ไฟสวาทซ่อนรัก

ตอนที่ 11

“อื้มมม” นักรบปลดปล่อยความสุขสุดยอดไล่ตามหญิงสาวไปติดๆ ท่อนแขนแกร่งรวบร่างบางไว้กอดรัดแนบแน่น ก่อนที่ต่างคนต่างผ่อนคลายและหอบหายใจแรงเหมือนกัน นักรบปล่อยขาเรียวของหญิงสาว ให้เธอยืนบนพื้น แต่ยังกอดเกี่ยวร่างนุ่มนิ่มไว้

“เห็นไหมว่าฝ้ายก็ชอบเรื่องพรรค์นี้เหมือนกัน”

“ไม่จริง ไม่ใช่ คุณข่มขืนฝ้าย”

“อย่างนี้เขาไม่เรียกข่มขืนหรอกฝ้าย เขาเรียกว่าสมยอม”

“คุณรบ!” แก้วกานดาดิ้นแรง ขณะที่นักรบเหยียดริมฝีปากเล็กน้อย

“อย่างนี้เขาถึงจะเรียกว่าข่มขืน”

ร่างบางถูกบังคับกดให้นอนลงกับพื้นครัว หลังของแก้วกานดาสัมผัสได้ถึงความแข็งกระด้างของกระเบื้องที่เย็นเฉียบ นักรบแทรกตัวเองเข้ามาตรงกลางระหว่างขาเรียว แก้วกานดาพยายามจิกข่วนแขนของชายหนุ่ม และออกแรงดิ้นรน

“ปล่อยนะ ปล่อยฝ้าย” เสียงดังของหญิงสาวทำให้นักรบใช้มือใหญ่ปิดปากของเธอไว้แน่น และใช้มืออีกข้างจับข้อมือเล็กตรึงไว้หรือศีรษะของคนที่กำลังดิ้นรน แก้วกานดาตาเบิกโพลงตกใจ และเมื่อชายหนุ่มพยายามดุนดันตัวตนของเขา เข้ามาในร่างเธออีกครั้งด้วยความรุนแรง ร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงกลางทำให้แก้วกานดาไม่สามารถหุบขาเข้าได้ ร่องดอกไม้ของเธอจำต้องรับการแทรกเข้ามาของเขา และรับแรงกระแทกอย่างรุนแรง จากคนที่คร่อมตัวเองอยู่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ความเสียวซ่านที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด ทำให้น้ำตาแก้วกานดาไหลริน หญิงสาวพยายามสะบัดหน้าให้พ้นจากมือใหญ่ที่ปิดปากตัวเองไว้ แต่ก็ไม่เป็นผลใดๆ คนที่กำลังหาความสุขจากร่างของเธอยังคงกระแทกอย่างรุนแรง จนคนตัวเล็กสั่นไหวไปทั้งร่าง เนิ่นนานนัก แก้วกานดาไม่รู้ว่าเขาจะหยุดเมื่อไร

“อื้อๆ...” ทั้งเสียงสะอื้นร้องไห้ และเสียงแห่งความเสียวซ่านของหญิงสาว ที่แตะจุดสุดยอดแล้วหลายครั้งผสมปนเปกันไปหมด แต่คนที่รังแกก็ยังไม่หยุดรัวสะโพกส่งความแข็งแกร่งขยับเข้าออกในร่างกายของเธอสักที

“อื้อ...อ่า” ครั้งสุดท้ายที่นักรบกระแทกตัวตนเข้าสู่ร่องดอกไม้บอบช้ำ เขาครางเสียงทุ้มต่ำออกมาอย่างสุขสม ก่อนจะขยับร่างลุกขึ้นจากร่างของแก้วกานดา ที่นอนแผ่หลาสั่นสะท้านอยู่ท่ามกลางแสงสลัวที่พื้นครัว ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปนั้น นักรบดึงกางเกงนอนขึ้นและเสยผมตัวเองสองสามครั้ง แล้วหันหลังกลับเดินออกไปจากห้องครัว แก้วกานดายันกายลุกขึ้นนั่ง มือเล็กเอื้อมไปเก็บซับในที่ขาดวิ่นด้วยมือสั่นเทา หญิงสาวขยับลุกขึ้นนั่งหลังพิงตู้เย็น แล้วชันเข่าขึ้นกอดตัวเองแน่น น้ำตาไหลรินโดยไม่สามารถห้ามได้ เธอพยายามเก็บเสียงสะอื้นไว้อย่างยากเย็น

