ตอนที่ 10
1758 คำ
หลังจากที่ตื่นนอนและมีแรงก็มาเล่นน้ำทันทีเลย เธออยู่ท่ามกลางฝูงปลาตัวเล็กๆเต็มไปหมด ที่นี่น้ำใสแจ๋วมาก เธอใส่ทูพีชตัวใหม่สีขาวและเซ็กซี่กว่าตัวนั้นมาใส่ หนุ่มๆแถวนี้ที่แอบมองต้องน้ำลายหกเล่นในระหว่างที่เควินหลับอยู่
“ลีน่าเปลี่ยนชุดเถอะ” เดวาลบอกด้วยความเหนื่อยหน่ายแล้วก็หวั่นใจกลัวเจ้านายจะด่าด้วย
“ไม่เอาอะเดวาล! นายเห็นไหมว่าชุดนี้มันสวยขนาดไหน จะให้ฉันเก็บไว้เฉยๆรึไงบ้าไปแล้ว”
“ถ้าเฮียมาเห็นฉันไม่ช่วยนะ!” งานนี้ขอไม่หารด้วยแล้วกัน
ถ้าเดวาลไม่ช่วยแล้วใครล่ะจะห้ามเควินได้ ยิ่งโมโหร้ายแบบนั้นด้วยยิ่งน่ากลัว แล้วเธอก็หวั่นใจว่าจะทะเลาะกับเขาอีก
“ก็ได้ แต่ฉันไม่ใส่ชุดน่าเกลียดนั้นนะ”
“ทำไมดื้อจังว่ะลีน่า”
เดวาลบ่นแต่ก็จับมือเธอดึงขึ้น ลูกน้องกับเจ้านายขี้บ่นพอๆกันเลย เธอก็ได้แต่มองบนเพราะทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
อยู่กับเควินไม่มีอิสระเลย
เขาตื่นมาอีกทีก็บ่ายแล้ว ลีน่าก็ไม่อยู่ไม่รู้หายไปไหน หวังว่าคงไม่ไปอ่อยหมาตัวไหนหรอกนะ ไม่รู้ว่าลีน่าเอาแรงมาจากไหนถึงไปเล่นน้ำได้ต่อ หรือควรจะเอาให้หนักกว่านี้เลยดีไหม เอแม่งให้แหกจนเดินไม่ไหวเลยถ้ายังดื้ออีก
เขาเดินออกตามหาลีน่าไม่รู้ว่าไปเล่นน้ำที่ไหนอีก แดดก็แรงไม่ร้อนรึไงว่ะ! แค่เดินตามมายังร้อนจนแสบหลังเลย กว่าจะเจอลีน่าก็ขึ้นมาจากทะเลแล้ว
“ชุดเหี้ยไรว่ะแบบนี้!”
“เควิน!!”
“นายตื่นนานยัง ฉัน…ฉัน…”
“รู้ใช่ไหมว่าไม่ชอบ ทำไมถึงท้าทายฉันนักลีน่า”
“เฮียใจ…”
“มึงหยุดเลยเดวาล! เดี๋ยวกูเคลียร์กับลีน่าเสร็จมึงก็โดน!” เขารู้ว่าตัวเองกำลังพาลแต่มันห้ามไม่ได้ แล้วไอ้ลูกน้องเฮงซวยมันต้องโดนเหมือนกันที่ไม่ห้ามลีน่าเลย
“ฉันกำลังจะไปเปลี่ยนชุดนี้ไง นายจะเอาอะไรอีกห่ะ”
“ไม่คิดก่อนทำลีน่า ต้องให้โมโหอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจ!”
“ฉันขอโทษ!”
“ไม่เคยสำนึกเสือกพูดมาได้ ฉันคงตามใจเธอมากเกินไปใช่ไหม ได้…” เขาจับแขนลีน่าลากกลับที่พักทันที ไม่สนเสียงแหลมปรี๊ดจนแสบแก้วหูของลีน่าที่กรี๊ดลั่นแบบไม่สนใจใคร
“กรี๊ด….ปล่อยฉันนะ!!”
“เออ! ร้องมันเข้าไปอีกไม่มีใครมายุ่งเรื่องผัวเมียหรอก”
“ไอ้บ้า!!”
ชุดสีขาวพอเปียกน้ำแล้วก็แนบเนื้อจนมองเห็นทุกอย่างได้เลย เธอไม่แคร์ว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงและไม่เคยระวังตัวเองเลยสักครั้ง กลับเป็นเขาที่หวงจนแทบบ้า ดูเหมือนตัวตลกให้สายตาเธอไปแล้ว ที่ผ่านมาคงจะใจดีเกินไปถึงไม่เคยแคร์กันเลย
รู้ว่าผัวโมโหร้ายแล้วยังยั่วไม่เลิก
จะว่าเขาใจร้ายไม่ได้นะ!
