โคลินมองดูซ้ายขวาไม่เห็นเงาของพ่อบ้านอีกแล้ว มิหนำซ้ำเฌโรมยังจามติดกันแบบนี้เหมือนจะเป็นหวัดจึงบอกให้หมอลินคอล์นกลับไปก่อน
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ” เขายิ้มให้แล้วเดินกลับไปคนเดียว
โคลินถอนหายใจแล้วกลับมาหาคนที่นั่งนิ่งบนรถเข็น
“พ่อบ้านจะมาตอนไหนเหรอครับ” เขาถามเพราะรู้สึกสงสัยจริง ๆ ว่าพ่อบ้านหายไปไหนตลอดเวลา
“เดี๋ยวก็คงมา ฮัดชิ้ว!” เฌโรมยังคงจามไม่หยุดพลางสูดน้ำมูกหายใจฟืดฟาด
“ถ้างั้นผมโทรตามให้ ส่งโทรศัพท์มาสิครับ” โคลินยื่นมือรอรับโทรศัพท์ของเขาแต่เฌโรมส่ายหน้า
“ไม่ได้เอามา” เขาตอบสั้น ๆ
“ไม่เป็นไร ผมมีเบอร์เขาอยู่” โคลินหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมากดเบอร์ของพ่อบ้านเรนเดล ขณะที่อีกคนกำลังงงว่าโคลินกับพ่อบ้านแลกเบอร์กันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
สายตาของเขามองคนที่กำลังยืนคุยกับพ่อบ้านปลายสาย
“อ่า คุณโคลินเหรอครับ พอดีจู่ ๆ นายท่านก็อยากดื่มกาแฟร้านหัวมุมถนน ผมเพิ่งจะออกมาเมื่อครู่นี้เองครั
