สุดท้ายแล้ว โคลินก็ได้รับรู้ว่านอกจากเฌโรมจะเป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมเก่าแก่หลายแห่งแล้วเขายังครอบครองทรัพย์สินอื่น ๆ อีกมากมาย รวมถึงเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของโรงพยาบาลที่ตนเองทำงานอยู่อีกด้วย
“ถึงแล้วครับ ผมช่วย” โคลินขยับรถเข็นมาใกล้ ๆ เตียงนอนที่อยู่ริมหน้าต่าง “ขออนุญาตครับ” เขาเอ่ยปากก่อนจะเอื้อมมือมาจับตัวของเฌโรมเพื่อเคลื่อนตัวเขาไปที่เตียงนอน
“รู้ได้ยังไงครับว่าท่อนล่างผมขยับไม่ได้” เฌโรมถามเขาเพราะไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
“เอ่อ ผมเป็นพยาบาลนี่ครับ แล้วคุณก็นั่งรถเข็น แล้วผมก็ไม่เห็นคุณขยับ ผมแค่อยากช่วยคุณเฉย ๆ” โคลินเลิ่กลั่กพยายามอธิบายคนตรงหน้า
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะครับ ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” เฌโรมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพยายามขยับนั่งดี ๆ แต่เขาคงจะยังไม่ชินสักเท่าไหร่เลยไม่รู้จะทำอย่างไร
“ให้ผมช่วยไหม” โคลินเอ่ยปากถามก่อนจะก้มตัวลงมาช่วยเขาขยับนั่งพิงหมอนอิง
“ขอบคุณครับ” เส
