Chapter 6
1305 คำ
ดารารัตน์ยืนเลือกเสื้อผ้าอย่างสนุก เพราะมันน่ารักมากสำหรับเธอ บางตัวเป็นที่หมายปองแต่ว่าไม่กล้าซื้อเพราะสู้ราคาไม่ไหว
"ตัวนี้สวยจังเลยค่ะ"
หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูแต่ว่าชายหนุ่มเอาไปเก็บตามเดิมเพราะดูเหมือนว่ามันจะโป๊ตรงช่วงแผ่นหลัง
"หลังโป๊เปลี่ยนตัวอื่น"
เขาหยิบตัวที่ราคาแพงที่สุดให้หญิงสาว เธอทำหน้าเซ็งๆก่อนจะเอามาถือไว้ในมือเลือกใส่ตามที่เขาแนะนำ
"ผมจะพาดารารัตน์ไปทานข้าวก่อน พวกคุณกลับมาอีกทีประมาณสิบเอ็ดโมงนะ"
"ได้ค่ะคุณคชาภัทร"
ทุกคนในนั้นเดินออกไปจากห้องรับแขกเหลือเพียงแค่สองคนที่ยืนอยู่ด้วยกันในห้องนั้น หญิงสาววางชุดลงที่โซฟาก่อนจะมองชุดอื่นด้วยความตื่นเต้น
"สวยจัง"
"ชอบมั้ย ฉันให้ช่างเลือกเฉพาะคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์ชื่อดังสี่แบรนด์ชั้นนำระดับโลก มีรองเท้าด้วยนะเดี๋ยวตอนสิบโมงพวกหล่อนคงเอามาให้"
เธอมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างเธอตาใสแป๋ว เอาใจผู้หญิงเก่งแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า
"ใจดีกับผู้หญิงทุกคนแบบนี้รึเปล่า"
"ไม่นะ ปกติก็ให้เงินไปช็อปปิ้งเอง ไม่เคยทำแบบนี้ให้หนูเป็นคนแรกเลยนะที่ฉันทำให้"
เขาเอ่ยเสียงหวานลูบผมหญิงสาวโน้มใบหน้าไปจูบศีรษะ เธอเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ ถึงแม้ว่าจะทำดีกับเธอแต่ว่ายังไงทันก็ไม่สามารถลบล้างในสิ่งที่เขาทำไว้ได้ อีกอย่างเขามีเจ้าของแล้วเธอต้องย้ำเตือนตัวเองว่าอย่าไปหลงรักเขาเด็ดขาด
"คุณไม่กลัวคุณบีบีเสียใจเหรอคะ ทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะคะ"
"มันเป็นเรื่องของฉันกับบีบี ส่วนหนูกับฉันมันก็เป็นเรื่องของเราสองคน"
เขาพูดออกมาไม่คิดอะไรเพราะรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่คนที่ไม่รู้ก็ต้องมองว่าเขาผิดที่นอกใจผู้หญิงที่เรียกว่าคนรัก ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเราเองเพราะฉะนั้นเขามั่นใจว่าทำแบบนี้ดีที่สุด
"ถ้ามีคนที่หนึ่งคนที่สอง มันไม่มีคำว่าเราสองคนหรอกค่ะ ดาราหิวข้าวแล้ว"
เธอทำหน้างอง้ำกระทืบเท้าปึงปังออกไปทันที ชายหนุ่มมองตามก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆแล้วตามไปไม่ห่าง ทั้งสองคนเข้ามาในห้องอาหารโดยมีแม่บ้านเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
"น่ากินจังเลยค่ะ"
"ทานให้อร่อยนะคะคุณดารา"
เธอยกมือไหว้ขอบคุณแม่บ้านก่อนจะตักนั่นนี่กินอย่างอารมณ์ดี คชาภัทรเท้าคางมองหญิงสาวที่ดูหิวโหยมากไม่สนใจเขาที่นั่งอยู่ตรงข้ามเลยสักนิดเดียว
"กินนี่ด้วยสิ อร่อยนะ"
เขาส่งไข่ปลาคาเวียร์ให้หญิงสาวเอาไว้ใส่ขนมปัง เธอเหลือบสายตามองก่อนจะตักไปนิดเดียวแล้วทานขนมตรงหน้าต่อด้วยรอยยิ้มกว้าง ปกติที่บ้านก็จะเป็นข้าวต้มไม่ก็ข้าวผัดในตอนเช้าไม่ได้ทานของแพงแบบนี้ทุกเช้าหรอก เพราะแม่ทำคนเดียวไม่ได้มีแม่บ้านแบบนี้ ครอบครัวของเธอก็ฐานะปานกลางไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ถ้าเป็นคุณพ่อนั่นก็คืออีกส่วนหนึ่ง ถ้าจะให้นับเป็นครอบครัวก็คือพ่อรวยมากแม่คนธรรมดา...
