ฮองเฮา

1729 คำ

ตำหนักที่ 1 ฮองเฮา สิบปีก่อน รัชทายาทแคว้นเว่ยขึ้นครองราชย์ต่อจากฮ่องเต้ เนื่องจากฮ่องเต้ก่อนสิ้นพระชนม์ไม่มีพระโอรส พระองค์จึงทรงแต่งตั้งน้อยชายคนที่หก หรือหนิงอ๋องในยามนั้นเป็นรัชทายาท หนิงอ๋องเมื่อขึ้นเป็นฮ่องเต้ สิ่งแรกที่ทำคือส่งฮองเฮาเข้าตำหนักเย็น จากนั้นแต่งตั้งบุตรสาวติ้งกว๋อกงขึ้นเป็นฮองเฮาแทน หลี่เหมยอวิ๋นอายุเพียงสิบสี่ ต้องแต่งเข้าวังรับตำแหน่งฮองเฮา นางความจริงไม่ยินดีแม้แต่น้อย เพราะฮ่องเต้พระองค์นี้อายุปาเข้าไปเกือบห้าสิบปีแล้ว นางรับตำแหน่งฮองเฮามาสิบปี มีโอรสให้ฮ่องเต้หนึ่งองค์ จากนั้นท้องของนางก็ไม่เคยออกไข่อีกเลย *** มุมหนึ่งภายในตำหนักฮองเฮา นี่เป็นห้องหนังสือ หลี่ฮองเฮานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ โดยมีขันทีผู้หนึ่งยืนอยู่ข้างๆ “รัชทายาทเรียนเป็นยังไงบ้าง” “ทูลฮองเฮา รัชทายาทน้อยฉลาดเฉลียว ยามนี้จดจำอักษรได้หลายร้อยตัวแล้ว” หวังกงกงกล่าวตอบนางด้วยความนอบน้อม ยามนี้รัชทายาทน้อยอายุเก้าปี ดังนั้นจึงถูกส่งให้เข้าเรียนกับบรรดาองค์ชายองค์หญิงของพระสนมต่างๆ “หวังเฟิงเจ้าออกไปไล่นางกำนัลข้างนอกออกไปให้หมด” หวังกงกงรับคำเดินออกจากห้องไล่นางกำนัลที่คอยรับใช้อยู่ด้านนอกออกไปจนหมด *** บนโต๊ะหนังสือ หลี่ฮองเฮานานหงาย สองขาแกว่งไกวกลางอากาศ ชุดชาววังของนางไม่ถูกถอดออก กาบหอยสีชมพูของนางอ้าออกห่อหุ้มแท่งเนื้อขนาดใหญ่ที่ขันทีไม่ควรมี “พับ พับ พับ เสียวมั้ย” หวังเฟิงใช้นิ้วมือข้างหนึ่งค่อยๆ ขยี้ติ่งเนื้อของนางเบาๆ “ข้าเสียวเจ้าอย่าขยี้แบบนั้นสิ” นางไม่อยากให้เขาขยี้ติ่งเนื้อนางมากเกินไป นางยังไม่อยากเสร็จเร็วเกินไป นางอยากโดนเขากระแทกให้มากกว่านี้ “ฮองเฮาท่านลงมายืนข้างล่างเถอะ เราจะได้กระแทกได้ถนัดกว่านี้” หลี่ฮองเฮาค่อยๆ ยืนลงบนพื้น นางหันหลังโก้งโค้งให้อย่างรู้งาน *** สิบปีก่อน หลี่เหมยอวิ๋นในวัยสิบสี่ถูกบิดาจับขังไว้ภายในห้องกว่าหนึ่งเดือน ก่อนแต่งเข้าวังนางเคยมีบุรุษที่ชอบอยู่ผู้หนึ่ง ทั้งสองมั่นหมายรักอย่างลับๆ เพียงแต่เหตุการณ์ชิงอำนาจในราชสำนัก ทำให้คนทั้งสองไม่สามารถอยู่ร่วมกัน โจวเฉิงนายน้อยตระกูลโจวเป็นคนรักของนางเอง เพียงแต่ยามนั้นเพื่อให้ตระกูลหลี่รักษาอำนาจทางทหารได้อย่างมั่นคง