เธอถูกเควินจับไปเปลี่ยนชุดทันที แต่ไม่ใช่แค่นั้นเพราะไอ้บ้านี้มันปล้ำเธออีกแล้ว ตอนนี้ตามตัวมีแต่รอยแดงเต็มลำคอ บ่าไหล่ เขามันสารเลวมากที่บังคับเธอด้วยวิธีนี้
“ยิ้มหน่อยสิลีน่า”
“ไอ้ชั่ว!!”
“แล้วไง? ชั่วขนาดไหนก็ผัวเธออยู่ดี”
“นายทำอะไรเดวาล?”
“ถ้ายังเป็นห่วงมันก็ทำตัวดีๆหน่อยลีน่า แล้วอย่าคิดสนใจมันล่ะ ฉันขี้เกียจส่งลูกน้องวิ่งเล่นในนรก”
โธ่เว้ย! ไอ้บ้านี้มันเลวไปไหมเนี่ย! แล้วอย่างนี้จะได้ผัวหรือพ่อกันแน่ ห้ามมันไปซะทุกอย่างเลย นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นเจ้าของเต็มตัวเลยนะ ถ้าแต่งงานแล้วจะไม่ขังเธอให้อยู่แค่บ้านรึไง
“กินสิ หิวไม่ใช่เหรอ?”
“เพราะนายแหละไอ้ชั่ว!”
“คำก็ชั่วสองคำก็ชั่ว แล้วเธอไม่รักคนชั่วมั้งเหรอ?”
ทำไมเธอใจเต้นแบบนี้ล่ะ
เธอคงยังไม่ได้หลงรักเควินใช่ไหม?
“อย่าคิดมากกินเถอะ” ลีน่าลังเลที่จะพูดอะไรออกมา ดูก็รู้ว่าไม่มีใจให้เขาเลยสักนิด เจ็บว่ะแต่ชินแล้ว! เจ็บมากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว แค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก
เควินพาเธอมาล่องเรือยอร์ชหนึ่งคืน ทะเลในเวลานี้สวยมากเลยนะแต่ก็น่ากลัวด้วย นานแล้วที่ไม่ได้มาแบบนี้ แต่พอนึกดูดีๆเธอก็ทำแต่งานจนไม่มีเวลาเลย พอหยุดงานเควินก็พาเที่ยวทุกครั้งที่มีโอกาสและพากินทุกอย่างไม่หยุดเลย
นี่คงไม่คิดจะขุนเธอให้อ้วนขึ้นใช่ไหม
“ร้อนไหมลีน่า”
“ไม่อ่ะ แดดกำลังดีเลย”
“วันนี้อยู่คนเดียวได้นะ ฉันมีธุระ ตอนบ่ายก็กลับมาแล้ว”
“ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอ?”
“มันอันตราย เธออยู่ที่นี่ปลอดภัยที่สุดแล้ว”
“ก็ได้แล้วรีบกลับมานะ” เธอพอจะเข้าใจธุรกิจของแก็งนี้นะว่ามันอันตรายมากๆ แล้วก็เริ่มจะชินกับเรื่องแบบนี้ ขอแค่มีเควินอยู่ด้วยก็มั่นใจว่าปลอดภัยจากทุกสิ่งทุกอย่างแน่นอน หมอนั่นไม่เคยยอมให้เธอต้องเจ็บตัวสักนิดเลย ไม่ว่าจะตอนไหนเขาก็ดูและและปกป้องเธอมาตลอด
เควินนั่งเรือกลับมาที่หาดแล้วไปในร้านอาหารส่วนตัวที่มีลูกน้องล้อมไว้เกือบหมด ครั้งนี้มันด่วนมากแล้วไอ้เหี้ยลีโอแม่งก็โดดงานอีก เขาเลยต้องมารับหน้าแทนทุกอย่าง
“เครื่องเพชรชุดนี้มีประวัติยาวนานมาก ใครๆก็อยากได้ทั้งนั้น ผมคิดว่านักธุรกิจอย่างคุณคงไม่ปล่อยไปนะ”
มันคือเพชรสีแดงก่ำแต่ส่งแสงระยิบระยับเล่นแสงสวยดี เขาให้คนเช็คก่อนว่าผ่านรึเปล่า คนที่ได้มาก็ได้มาด้วยวิธีที่เลวทรามมากแล้วก็เอามาขายต่อห้พวกเขาอีกทีหนึ่ง
“ผ่านครับบอส”
“อืม”
“ขอบคุณ แล้วหวังว่าจะได้ร่วมธุรกิจกันใหม่”
เขาส่งกระเป๋าเงินสดไปให้แล้วรับเพชรเข้ามาดูใกล้ๆ พอมันได้เงินก็ยิ้มกว้างแล้วมองด้วยแววตาไม่น่าไว้ใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปนอกร้านอาหาร เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดออกไปราวๆห้านาทแล้วถึงส่งเพชรให้ลูกน้อง