"อร่อยอ่ะอันนี้"
"ส่งมาจากญี่ปุ่น อยากกินก็มาอยู่ที่นี่สิได้กินทุกเช้าเลยนะ"
เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์มองหญิงสาวที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็เบะปากใส่ทันที
"ใครจะอยากมากัน หนูจะไม่มาที่นี่แล้วค่ะนี่จะเป็นวันสุดท้ายแล้ว"
"ไม่มาก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้ลูกน้องไปอุ้มมาแทน"
เขายักไหล่อย่างไม่แคร์ในคำขู่ของหญิงสาว ไม่มาก็ช่างสิเพราะเขามีวิธีบีบให้เธอมาที่นี่ได้อยู่แล้ว ดารารัตน์มองชายหนุ่มอย่างทึ่งในความพยายามของเขามาก ผู้หญิงเค้าปฏิเสธขนาดนี้เขายังไปบังคับอีก สุดยอดจริงๆ
"คุณมันเป็นผู้ชายที่ใจร้ายที่สุดเลย"
"ใจร้ายตรงไหน"
"และอีกอย่างหนูก็ไม่อยากได้อะไรของคุณเสียหน่อย"
เธอหันไปสวนชายหนุ่มทันควัน ไม่ได้ขอสักหน่อยเสนอนั้นนี่ให้เองช่วยไม่ได้นะ
"แต่ก็เห็นยิ้มแก้มปรินะเวลาให้อะไรอ่ะ"
ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะวางไข่ปลาคาเวียร์ให้หญิงสาวในส่วนของเขา เธอเหลือบสายตามองสิ่งที่เขาเสนอให้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะหยิบมาทานอย่างเอร็ดอร่อย
"เดี๋ยวแต่งหน้าทำผมกับช่างเลยนะเรียกมาให้แล้ว ใกล้ถึงเวลาฉันจะเป็นคนไปส่งเอง"
หลังจากทานอาหารเสร็จเขาพาหญิงสาวมายังห้องรับแขกเพื่อเตรียมแต่งหน้าทำผมให้เรียบร้อย ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อย ตลอดทางคชาภัทรก็จับนั่นนี่หญิงสาวไม่หยุด ไม่ยอมหยุดนิ่งทำเอาหญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
"ทำไมไม่อยู่นิ่งๆคะ"
"ก็อยากจับอ่ะ อยากกอด"
เขาอมยิ้มก่อนจะซบใบหน้าลงบนไหล่เล็ก เธอเหลือบสายตามองชายหนุ่มก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
'ถ้าวันหนึ่งมีคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคนขึ้นมา อนาคตในวงการเธอคงไม่ราบรื่นแน่'
"ตกลงว่าไม่อยากเป็นนางเอกจริงเหรอ"
เขาเอ่ยถามย้ำอีกครั้งหลังจากที่มาส่งถึงที่หมาย เธอส่ายหน้าทันที ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะเป็นนางเอกแต่เธออยากไปถึงจุดนั้นด้วยความพยายามของตัวเอง
"อยากเป็นค่ะแต่ต้องไม่ใช้เส้นสาย"
"ตามใจแล้วกัน อยากให้ช่วยเมื่อไหร่ก็มาอ้อนบนเตียงนะ"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงหวาน ดารารัตน์ส่ายหน้าทันทีไม่ยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองไปร้องขอความช่วยเหลือจากเขาแน่นอน
"ไม่มีทางค่ะ มันจะไม่มีวันนั้นแน่นอน และมันจะเป็นคืนสุดท้ายที่เราจะนอนด้วยกัน ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะลาก่อน"
เธอหันไปหยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมตัวจะลงจากรถ คชาภัทรลูบผมหญิงสาวก่อนจะโน้มใบหน้าไปหอมแก้มเธอแผ่วเบา
"เสร็จแล้วจะมารับนะหนูน้อย"
"ได้ฟังที่หนูพูดมั้ยคะ บอกว่ามันจะไม่มีอีกแล้วต้องแปลไทยเป็นไทยอีกเหรอคะ"
เธอมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ลูกน้องไปซื้อให้ช่วงเช้าส่งไปให้หญิงสาว
"อันนี้ซื้อให้ว่างก็เปลี่ยนด้วย"
"หนูมีโทรศัพท์แล้วค่ะ"
เธอร้องค้านออกมาเสียงดังลั่น จะเปลี่ยนทำไมให้วุ่นวายเสียเวลาย้ายข้อมูลต่างๆอีก
"มันเก่าแล้วใช้นี่ดีกว่า รุ่นใหม่ล่าสุดเลยจะได้เหมือนกัน เย็นนี้จะมารับถ้าเสร็จแล้วโทรมาจะรอตรงนี้"
หญิงสาวกำลังจะอ้าปากค้างพูดในส่วนของเธอแต่ก็ถูกชายหนุ่มพูดดักคอซะก่อน
"รู้ใช่มั้ยว่าถ้าฉันมาที่นี่แล้วไม่เจอหนูมันจะเป็นยังไง"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกข่มขู่จากชายตรงหน้าตลอดเวลาในทุกครั้งที่เขาต้องการอะไรจากเธอ
"คุณกำลังขู่หนูเหรอคะ"
"ไม่นี่ ฉันไม่เคยขู่"
- ผู้เขียน