“ทำไมพี่รบใจร้ายกับฝ้ายอย่างนี้ เมื่อไรฝ้ายจะหยุดรักคนใจร้ายแบบพี่รบได้สักที เมื่อไร” แก้วกานดาสะอื้นหนัก สรรพนามที่เคยใช้เรียกขานในวันที่รักหวานละมุนถูกเอ่ยออกจากปากเล็ก เมื่อต้องพรั่งพรูความรู้สึกแท้จริงที่อยู่ในใจ หญิงสาวพยายามหายใจเข้าลึกๆ และหายใจออกยาวอย่างยากเย็น เพื่อบังคับให้น้ำตาหยุดไหล

“ลิน ลุกมากินยาก่อนนะ แล้วค่อยนอน” แก้วกานดากระซิบเรียกเพื่อน

“ฝ้ายไปนานจัง” นลินบ่นอุบอิบ

“เอ่อ...ฝ้ายหาอยู่ตั้งนานกว่าจะเจอยา ลินกินยาแล้วนอนพักผ่อนนะ” นลินรับยามากินแล้วล้มตัวลงนอน แก้วกานดาถอนหายใจหนักหน่วง หญิงสาวลุกจากเตียงนอนแล้วเดินไปเปิดประตูกระจกระเบียงที่ยื่นออกมาด้านทะเล แล้วก้าวออกไปยืนเหม่อมองไปในความมืด ความเจ็บหน่วงกลางกายที่โดนนักรบรังแกรุนแรงทำให้เธอนิ่วหน้า และงอตัวกุมท้องน้อยแน่น

แก้วกานดากำลังคิดทบทวนว่าหากเธอต้องทำงานร่วมกับเขา เธอจะทนรับการรังแกจากเขาได้ไหม เพราะนักรบคงไม่ปล่อยให้เธออยู่อย่างปกติสุขแน่ แต่รายได้จากตำแหน่งงานนี้มันมากพอให้เธอสามารถชำระหนี้ต่อเดือนกับธนาคารได้ หนี้ที่เกิดจากธุรกิจเล็กๆของครอบครัวที่เพิ่งล้มเหลวไป ทำให้บ้านหลังใหญ่ที่เธออาศัยมาตั้งแต่เด็ก ต้องนำไปจำนองธนาคารเพื่อนำมาเสริมสภาพคล่อง แต่เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจที่ย่ำแย่ในปัจจุบันทำให้ธุรกิจไปไม่รอด และยังคงมีหนี้สินที่ต้องชำระต่อเดือนเป็นจำนวนเงินหลายหมื่นบาท

แก้วกานดาเป็นลูกสาวคนเดียว เธอจึงต้องรับผิดชอบครอบครัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ เกือบหนึ่งปีที่ผ่านมาเธอต้องทำงานหนัก แต่จำนวนเงินที่ได้มาก็ยังไม่เพียงพอในการชำระหนี้ จนกระทั่งนลินติดต่อมาเสนอตำแหน่งงานและผลตอบแทนที่มากกว่าเดิมห้าเท่า แก้วกานดาจึงรับปาก ถึงแม้จะลังเลเมื่อคิดว่าต้องมาเจอกับนักรบอีกครั้ง หากแต่ความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่เธอแบกไว้ ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะทำงานนี้ถึงแม้ว่าจะต้องทนเจ็บปวดก็ตาม

“ฝ้ายจะไม่ยอมให้ครอบครัวของเราต้องสูญเสียบ้านไปค่ะคุณพ่อ คุณแม่” แก้วกานดารำพึงเบาๆ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนวล

“คนใจร้าย ทำไมฝ้ายต้องรักพี่รบ พี่รบเจ็บ แต่ฝ้ายเจ็บกว่ามากมายนัก พี่รบไม่มีวันรู้หรอกว่าฝ้ายเจ็บเจียนตายแค่ไหน ในวันที่ต้องสูญเสียคนที่รักสองคนไปในเวลาใกล้เคียงกัน” แก้วกานดาสะอื้นจนตัวโยน ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาบ้างก็ดี เผื่อบางทีความเจ็บช้ำที่มันอัดอั้นอยู่เต็มหัวใจจะได้ผ่อนคลายลงบ้าง แค่สักนิดเดียวก็ยังดี

หลังจากกลับมาจากบ้านพักริมทะเล แก้วกานดาต้องเตรียมตัวไปทำงานในตำแหน่งใหม่ทันทีในวันรุ่งขึ้น เพราะเจ้าของบริษัทอย่างนักรบ ไม่ยอมแม้แต่จะให้เธอกลับไปเก็บของที่บริษัทเดิม

“ยินดีต้อนรับพนักงานใหม่จ้า” นลินมารับแก้วกานดาถึงที่บ้าน เพราะรู้ว่าเพื่อนไม่มีรถยนต์ขับ เนื่องจากอะไรที่พอขายได้ก็จะถูกขายไป เพื่อนำมาผ่อนชำระหนี้เพื่อรักษาบ้านไว้