวกัน”
“จำเป็นสิครับ อย่าเกรงใจกันเลยนะครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมทำด้วยความเต็มใจ” เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกเกรงใจเพราะหลังจากนี้เขาตั้งใจดูแลเธออยู่แล้ว
“งั้นก็ตามใจค่ะแต่จะมาหาว่าพรีนเรื่องมากไม่ได้นะคะในเมื่อคุณเต็มใจ”
“ไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนครับ พักผ่อนนะครับผมขอไปจัดการเรื่องงานก่อน”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับคำยิ้มๆจากนั้นชายหนุ่มก็หมุนตัวเดินออกไป ห้องทั้งห้องตกเป็นของเธอแล้ว เธอมองสำรวจไปรอบๆในห้องนี้บ่งบอกถึงรสนิยมของปริญได้อย่างชัดเจน บรรยากาศเย็นสบายบวกกับความเหนื่อยล้าของการเดินทางทำให้เธอเผลอหลับไปบนเตียงกว้างของเขาอย่างไม่รู้ตัว ด้านปริญหลังจากที่จัดการงานเรียบร้อยก็เดินกลับมาหาแม่ของลูกแต่ปรากฏว่าเธอกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงของเขา พอเธอย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเขารู้สึกว่าห้องของเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก ชายหนุ่มไม่รอช้าล้มตัวลงนอนข้างๆแม่ของลูกและหลับไปพร้อมกับเธอ หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็พบว่าเธอไม่ได้นอนอยู่บนเตียงกว้างนี้คนเดียว ชายหนุ่มนอนหลับลมหายใจสม่ำเสมออยู่บนหมอนใบเดียวกับเธอ ตาของเขาปิดสนิททำให้มองเห็นขนตางอนยาวเหมือนกับผู้หญิงของเขาได้ชัดเจน ยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล ในใจเธอรู้สึกอบอุ่นเหลือเกินที่ได้มีเขาอยู่ข้างๆกันอย่างนี้ ไม่รู้เป็นเพราะฮอร์โมนที่เปลี่ยนแปลงด้วยหรือเปล่าถึงทำให้เธอคิดแบบนี้ เมื่อเขาขยับตัวคล้ายจะตื่นเธอจึงแกล้งนอนหลับต่อ
“ขี้เซาเหมือนกันนะครับ” เขาบีบจมูกของคนที่กำลังแกล้งนอนหลับแล้วก็ยิ้มออกมาเต็มใบหน้า หญิงสาวคงจะไม่ชอบกับการตกแต่งห้องของเขามากๆงานนี้เขาคงต้องหาเวลาพาเธอออกไปไหนสักสามสี่วันเพื่อให้คนงานเข้ามาตกแต่งภายในเสียใหม่ เพื่อเอาใจคนข้าง
“อะ อื่อ” หญิงสาวไม่อาจทนทำเป็นนอนหลับได้ต่อจึงต้องขยับตัวยุกยิกไปมาเบาๆ ทำทีว่าเธอตื่นแล้ว
“หิวอะไรไหมครับ” หญิงสาวกำลังจะปฏิเสธแต่ว่าเจ้าตัวน้อยในท้องก็รีบประท้วงขึ้นมาเสียก่อน ชายหนุ่มส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้แถมยังบอกกับเธอว่าหิวเมื่อไรให้บอกกับเขาทันทีเขาไม่อยากให้เธอกับลูกต้องทนหิว
“แหะๆ หิวค่ะ สงสัยจะไม่ได้หิวธรรมดานะคะแต่หิวมากด้วย” จบประโยคของหญิงสาวทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เธอยกมือบางลูบหน้าท้องของตัวเองไปมาเบาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธออดทนต่อความหิวได้แต่ถ้าเป็นตอนนี้คงไม่ได้แล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาหายเข้าไปในห้องครัวพักใหญ่ก็กลับมาพร้อมขนมปังปิ้งใส่ไข่และแฮมแผ่นใหญ่กับนมสดหนึ่งแก้ว
- ผู้เขียน
