โคลินเห็นภาพของคนที่ทำสีหน้าเย็นชาใส่เขาเมื่อก่อนหน้านี้กำลังนอนร้องไห้อยู่เพียงลำพังก็รู้สึกผิดไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าเขาจะเสียใจมากขนาดนี้ จึงเดินออกไปนอกห้องแล้วเปลี่ยนเป็นร่างจริงกลับมาก่อนจะเคาะประตูห้อง
ก๊อก ก๊อก
ทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู เฌโรมก็หยุดร้องไห้ปาดน้ำตาแล้วคลุมผ้าห่มปิดศีรษะเอาไว้ รอฟังเสียงว่าใครเข้ามาในห้องพลางสูดน้ำมูกเบา ๆ
ฝ่ายโคลินที่รู้ว่าเขาไม่ได้หลับอยู่แต่คงจะตกใจที่จู่ ๆ ก็มีคนอื่นโผล่มาก็เลยปล่อยให้เขาได้อยู่เงียบ ๆ จัดการตัวเองแล้วนั่งรออยู่ที่โซฟา
ผ่านไปครู่หนึ่ง ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไม่ขยับ โคลินจึงคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องเผชิญหน้ากันแต่จะเข้าไปหาตรง ๆ ก็กลัวว่าเขาจะสงสัยจึงเดินไปเปิดประตูแล้วปิดประตูเบา ๆ
ครั้นคนที่นอนอยู่ได้ยินเสียงประตูปิดลง คิดว่าจะปลอดคนจึงโผล่ออกมาจากผ้าห่ม มองไปที่ประตูบังเอิญสบสายตากับโคลินที่ยืนมองเขาอยู่พอดี
“ตื่นแล้วเหรอคร
