INTRO
1700 คำ
บริษัทปุณณา จำกัด
ห้องทำงานท่านประธานปุณณ์
"คุณหนึ่งเข้ามาด้านในหน่อยครับ" เสียงเรียกของท่านประธานบริษัทเรียกเลขาของตัวเองผ่านโทรศัพท์ที่เชื่อมต่อไปยังด้านนอก
"ค่ะท่านประธาน" น้ำหนึ่งเลขาสาวผู้มากประสบการณ์ทำงานกับปุณณ์มานานตอบกลับทันทีก่อนจะเคาะประตูเพื่อขออนุญาตเข้าด้านในแม้ว่าเขาเป็นคนเรียกเธอก็ตาม
ก๊อก ๆ
"เข้ามาได้เลยครับ" ปุณณ์ท่านประธานบริษัทอนุญาตอย่างสุภาพเพราะเขาเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วเงียบ สุขุม ใจเย็น และนิ่งสงบ
แกร๊ด! เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับน้ำหนึ่งเลขาสาวของท่านประธานเดินเข้ามา
"ท่านประธานมีเรื่องอะไรให้หนึ่งทำเหรอคะ?" น้ำหนึ่งถามอย่างสุภาพแม้ว่าเธอจะทำงานกับเขามาหลายปีรู้ใจเขาทุกอย่างเป็นเหมือนเพื่อนคนนึงแต่ว่าน้ำหนึ่งก็ยังเจียมตัวและไม่ล้ำเส้นเป็นเพียงพนักงานทั่วไปเท่านั้น
"รบกวนคุณหนึ่งไปตามเอกสารกับฝ่ายบัญชีให้ผมหน่อยนะครับเพราะว่าถึงเวลาแล้วแต่ยังไม่ส่งมาเลย ผมไม่แน่ใจว่าฝ่ายนั้นมีปัญหาอะไรหรือเปล่า? รบกวนคุณหนึ่งสอบถามให้หน่อยนะครับ" ปุณณ์มอบหมายงานให้กับน้ำหนึ่ง
"ได้ค่ะ เดี๋ยวหนึ่งไปตามให้เลย...แล้วเที่ยงนี้ท่านประธานจะทานอะไรดีคะ?" น้ำหนึ่งถามเหมือนกับทุกวันเพราะบางวันเขาก็ให้เธอสั่งอาหารด้านนอกเข้ามาให้
"วันนี้ผมมีนัดเจอลูกค้าแต่ว่าคุณไม่ต้องไปหรอกพอดีว่านั่นเป็นเพื่อนของผมด้วย วันนี้คุณหนึ่งก็เลิกงานไวสักวันได้เลยนะ" ปุณณ์พูดกับน้ำหนึ่ง
"ได้ค่ะ ท่านประธานงั้นเดี๋ยวหนึ่งขอตัวไปตามเอกสารให้ก่อนนะคะเพราะว่าใกล้สิ้นปีแล้ว" น้ำหนึ่งก้มโค้งนิดหน่อยก่อนจะออกจากห้องทำงานของปุณณ์
ปุณณ์ท่านประธานบริษัทปุณณา จำกัด เขารับช่วงต่อมาจากพ่อของเขาที่ปลดเกษียณแล้วและไม่มีใครคัดค้านทั้งนั้นเพราะว่าเขาดำรงตำแหน่งรองประธานมาหลายปีและสร้างผลงานมากมายเพราะงั้นเมื่อเขาขึ้นรับตำแหน่งประธานของบริษัทเลยไม่มีใครกล้าคัดค้านเขาเพราะรู้ดีว่าปุณณ์เก่งและมีคุณภาพแค่ไหน...
แผนกบัญชี
"สวัสดีค่ะคุณสมร" น้ำหนึ่งมาที่แผนกบัญชีตามที่คำสั่งของปุณณ์เพื่อมาตามงานที่ยังไม่ได้ส่ง
"เอ่อ สวัสดีค่ะคุณน้ำหนึ่ง" สมรเลิ่กลั่กนิดหน่อยเพราะรู้ว่าน้ำหนึ่งเลขาของท่านประธานมาทำไมเพราะว่าเธอยังไม่ได้ส่งบัญชีให้กับท่านประธานตรวจสอบ
"หนึ่งมาทำไมรู้ใช่ไหมคะ?" น้ำหนึ่งสมกับเป็นเลขาของท่านประธานเพราะว่านิ่งและใจเย็นเหมือนกับเขาไม่มีผิดแม้มีรอยยิ้มหวาน ๆ แต่เย็นชา
"รู้ค่ะแต่ว่าพี่ขอเวลาสักสามวันนะคะคุณน้ำหนึ่งแล้วพี่จะเอาเอกสารไปส่งให้ท่านประธานเองเลยค่ะ"
"คุณสมรมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะเกี่ยวกับการทำงาน?" น้ำหนึ่งถามเผื่อว่าจะสามารถช่วยเหลืออะไรได้บ้าง
"ไม่มีหรอกค่ะเพียงแต่ยอดขาย ยอดโอน ยอดต่าง ๆ ของปีนี้มันเยอะมาก ๆ เลยค่ะเลยดำเนินการช้าหน่อยขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณน้ำหนึ่งต้องมาตามถึงที่นี่" สมรพูดอย่างรู้สึกผิด
"หนึ่งไม่รู้หรอกค่ะว่าเอกสารยังไม่ถึงมือท่านประธานแต่ว่าท่านให้หนึ่งมาถามเองเลยถึงได้รู้ ถ้ามีปัญหาอะไรทำไม่ไหวหรือว่ายังไงแจ้งหนึ่งได้เลยนะคะเดี๋ยวหนึ่งจะบอกท่านประธานให้งานจะได้ไม่มีปัญหา"
"ได้ค่ะ พี่ของสามวันได้ใช่ไหมคะ?"