“ส่งเพชรนี่ไปเก็บที่เดิม” สถานที่ลับที่มีแค่ไม่กี่คนรู้และเข้าออกได้ ส่วนคนอื่นที่เข้าไปมักจะไม่มีชีวิตออกมา
เขากำลังจะกลับแล้วเพราะคิดถึงเมียโคตรๆเลย ปล่อยลีน่าไว้ที่เรือแบบนั้นไม่รู้ว่าป่านนี้จะทำอะไรอยู่บ้าง แต่ว่าระหว่างเดินทางกลับนี่สิมันมีเรื่องเข้ามาซะก่อน
“บอสครับมีคนสะกดรอยตามเรา”
“อืม”
ในขณะเดียวกันนั้นลีน่ารู้สึกว่าตัวเองโชคดีแต่ก็โชคร้ายในเวลาเดียวกัน เธอต้องแต่งงานกับคนที่รวยล้นฟ้าแต่กลับไม่รู้สึกว่ารักเลย เธอไม่รู้ด้วยว่ารักคืออะไร ส่วนใหญ่เควินจะตามใจตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาจะไม่ไปเอาเด็กๆคนอื่นเลยนอกจากเธอ แต่พอเธอกลับเควินก็แบดบอยเหมือนเดิม แล้วอันที่จริงระหว่างเรามันก็ไม่มีการห้ามเรื่องด้วยด้วยสิ
เธอเองก็มีวันไนท์บ้างเวลาที่อยู่ไกลกันแต่ไม่บ่อย
เขาก็มีเด็กคอยเอาใจแต่ไม่เปิดเผยแค่นั้น
“นายต้องมีฉันคนเดียวสิ”
“เฮียยังไม่มาอีกเหรอ?”
“ยังเลย นี่ก็เกือบจะเย็นแล้วนะไปธุระอะไรไม่รู้ทั้งวันเลย”
“ผิดปรกติล่ะ”
เดวาลบ่นไม่กี่คำก็เดินไป เธอก็ไม่รู้ไงว่าเควินมัวทำอะไรอยู่ เขาไม่โทรหากันสักนิดเลยหรือว่าจะยุ่งมากจนไม่มีเวลา
คิดถึงปุปก็ได้ยินเสียงเลย
“ลีน่าทำอะไรอยู่?”
“นายไปโดนอะไรมา!?” ยู่ดีๆเควินก็โผล่ขึ้นมา แล้วที่แขนมีเลือดติดด้วยสิ
“อุบัติเหตุเฉยๆน่ะ เธอทำแผลเป็นใช่ไหม?”
“ทำเป็นสิ รออยู่ตรงนี้นะ”
เธอไปรีบหาอุปกรณ์ทำแผลแล้วรีบขึ้นไปหาหมอนั่นที่กำลังคุยโทรศัพท์ชิวมากเวอร์ นี่ขนาดแขนเจ็บนะยังหัวเราะได้เหมือนไม่รู้สึกอะไรสักนิด นับถือความอดทนนี้จริงๆ
“ทำไมต้องทำอะไรเสี่ยงแบบนี้ด้วยล่ะ” เธอลงมือทำแผลให้ถึงจะไม่ถนัด แต่ก็มั่นใจว่าน่าจะใช้ได้ประมาณหนึ่งเลย
“ไม่รู้สิ เงินดีมั้ง!”
“แล้วชีวิตนายล่ะเควิน มันไม่อันตรายเกินไปเหรอ?”
“แค่มีเธอมีความสุขต่อให้ตายฉันก็ไม่เสียใจหรอก”
“เควินพูดบ้าอะไรห่ะ! ถ้านายอยากให้ฉันรักก็แสดงออกมาบ้างสิ ลองทำตัวโรแมนติกบ้างแบบคู่รักอื่นที่เขาทำกัน บางทีเรื่องของเรามันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้”
“ฉันทำได้ท่านี้จริงๆลีน่า จะให้โรแมนติกเหมือนผู้ชายคนอื่นที่เธอชอบคงไม่ไหวหรอก เอาเป็นว่าฉันทำทุกวันนี้เพื่อเธอนะ เข้าใจฉันหน่อยเถอะลีน่า”
“แต่เควิน…”
“ฉันยอมเธอแค่คนเดียวนะลีน่า อีกอย่างฉันก็แสดงออกในแบบของฉัน ถ้าเธอสังเกตคงจะเห็นอะไรบ้าง” ลีน่ามองข้ามเขาตลอดเลยไง มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่รู้ว่าทุกวันนี้เขาทำเพื่อใคร ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาให้มันไม่ช่วยให้เธอรู้สึกตัวว่าพิเศษกว่าคนอื่นขนาดไหน เธอใฝ่ฝันหาผู้ชายโรแมนติกทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้อ่อนหวานเลยสักนิด เธอเป็นผู้รับมาตลอดแต่ไม่เคยรู้ตัว
“แล้วฉันจะคอยดู แต่ตอนนี้ไปหาอะไรกินเถอะ”
“ไปสิหิวแล้วเหมือนกัน”
- ผู้เขียน
