ขออภัย!ข้าไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นขยะไร้ค่า

ตามเมียกลับ

หานรั่วหลานนำ พิซซ่าทั้งพันกล่องนั้นไปแจกจ่ายให้กับคนของนาง ถึงตอนนี้พวกเขาต่างรู้สึกซาบซึ้ง และรู้สึกว่าตนเองโชคดีอย่างยิ่ง ที่ได้รับใช้ดูแลนายหญิงผู้นี้ พวกเขาได้รับโอกาสที่ไม่ควรจะได้รับ ไม่ว่าจะเป็นการพัฒนา ปรานธาตุ และที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ที่มิคิดว่าพวกตนเองจะได้รับคืออาหารเลิศรสที่คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติคงมิสามารถได้ลิ้มลองจากที่ใด

"นายหญิงมีความสามารถในการปรุงอาหารได้เลิศรสถึงเพียงนี้ นับว่าชินอ๋องตาต่ำแล้ว ที่ปล่อยให้พระชายาหลุดมือไป"

"มิใช่ท่านอ๋องตาต่ำหรอก แต่เป็นเพราะฟางไทเฮาต่างหากที่เป็นหญิงชรามากทิฐิ ประเมินความสามารถของนายหญิงพวกเราต่ำเกินไป นางจะถูกเรียกว่าเป็นขยะได้อย่างไร ขยะจะสามารถฝึกปรือพวกเรา ให้มีความสามารถได้มากถึงเพียงนี้หรือ นอกจากจะหาวิธีมาพัฒนาปราณธาตุให้พวกเราแล้ว ยังสอนวิธีการต่อสู้ และการเอาตัวรอด ในแบบที่แม้นแต่แม่ทัพนายกองส่วนมาก ก็ยังไม่สามารถสั่งสอนพวกเขาได้ นับว่าพวกเราโชคดียิ่งนัก"

บุรุษผู้นั้นกระซิบบอกสหายของตนเองเสียงเบา แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

"ข้ายังจำคำดูถูกนั้นของฟางไทเฮาได้ไม่มีวันลืม แม้แต่ตัวข้าเองที่ได้ยินยังรู้สึกขุ่นเคืองเพียงนี้ นายหญิงของเรา ย่อมต้องรู้สึกเจ็บแค้นเป็นธรรมดา ข้าพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อทำให้ทั้งห้าแคว้นนี้ได้รับรู้ถึงความสามารถของนายหญิง เมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาจะต้องอ้าปากค้างไปกับสิ่งที่นางสามารถทำได้ ต่อให้พวกเขาเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ก็ไม่มีทางที่จะรังสรรค์สิ่งเหล่านี้ออกมาได้แน่ๆ "

บุรุษผู้นั้นกล่าวออกมาทั้งๆ ที่ในปากยังคงเคี้ยวพิซซ่าของหานรั่วหลานไว้เต็มคำ มืออีกข้างก็ถือ เหยือกน้ำอัดลมเย็นฉ่ำขึ้นดื่มเป็นระยะ

"ว่าแต่เหตุใดเจ้าน้ำสีประหลาดนี่ถึงได้เลิศรสถึงเพียงนี้ เมื่อทานเข้ากันกับแป้งนุ่มๆ นี่ ยิ่งทำให้ข้ารู้สึกว่า ต่อให้เอาอาหารขึ้นชื่อของโรงเตี๊ยมทั้งห้าแคว้นนี้มาแลกก็มิอาจสู้ได้"

ในขณะที่หานรั่วหลานกำลังคิดว่าวันนี้นางจะลองซื้ออะไรในช็อปออนไลน์ดีนางก็ได้ค้นพบบางอย่างเข้า

"นี่มันคล้ายกับไอเทม บ๊อกซ์ไหมนะ"

"โปรโมชั่นสำหรับวันนี้ คุณสามารถเลือกซื้อไอเทมบ๊อกซ์สำหรับตัวคุณเองได้ ในราคาสุดพิเศษเพียงวันนี้เท่านั้น ซึ่งไอเทมบ๊อกซ์ของเราสามารถเก็บอุปกรณ์ต่างๆ และในไอเทมบ๊อกซ์นี้ ยังสามารถคงความสดใหม่ของอาหารไว้ได้ตลอดเวลา"

"มีแบบนี้ด้วย"