"อืม เรื่องนั้นหนึ่งต้องตามถามท่านประธานก่อนค่ะแล้วหนึ่งจะบอกอีกทีนะคะ"
"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่จะเร่งให้สุด ๆ เลยค่ะ^^"
"ค่ะคุณสมร" น้ำหนึ่งคุยกับสมรหัวหน้าแผนกบัญชีเรียบร้อยแล้วก็ออกมาจากห้องเพื่อติดต่อสอบถามเรื่องการเลื่อนส่งเอกสารของแผนกบัญชีให้ท่านประธานรู้
"ฮัลโหลครับแหวนที่ผมสั่งได้หรือยังเหรอครับ?" กึก! ขณะที่น้ำหนึ่งกำลังกดโทรศัพท์หาปุณณ์เธอก็ได้ยินเสียงแฟนของเธอ 'สรัล' กำลังคุยโทรศัพท์เธอเลยหยุดการกระทำและแอบฟังเขาเงียบ ๆ
"ได้แล้วเหรอครับ...ขอบคุณมากครับ...เดี๋ยวเลิกงานแล้วผมจะเข้าไปเอาที่ร้านนะครับ" น้ำหนึ่งได้ยินเสียงที่เขาคุยน่าจะซื้อแหวนนะ??
'ซื้อให้เราเหรอ??' น้ำหนึ่งเกิดคำถามในใจเพราะว่าเธอคบกับสรัลมา 7 ปีแล้วอาจจะถึงเวลาที่ต้องแต่งงานกันแล้วหรือเปล่านะ?
พรึ่บ!
"อ้าวว! หนึ่งมาทำอะไรตรงนี้เหรอ?" สรัลเดินมาและเกือบชนกับน้ำหนึ่งที่ยืนอยู่พอดี
"อะอ่อ พอดีว่าหนึ่งมาตามเอกสารให้ท่านประธานนะแล้วสรัลมาทำอะไรตรงนี้เหรอ?" เธอถามเขาและทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินอะไรแม้ว่าภายในใจของเธอจะตื่นเต้นก็ตามเพราะคิดว่าเขาน่าจะขอเธอแต่งงาน
"มาคุยโทรศัพท์นิดหน่อยน่ะ แล้ววันนี้เลิกงานกี่โมงเหรอ??"
"วันนี้เลิกไวเพราะว่าท่านประธานจะไปหาเพื่อนน่ะสรัลมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?" เธอพยายามถามแต่ก็ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอรู้เรื่องแหวนแต่งงานแล้ว
"ดีเลยงั้นวันนี้เจอกันร้านเดิมได้ไหมสรัลมีเรื่องอยากบอกน่ะ" เขายิ้มให้เธอ
"ได้สิ เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วเหมือนกัน" เพราะว่าการเป็นเลขาของท่านประธานนั้นยากมากและก็งานเยอะมากขนาดว่าต้องมีทีมงานด้วยกันถึง 5 คนรวมน้ำหนึ่งด้วย เพราะงั้นเธอเลยไม่มีเวลาจะไปทานข้าวกับแฟนสักเท่าไหร่แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยมีปัญหาและทะเลาะกันเลย
"ครับแล้วเจอกันนะหนึ่ง"
"จ้าาาา^-^" น้ำหนึ่งโบกมือเขานิดหน่อยก่อนจะแยกกัน
หลายชั่วโมงต่อมา
ร้านอาหารกรีนที
ห้องน้ำ
"ฟู่วววว!!ตื่นเต้นแหะ!" น้ำหนึ่งมาที่ห้องน้ำหลังจากที่มาทานข้าวกับสรัลแล้วแต่เขาก็ยังไม่ขอเธอแต่งงานสักทีเพราะงั้นเธอเลยขอมาเข้าห้องน้ำและจัดเสื้อผ้าดูความเรียบร้อยหน่อยเผื่อว่ากลับไปแล้วเขาจะขอเธอแต่งงาน ไม่คิดเลยว่าการจะโดนขอแต่งงานจะตื่นเต้นขนาดนี้
"ป่ะน้ำหนึ่งได้เวลาเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว >_'นี่เรากำลังโดนขอแต่งงานแล้วใช่ไหม? ' >0น้ำหนึ่งคิดในใจอย่างตื่นเต้น
"อะอะไรเหรอ?" เธอแกล้งถามกลับไป
"เอ่อ คือว่าหนึ่ง...เราก็คบกันมานานแล้วใช่ไหม?" สรัลก้มหน้าอย่างไม่มีความมั่นใจ
"ใช่ 7 ปีแล้วละนานเนอะ^^" น้ำหนึ่งฉีกยิ้ม
"นั่นสินะ...ตั้งแต่สมัยเรียนเลยมันก็ผ่านมา 7 ปีแล้วอะความสัมพันธ์เรามันไม่ได้น่าตื่นเต้นอีกต่อไปแล้วหนึ่ง" กึก!!