บิดาของนางจึงตกลงผลประโยชน์บางอย่างกับหนิงอ๋อง สุดท้ายบิดานางหนุนหลังหนิงอ๋องจนได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ นางร้องไห้แทบขาดใจ ตอนบิดาบอกว่าจะให้นางแต่งเข้าวังไปเป็นฮองเฮา สุดท้ายนางถูกลงโทษสารพัด จนในที่สุดนางยอมรับชะตากรรม แต่งให้กับฮ่องเต้ที่อายุเกือบห้าสิบปี ห้องหนังสือ “ฮองเฮาท่านเขย่งขึ้นอีกหน่อยสิ” หวังเฟิงแหวกชายชุดขันทีออกข้างๆ หลี่ฮองเฮาสูงเพียงหัวไหล่เขา บั้นท้ายของนางจึงไม่อยู่ในตำแหน่งที่แท่งเนื้อจะสอดใส่เข้าไปได้ นางเขย่งไปเท้าขึ้นไป หวังเฟิงก็ย่อตัวลงมา หัวหยักฟาดใส่กาบหอยนางไม่กี่ครั้ง ขันทีปลอมผู้นี้ก็เสยเข้าไปในรูร่องหอยกาบนางทันที “พับ พับ พับ” หลี่ฮองเฮาถูกควบขับจนร่างกายนางกระเด้งไปมา เต้านมทั้งสองถูกมือหยาบกอบกุมเอาไว้ ขันทีปลอมผู้นี้แหวกชายเสื้อนางออกจนเต้านมนางไร้อาภรณ์ปกปิด ย้อนไปเมื่อสิบปีก่อน หลังจากคืนเข้าหอกับฮ่องเต้วันแรก หลังจากนั้นฮ่องเต้ไม่เสด็จมาหานางอีกเลยกว่าหนึ่งปี ส่วนหนึ่งเกิดจากความไม่พอใจในตัวนาง ส่วนหนึ่งเพราะนางตั้งท้องขึ้นมา หากแต่เรื่องตั้งท้องมีความลับแฝงอยู่ หลังจากฮ่องเต้เข้าหอกับนางเพียงครู่เดียว ก็เสด็จกลับตำหนักทันที ยามนั้นนางร้องไห้น้ำตานองหน้าอยู่ในผ้าห่ม ไม่นานหลังจากฮ่องเต้จากไป จู่ๆ มีขันทีผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง นางยังไม่ทันใส่เสื้อผ้า เจ้าขันทีนั่นก็ตรงมายังเตียงนาง เขาหมอบกราบอยู่ด้านล่าง จากนั้นยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้แก่นาง “ไม่จริง! ไม่จริง! ฮือ ฮือ ไฉนจึงทำกับข้าถึงเพียงนี้ ฮือ ฮือ” นางอ่านจดหมายลายมือบิดา นี่เป็นลายมือเขาไม่ผิด นางเป็นบุตรสาวเขาแท้ๆ เขากลับไม่เหลือทางรอดให้นางแม้แต่น้อย “ฮองเฮาท่านเต็มใจหรือไม่ไม่สำคัญ แม่ทัพใหญ่บอกว่าท่านต้องตั้งท้องให้ได้ภายในหนึ่งเดือน ไม่เช่นนั้นตระกูลโจวต้องตายทั้งตระกูล” กล่าวจบขันทีนั่นก็คลานกลับออกไป นางนอนร้องไห้อยู่สามวันฮ่องเต้ก็ไม่เสด็จมาหา จนวันที่สี่นางถึงรู้ว่าฮ่องเต้ทรงค้างที่ตำหนักเสียนเฟยสามวันซ้อน *** วันที่ห้าหลังจากคืนเข้าหอ คืนนี้เป็นอีกคืนที่ฮ่องเต้ค้างตำหนักเสียนเฟย หลี่ฮองเฮาหลับอยู่บนเตียง นางไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าฮ่องเต้จะมาหานางหรือไม่ “ทูลฮองเฮา ท่านแม่ทัพมีจดหมายถึงท่าน” จู่ๆ ขันทีผู้หนึ่งไม่ทราบเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อใด เขาหมอบกราบอยู่ข้างเตียง ในมือชูกระดาษจดหมายอยู่เหนือหัว เหมยอวิ๋นงัวเงียตื่นมารับจดหมายจากมือเขา นางฉีกซองจนหมายออกอ่าน อ่านไปได้เพียงไม่นานนางก็หลั่งน้ำตาออกมา “ฮือ ฮือ ต้องรักแกข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือท่านพ่อ ท่านทำร้ายข้าถึงเพียงนี้” นางร่ำไห้รำพันเสียงเบาอยู่บนเตียง หัวใจนางแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ “ฮองเฮา ท่านหันหลังไปเถอะ ผู้น้อยไม่กล้ามองหน้าท่านยามล่วงเกิน” ขันทีนั่นจู่ๆ ก็ลุกปีนขึ้นมาบนเตียง ยามนี้จิตใจนางแตกสลาย ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรนางล้วนไม่ได้ยิน นางนั่งเหม่อลอยปล่อยให้เขาจับตัวพลิกไปมา กว่านางจะได้สติตนเองก็อยู่ในท่าคลานเข่าอยู่บนเตียง บั้นท้ายถูกขันทีผู้นั้นกระแทกด้วยความหยาบคาย “พับ พับ พับ” เจ้านั้นไม่พูดไม่จา นางเองก็ไม่ร้องออกมาซักคำ มีเพียงน้ำตาของนางที่ไหลหยดใส่ผ้าห่มจนเปียกชื้น “อืม อืม อืม” เสียงครางเจ้าขันทีปลอมดังขึ้น นางรู้สึกถึงวงแขนที่รัดเอวนางแน่นกว่าเก่า กระแสอุ่นไหลเข้าสู้ท้องน้อยนาง นางรับรู้ได้แม้กระทั้งสิ่งที่ขยายอยู่ภายในกำลังสั่นกระตุก “ฮองเฮารบกวนท่านโก้งโค้งเช่นนี้ซักครู่” เหมยอวิ๋นไม่ตอบคำเขา นางเพียงอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้เขาประคองบั้นท้ายนางให้สูงชัน *** จุดเชื่อมต่อยังไม่ถูกถอดออก หวังเฟิงดึงบั้นท้ายหลี่ฮองเฮาให้ชันขึ้น เพื่อไม่ให้น้ำขาวขุ่นไหลออกมา เขามองดูกาบหอยบวมแดงของนาง ที่เกิดจากการเสียดสีเป็นเวลานาน หวังเฟิงความจริงเป็นญาติห่างๆ ของนาง เขาเป็นทหารในกองทัพของบิดานาง หลายเดือนก่อนบิดานางจู่ๆ ก็เรียกเขาเข้าพบ หลังจากทราบสิ่งที่ท่านแม่ทัพมอบหมายให้กระทำ คราแรกเขาปฏิเสธ แต่เมื่ออยู่ภายใต้อำนาจของบิดานาง ต่อให้ไม่เต็มใจก็ต้องทำ สุดท้ายเขาถูกส่งแฝงตัวเข้าวังมาเป็นขันทีเมื่อสามเดือนก่อน ด้วยเส้นสายและบุคคลมีอำนาจต่างๆ ในวัง เขาถูกวางตัวไว้ให้อยู่รับใช้ เป็นหัวหน้าขันทีภายในตำหนักฮองเฮา “ฮองเฮาอีกซักครั้งนะ” “พับ พับ พับ” เหมยอวิ๋นไม่ทันได้ตอบรับ ขันทีด้านหลังก็เริ่มโยกสะโพกเข้าใส่นางอีกครั้ง ตอนนี้น้ำตานางหยุดไหลแล้ว การโยกครั้งนี้กลับทำนางนางรู้สึกเสียวขึ้นมาจริงๆ “ซีดด..