ตำหนักที่ 4
ข้าเป็นสุนัขของเจ้า
ท้องของหลี่ฮองเฮาโตขึ้นทุกวัน นับจากคืนเข้าหอคืนแรก ฮ่องเต้ไม่เคยเสด็จมาหานางอีกเลย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางสนใจ หลายเดือนนี้นางกลับคิดถึงคนผู้หนึ่ง
ใช่แล้ว เป็นเจ้าขันทีผู้นั้นเอง ตั้งแต่นางถูกหมอหลวงตรวจพบว่าตั้งครรภ์ เจ้านั่นก็ไม่เคยมาหานางอีกเลย แรกๆ นางยังไม่รู้สึกอะไร นานวันความเหงาเริ่มก่อตัวขึ้น
นางกำลังนอนคิดถึงเขาอยู่ เจ้าผู้นี้ไฉนไม่มาหานาง จู่ๆ นางได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา
“ใครนะ”
หลี่ฮองเฮาเมื่อเห็นชัดว่าผู้มาเป็นใคร นางถึงกับใจเต้นแรง
“เราเองฮองเฮา ท่านเบาเสียงกว่านี้”
หวังเฟิงนั่งลงบนเตียง เขาจับมือนางมากุมไว้สอบถามความเป็นอยู่นาง หลี่เหมยอวิ๋นไหนเลยเคยถูกบุรุษเอาใจใส่เช่นนี้มาก่อน นางเขินอาจจนหน้าแดง
“ปล่อยข้าได้แล้ว เจ้ามาหาข้ากลางดึกเช่นนี้คงไม่ใช่แค่มาถามไถ่ความเป็นอยู่กระมัง”
“เป็นไร ไม่มีเรื่องราวก็ห้ามเรามาพบท่านแล้วหรือ ได้งั้น