หานรั่วหลานแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ "ไหนขอดูสิ่งที่ต้องแลกมาหน่อยซิ"

เมื่อเริ่มใช้งานมันบ่อยขึ้น หญิงสาวจึงรู้ว่ามีปุ่มที่สามารถเปรียบเทียบราคาให้นางได้รับรู้ได้ ซึ่งหน้าจอตอนนี้มันแสดงผลบอกว่าหนึ่งหมื่นตำลึงทองสำหรับการแลกเปลี่ยน

"แพงถึงเพียงนี้"

"นี่คือไอเทมบ๊อกซ์ขนาดเริ่มต้น แต่เมื่อคุณลูกค้ารู้สึกว่าไอเทมบ๊อกซ์ ชิ้นนี้ไม่เพียงพอกับความต้องการเมื่อใด ก็สามารถอัพเกรดขนาดของมันให้ใหญ่มากขึ้นได้ แต่เราไม่อนุญาตให้ซื้อไอเทมบ๊อกซ์ขนาดใหญ่ในการซื้อครั้งแรก เพราะมันจะเป็นการสิ้นเปลืองเงินทองของคุณลูกค้าโดยเปล่าประโยชน์"

'หึ' มีความคิดถึงผู้ใช้บริการด้วย หานรั่วหลานคำนวณเงินตำลึงของนางกับสิ่งที่จะได้รับ นางรู้สึกว่าของชิ้นนี้ มีประโยชน์กับนางมากจริงๆ หญิงสาวจึงไม่ลังเลที่จะควักเงินจ่ายออกไป ซึ่งหากให้นับจริงๆ นางมีเงินมากพอ ที่จะอัพเกรดมันให้มีขนาดที่ใหญ่ขึ้นได้มากกว่านี้อีกหลายเท่า ซึ่งขนาดที่ได้รับในตอนนี้ น่าจะเท่ากับตู้เย็นขนาดสิบห้าคิวสามเครื่องรวมกันกระมัง

'ข้าคงต้องปรับเปลี่ยน กิจการบางร้าน ให้ดูน่าตื่นเต้น ยิ่งขึ้นเสียแล้ว'

สำหรับคหบดีผู้หนึ่งนั้น การที่จะทำให้กิจการการค้าของตนเองรุ่งเรืองได้นอกจากจะอาศัยเงินทุนแล้ว ยังต้องอาศัยอำนาจของขุนนางร่วมด้วย หานรั่วหลานเองก็ตระหนักถึงสิ่งนี้ดี นางจึงได้หาพันธมิตรให้กับร้านค้าของนางแต่ละร้าน ที่แตกต่างกันไปตามการใช้งาน แต่พวกเขาเหล่านั้น ไม่เคยรู้เลยว่า แท้ที่จริงแล้วนางคือผู้ที่เป็นเจ้าของกิจการอย่างแท้จริง แม้นแต่เฉินหลิวหยางที่มีหุ้นส่วน ในบางกิจการของนางเอง ก็ไม่เคยรู้เช่นกัน ว่าคนข้างหมอนคือผู้คุมบังเ**ยนที่แท้จริง

"บอกคนของเราว่า หากพบเด็กจรจัดกลุ่มใหม่ ที่เป็นสตรีในวัยสิบห้าหนาวขึ้นไป ให้นำมาพบข้าก่อนที่จะคัดแยกออกไปเป็นหน่วยลับ"

คนของนางพยักหน้ารับพร้อมกับถอยออกไปปฏิบัติหน้าที่ของตนเอง ลี่ถงจึงถามนางว่า "ข้าน้อยขอบังอาจถามจะได้หรือไม่ว่านายหญิงต้องการทำอันใดกันแน่"

โดยปกติแล้วพวกเขา จะส่งคนออกไปช่วยเหลือ เด็กจรจัดข้างถนน หรือไม่ก็ผู้ที่สามารถจะใช้งานได้ ให้มาเป็นคนของตนเองฝึกปรือพวกเขา จนมีความสามารถ บางคนที่อายุแก่เกินจะเรียนรู้สิ่งต่างๆ ก็ให้ ทำงานในร้านอาหารโรงเตี๊ยม หรือกิจการอื่นๆ ของนางเท่าที่พวกเขาจะสามารถทำได้ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนั้น ก็ไม่ลืมที่จะปลูกฝังความจงรักภักดีและให้ตระหนักถึงบุญคุณที่นางสามารถเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาให้ดีขึ้นได้แน่นอนว่าคนในยุคสมัยนี้ นับถือความกตัญญูเหนือสิ่งอื่นใด หากผู้ใดมีแววว่าจะคิดคดทรยศ นางก็จะตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม ความเฉียบขาดนี้ คนของนางล้วนแล้วแต่ตระหนักดี

