“มานี่เดี๋ยวนี้ปริญ” ปกรณ์สั่งหลานชายเสียงเข้ม ชายหนุ่มทำได้แค่เดินคอตกเข้าไปหาท่านช้าๆ
“ทำอะไรเป็นเด็กๆไปได้นะปริญ เราไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ทำไมถึงเลิกที่จะโกหก”
“ผมไม่มีคำแก้ตัวครับเพราะแวบแรกผมคิดอย่างนั้นจริงๆแต่พออยู่ด้วยกันไปผมก็รู้แล้วว่าเธอคือคนที่ผมพร้อมจะดูแลและยกทุกอย่างให้ตามความต้องการของเธอครับ”
“มันยังไม่สายหรอกนะ”
“คุณลุงคิดอย่างนั้นจริงๆหรอครับ”
“จริงสิ เพียงแต่หลานต้องหาคำอธิบายดีๆให้หนูพรีนเขา ไม่อย่างนั้นหลานคงจะสูญเสียเธอไปแล้วล่ะ”
“ไม่ใช่แค่พรีนนะครับแต่รวมถึงลูกแล้วก็หลานของคุณลุงด้วย”
“นี่เราว่าไงนะปริญ”
“อะ เอ่อพรีนเขากำลังตั้งท้องลูกของผมครับ”
“บ้าไปแล้ว ทำแบบนี้ไม่เป็นการไม่ให้เกียรติหนูพรีนเขานะ ลุงไม่คิดว่าหลานจะไม่ใช่ลูกผู้ชายแบบนี้”
“มันเป็นการตกลงของเราสองคนครับ พรีนยังไม่พร้อมจะบอกเรื่องลูกกับที่บ้านเพราะฝ่ายนั้นอยากให้เธอแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งครับ”
