ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนอนดึกเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ตื่นมาเช้านี้เลยรู้สึกโหวงๆ เหวงๆ ยังไงบอกไม่ถูก
แต่งตัวเสร็จก็คว้ากระเป๋าออกจากห้องเพื่อลงไปข้างล่าง แต่พอเปิดประตูออกไป ห้องข้างๆ ก็เปิดออกมาเหมือนกัน
"เฮ้ย! ทำไมสภาพเป็นแบบนี้"
คีตะเอ่ยถามขึ้นมา ว่าแต่สภาพแบบนี้ มันเป็นแบบไหนเหรอ แล้วที่ฉันมีสภาพแบบนี้มันเพราะใครกันล่ะ!
"สภาพยังไงก็ไม่ต้องยุ่ง"
"คิดว่าฉันอยากยุ่งนักเหรอ ก็แค่กลัวว่าสภาพแบบนี้จะเดินไปถึงโรงเรียนรึเปล่า"
"ห่วงตัวเองก่อนจะมาห่วงคนเถอะน่า"
"ใครห่วงเธอ ฉันเหรอ? ฝันไปเถอะ"
พูดจบเขาก็เดินลงบันไดไปก่อน ส่วนฉันพอจะก้าวตามไปกลับรู้สึกโคลงๆ เคลงๆ เหมือนอยู่บนเรือ
ให้ตายสิ! แล้วแบบนี้ฉันจะเดินถึงโรงเรียนอย่างที่หมอนั่นว่ารึเปล่าเนี่ย
ฉันได้นอนแค่สี่ชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้นเอง แล้ววันนี้มีเรียนคณิตศาสตร์อีกด้วย ตายแน่ๆ สมองฉันต้องระเบิดตูม ออกมาเป็นโกโก้ครั้นช์แน่นอน
แต่แล้วโช