"ลี่ถงเจ้าอยู่กับข้ามานาน ย่อมต้องทราบดีว่าข้าไม่เคยลงทุนกับสิ่งใดที่ไม่เกิดผลกำไร เรื่องนี้ก็เช่นกัน" หญิงสาวกดสั่งซื้อทีวีในช็อปออนไลน์ต่างโลก และแผ่นซีดีพร้อมกับเครื่องอ่าน ซึ่งซีดีมากกว่าสิบแผ่น ด้านบนแผ่นซีดีนั้น ได้เขียนข้อความเอาไว้ว่า 'ท่าเต้นเร้าใจ เรียกน้ำลายของเหล่าเสือหิว'

เพียงเท่านี้กิจการการค้าใหม่ของนาง ก็มองเห็นอนาคตอันสว่างไสวแล้ว

หญิงสาวใช้เวลาอยู่ร่วมเดือน กว่าจะสามารถค้นหาผู้ที่เหมาะสมสำหรับหน้าที่ต่างๆ และฝึกปรือ หญิงสาวแต่ละคนให้มีความสามารถตามที่นางต้องการ ในระหว่างนั้น นางก็ได้รู้ว่าเฉินหลิวหยางออกตามหานางให้ทั่วทั้งเมืองหลวง

"ข้าคงต้องพูดคุยกับเขาสักหน่อยกระมัง"

หญิงสาวนัดเขาไปพบที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจการลับของนาง ที่ทำเช่นนี้เผื่อว่าหากเกิดอันใดขึ้น คนของนางจะได้มาช่วยเหลือตนเองได้ทัน เฉินหลิวหยางเป็นผู้ที่มีปราณธาตุไม่ธรรมดา นางจะต้องระวังเอาไว้ก่อน เพราะความรู้สึกที่เขามีต่อนางในตอนนี้เป็นเพียงคนแปลกหน้า หาใช่คนรักอย่างเช่นความรู้สึกในอดีตที่เขามีให้ ดังนั้นการรู้จักระวังเอาไว้ก่อนย่อมดีที่สุด

นางเลือกที่จะมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย แต่เมื่อมาถึงกลับพบว่า เฉินหลิวหยางรอนางอยู่ก่อนแล้ว เพียงแค่นางปรากฏกายขึ้น สายตาที่เย็นชานั้น ก็วูบไหว หญิงสาวเดินมาด้วยอาภรณ์สีดำสนิท บนอาภรณ์ถูกปักด้วยดิ้นเงินลายดอกเหลียนฮวา ปิ่นระย้าที่ห้อยอยู่บนศีรษะ ก็เป็นลวดลายที่งดงามวิจิตร เข้ากับดวงหน้าของนาง ที่ตกแต่งบางเบา แต่กลับแฝงด้วยความน่าหลงใหล ชวนให้ยากจะละสายตาอย่างประหลาด กว่าที่เฉินหลิวหยางจะรู้สึกตัวว่าตนเองทอดมองนางตาค้าง ก็ในตอนที่ได้ยินเสียงกระแอมของอีกฝ่ายดังขึ้น

"หม่อมฉันมีธุระจัดการมากมาย งั้นพวกเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีหรือไม่ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องออกตามหาหม่อมฉันด้วยเหตุอันใด"

เขาได้ยินคำถามของนางก็เลิกคิ้วขึ้น และเดินเข้ามาใกล้นางมากขึ้น หญิงสาวเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะก้าวถอยหลัง หรือหวาดกลัวกับท่าทีคุกคามนั้นของผู้เป็นสามี

"เจ้าลืมไปหรือไม่ว่าตอนนี้เจ้าอยู่ในฐานะอันใด"

หานรั่วหลานจ้องมองเขาด้วยความสงสัย เฉินหลิวหยางจึงรวบเอวบางของนางเข้ามาประชิดร่างหนาของตนเอง หานรั่วหลานรีบใช้มือยันแผงอกของเขาเอาไว้ นางสบตาอีกฝ่าย คล้ายกับต้องการคำตอบ