ข้าเสียวเจ้าหยุดเถอะ” นางไม่เคยรู้สึกเสียวเช่นนี้มาก่อน นางไม่ทราบสมควรจัดการกับความรู้สึกเช่นนี้อย่างไร คืนแรกกับฮ่องเต้มีเพียงความเจ็บปวด นั่นถือเป็นความทรงจำที่นางไม่อยากเก็บไว้แม้แต่น้อย ครั้งที่สองคือเมื่อครู่ จิตใจที่แตกสลายทำให้นางไม่ได้คิดถึงความรู้สึกใดๆ แต่ครั้งนี้ต่างออกไป ทุกครั้งที่แท่งเนื้อเขาไหลเข้าๆ ออกๆ ในกายนาง ความคับแน่นความเสียวเช่นนี้ นางไม่เคยรู้จังมาก่อน นางอึดอัดยิ่งนัก “หยุดเถอะข้าทรมานเหลือเกิน” นางทั้งจุกทั้งเสียว อึดอัดทรมานเหลือเกิน “พับ พับ พับ” ฮองเฮาท่านอยู่นิ่งๆ ข้าจะทำให้ท่านโล่งเอง หวังเฟิงค่อยๆ ประคองบั้นท้ายนางไว้ เอวก็ออกแรงดันแท่งเนื้อเข้าๆ ออกๆ กายหอยเล็กๆ ของนางช้าๆ “พับ พับ พับ” “อืม อืม อืม” หวังเฟิงครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน รูร่องเล็กๆ ของนางคับแน่นมาก เนื้อในกาบหอยปลิ้นออกมาตามแท่งเนื้อของเขายามกระชากออก หัวหยังทำท่าจะหลุด แต่กลีบหอยด้านในของนางก็ห่อหุ้มเอาไว้ ราวกับไม่ต้องการให้แยกจากออกไป “อ่า อ่า อ่า” หลี่ฮองเฮาครางเสียงดังออกมา นางทนไม่ไหวแล้ว นางไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าตนร้องดังเพียงไหน “อือ อือ อือ” “ฮองเฮาท่านอย่าส่งเสียง เดียวข้างนอกได้ยิน” หวังเฟิงโน้มตัวลงบนแผ่นหลังนาง เขาเอื้อมมือปิดปากนางไว้ไม่ให้ส่งเสียงครางออกมา “พับ พับ พับ” แท่งเนื้อรัวเข้าใส่รูร่องนางติดต่อกันหลายสิบครั้ง เหมยอวิ๋นรู้สึกราวกับภายในใกล้จะฉีกขาด นางกัดฟันแน่นจยสันกรามปูดโปน “อ่า อ่า อ่า” คนทั้งสองครางผสานเสียงกัน แท่งเนื้อตอกอัดเน้นๆ อีกหกเจ็ดทีก็หยุดนิ่ง แฮก แฮก แฮก พรวด! หวังเฟิงดึงแท่งเนื้อออกจากรูร่องนาง น้ำขาวขุ่นไหลออกจากกาบหอย เขาจับบั้นท้ายนางให้สูงชันขึ้น จากนั้นนำหมอนสองใบรองไว้ที่หน้าท้องนาง “ฮองเฮา ท่านโก้งโค้งไว้ อย่าให้เชื้อพันธุ์เราไหลออก เราไปก่อนพรุ่งนี้เช้าเราจะมารับใช้ท่าน” กล่าวจบหวังเฟิงค่อยๆ ย่องออกจากห้องนอนนาง ***

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more