"หมายความว่าอะไรเหรอ?" น้ำเสียงแสดงความไม่เข้าใจ
"คือว่านะ...หนึ่ง....เราเลิกกันเถอะ"
"...!!" จากตอนแรกที่เธอคิดว่าเขาจะขอเธอแต่งงานแต่ความจริงมันไม่ใช่ เขาต้องการเลิกกับเธอแล้วเรื่องแหวนนั่นละ???
"สรัลเบื่อแล้วอะกับความสัมพันธ์นี้ของเรา...ขอโทษนะหนึ่งแต่สรัลคิดว่าเราควรจบกันแค่นี้แหละ" พรึ่บ! เขาลุกขึ้นและเหมือนจะเตรียมออกไป
"ความสัมพันธ์ของเรา..." แต่น้ำหนึ่งก็พูดขึ้นซะก่อน
"..."
"มันคงจะเงียบสงบและง่ายเกินไปใช่ไหมสรัลถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมา? เบื่อเหรอ? เป็นเหตุผลที่โคตรอุบาทเลยวะ!" ปึก! น้ำหนึ่งปาผ้ากันเปื้อนลงโต๊ะทานอย่างแรงทำให้สรัลตกใจนิดหน่อยเพราะว่าเขาไม่เห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน
"อุบาทเหรอหนึ่ง?!" แต่เขาก็ยังพยายามทำใจดีสู้เสือ
"ใช่...อุบาท! ทุเรศ! ไม่มีเหตุผลที่ดีกว่าแล้วเหรอ?!!!" น้ำหนึ่งตะโกนใส่หน้าของเขา
"เหตุผลอะไรวะหนึ่ง?! เราคบกันมา 7 ปีแล้วนะมันน่าเบื่อ!หนึ่งไม่มีความตื่นเต้นหรือว่าน่ามองอะไรอีกแล้วเจอก็แต่ของเดิม ๆ คำพูดเดิม ๆ มันน่าเบื่อ!! เหตุผลแค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนะ!!ยังต้องการอะไรอีก?...เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เราเคยคบกันมานานแล้วสรัลไม่อยากพูดอะไรแรง ๆ หรอกนะเดี๋ยวหนึ่งจะรับไม่ได้"
"เหอะ! ขอบคุณนะสำหรับความหวังดีแต่ฉันไม่ได้ต้องการมันฉันต้องการเหตุผลที่ดีกว่าคำว่าเบื่อ!"
"เช่นอะไรละที่อยากได้ยินเดี๋ยวจะพูดให้?"
"เช่น...นายมีคนอื่น"
"...!!" พอได้ยินอย่างนั้นเขาก็ทำหน้าตาตกใจทันที
"พูดมาสิ" น้ำหนึ่งบอกกับสรัล
"ไม่มี! ฉันไม่ได้มีใครทั้งนั้นแหละ!!เพราะงั้นอย่ามาหาเรื่องกันนะหนึ่ง!!!" เขายืนยันหนักแน่น
"งั้นฉันก็ไม่เลิก"
"วะว่าไงนะ?!"
"ถ้าหากว่าการคบกับหนึ่งมันน่าเบื่อจนทำให้สรัลอยากเลิก...งั้นหนึ่งจะทำให้ชีวิตของสรัลไม่น่าเบื่ออีกต่อไป^^"
"จะทำบ้าอะไรวะ?!"
"เอ้าา! ก็ทำให้ไม่เบื่อไงถ้าสรัลไม่ได้มีคนอื่นจริง ๆ เราน่าจะยังปรับจูนกันได้นะ"
- ผู้เขียน