"เจ้าเป็นชายาเอกของข้า เมียหายไปทั้งคน จะให้นิ่งเฉยได้อย่างไร"

"ก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่ออกตามหาหม่อมฉัน เพราะพึ่งตระหนักได้ว่าหม่อมฉันเป็นชายาเอกของพระองค์ หรือว่าต้องการนำตัวหม่อมฉันกลับไป ให้ผู้อื่นดูถูกข่มเหงกันแน่ ตอนที่หม่อมฉันจะจากมา ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่าต้องการมาเพื่อการใด"

"ในเมื่อเจ้าเป็นชายาของข้า ทุกการกระทำล้วนต้องถามความคิดเห็นของผู้เป็นสามี นี่ข้ายังไม่ได้อนุญาตให้เจ้าออกมาจากตำหนักเลยด้วยซ้ำ เจ้าเคยบอกว่าจะทำให้ข้ากลับมาหลงรักเจ้าอีกครั้งมิใช่หรือ แล้วอยู่ห่างกันคนละที่เช่นนี้ ข้าจะสามารถหลงรักเจ้าด้วย พลังจิตหรืออย่างไร"

ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งโอบรอบเอวบางของนางให้แน่นขึ้นจึงทำให้ตอนนี้ร่างของทั้งสองยิ่งแนบชิดกัน หานรั่วหลานพยายามหลายครั้งที่จะผลักเขาออก แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล

"หากอยู่ในตำหนักหม่อมฉันก็ไม่มีเวลาที่จะ พิสูจน์ตนเอง ว่ามีความสามารถมากพอที่จะทำให้ทั้งห้าแคว้นสั่นสะเทือนได้ ช่วงนี้ท่านอ๋องก็ดูแลตนเองไปก่อนเถิด อีกอย่างมีชายารองอยู่ในตำหนักทั้งคน ก็ให้นางมาดูแลพระองค์ก็สิ้นเรื่อง"

"หานรั่วหลาน ข้าไม่รู้ว่าแต่ก่อนข้าปฏิบัติกับเจ้าเช่นไร แต่หากว่าเจ้าคือคนที่ข้ามีใจ ย่อมจะต้องรู้ดีว่าข้าชิงชังกับสตรีที่ใช้ กลอุบาย หลอกล่อบุรุษมาเป็นของตนเองมากที่สุด งั้นเจ้าย่อมต้องรู้ว่า ข้าไม่ปรารถนาที่จะให้สตรีเช่นนั้นมาอยู่ข้างกายตนเอง"

ในที่สุดหานรั่วหลานก็ถอนหายใจออกมา

"กลับตำหนักกับข้าเถิด ข้าไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ถึงได้อยากให้เจ้ากลับไป แต่คิดว่าทำเช่นนั้นน่าจะดีกว่า การที่เราจะต้องอยู่ห่างกัน ข้าไปถามความจากเสด็จพี่แล้ว ซึ่งคำตอบ เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี…"

หานรั่วหลานแสดงสีหน้าลังเลใจ หากกลับไปตอนนี้แล้วกิจการใหม่ของนางเล่า

"เจ้าอยากทำอันใดข้าก็จะไม่ขัดขวาง แต่แค่เพียงให้พวกเราได้รู้จักกันมากขึ้น น่าจะเป็นวิธีที่ดีกว่า ข้าเองที่ไม่มีความทรงจำอันใดเกี่ยวกับเจ้าเช่นนี้ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก มีเพียงคำพูดของคนรอบข้างที่บอกว่าข้าและเจ้าเป็นเช่นนั้น รักกันมากเช่นนี้ แต่ข้ากลับไม่เคยจดจำสิ่งใดได้เลย"

เขาทอดมองสบตาของนาง หานรั่วหลาน ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

"ช่วงนี้อย่าให้ทั้งชายารองและฟางไทเฮาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับหม่อมฉันให้มากนัก เพราะหม่อมฉันไม่รับรองว่าจะสามารถอดทนกับพวกนางได้มากแค่ไหน"

"ย่อมได้"

อย่างน้อยๆ การทำเช่นนี้ก็ทำให้เขาสามารถจับตาดูนางได้ 'หานรั่วหลานเจ้าเป็นใครกันแน่'