ตอนที่ 10.ความช่วยเหลือจากฮูหยินแม่ทัพ/2
1510 คำ
ตอนที่ 10.ความช่วยเหลือจากฮูหยินแม่ทัพ/2
หลิงเอ๋อกำลังยกชามอาหารที่หลิวชิวเยว่รับประทานเสร็จไปเก็บ ระหว่างกลับมานางพบกับท่านหมอจินซีถิงกับผู้เฒ่าหยางและกุนซือจ้าวหยุนฟาง ทั้งสามกำลังเดินตรงมายังเรือนพักของหลิวชิวเยว่
“ท่านกุนซือ ท่านหมอ ท่านลุง พวกท่านจะไปที่ใดกัน”
หลิงเอ๋อเอ่ยถาม ทั้งที่รู้ดีว่าทั้งสามมุ่งหน้ามายังเรือนบุปผาย่อมต้องมาหาคุณหนูของนาง
“พวกเราขอเข้าพบฮูหยินท่านแม่ทัพ รบกวนแม่นางหลิงเอ๋อช่วยเรียนฮูหยินด้วย”
หมอจินซีถิงเอ่ยขึ้น เขาอาศัยว่าเคยช่วยเหลือหลิวชิวเยว่มาก่อนจึงเป็นคนเอ่ยปากเอง
“ท่านหมอจะมาตรวจอาการของฮูหยินหรือเจ้าคะ แล้วท่านกุนซือกับท่านลุง...”
หลิงเอ๋อมองทั้งสองคน ก่อนหน้านางเห็นผู้เฒ่าหยางกับท่านหมอแล้ว แต่ท่านกุนซือนี่สิมีธุระอันใดกับคุณหนูของนาง
“พวกเรามีเรื่องสำคัญ จะมาขอความช่วยเหลือจากฮูหยิน รบกวนแม่นางหลิงเอ๋อสักนิด”
กุนซือจ้าวหยุนฟางโปรยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ใบหน้าหล่อเหลานั้นชวนให้เคลิบเคลิ้ม แก้มของหลิงเอ๋อพลันเห่อร้อนขึ้นมา หลบสายตาแพรวพราวรีบเดินเข้าไปรายงานผู้เป็นนายทันที
“ท่านกุนซือ โปรดระวังกิริยาด้วย”
หมอจินซีถิงปรามคนชอบโปรยเสน่ห์ ในบรรดาพวกเขาสี่คนกุนซือจ้าวหยุนฟางนั้น มีใบหน้าหล่อเหลาที่สุด และมักใช้จุดเด่นนี้ของตนเป็นประโยชน์ ไม่ว่าเขาเจรจาสิ่งใดก็มักประสบความสำเร็จ ผู้คนล้วนย่อมชมชอบคนหน้าตาดี
“ซีถิงเจ้าพูดราวกับหึงหวงข้า”
“ข้ามิกล้าหึงหวงท่านหรอก เกรงฟ้าจะผ่าตาย”
หมอจินซีถิงสะบัดเสียงใส่ อีกฝ่ายหัวเราะอารมณ์ดีเอ่ยวาจากวนอารมณ์อีกว่า
“กลิ่นน้ำส้มหึ่งขนาดนี้ เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกหรือ”
“ปากเสีย เจ้าอยากตายหรือ”
โชคดีหมอจินไร้วรยุทธ ไม่เช่นนั้นคงซัดฝ่ามือตอบแทนกุนซือจ้าวไปสักทีสองที ทำได้เพียงแยกเขี้ยวใส่
ผู้เฒ่าหยางได้แต่มองทั้งสองหยอกเย้ากัน แล้วสงบปากของตัวเองให้นิ่งไว้ ในใจนั้นอดนึกถึงเสียงนินทาที่เคยผ่านหูมาไม่ได้
จวนแม่ทัพเสิ่น ล้วนมีแต่บุรุษหน้าตาดี เหล่าบุรุษอยู่ได้อย่างไรโดยไม่มีสตรี มิใช่ว่า...
ผู้เฒ่าหยางลูบขนบนแขนของตัวเอง เท้าขยับห่างจากทั้งสองโดยไม่รู้ตัว
“เชิญท่านทั้งสามเจ้าค่ะ”
ครู่ต่อมา หลิงเอ๋อก็เชิญทั้งสามไปพบกับเจ้านายของตน ใบหน้าของสาวใช้คนนี้ยังแต้มสีระเรื่อแววตาหรุบมองพื้นไม่กล้าสบตากับกุนซือหนุ่มรูปงาม หมอจินเห็นกิริยาของนางแล้วลอบถอนหายใจออกมา
มิใช่ว่า... สตรีนางนี้หลงเสน่ห์กุนซือจ้าวเข้าอีกคนแล้วหรือ
“คารวะฮูหยิน” ทั้งสามทำความเคารพ
“ตามสบายเถอะ เชิญพวกท่านนั่งก่อน”
หลิวชิวเยว่ให้แม่นมฉีกับหลิงเอ๋อจัดเก้าอี้ให้ทั้งสามคน สายตามองจับไปยังใบหน้าของแต่ละคน ท่านหมอจินนางเคยพบตอนฟื้นขึ้นมาในร่างนี้ ตอนนั้นนางไม่ได้สนใจเขานัก ตอนนี้เมื่อนางเห็นเขาอีกครั้งก็อดชื่นชมใบหน้าอันหล่อเหลาท่าทางทรงภูมิแลดูมีเมตตาของหมอหนุ่มไม่ได้ สายตามองผ่านไปยังใบหน้าของกุนซือหนุ่มนามว่าเจ้าหยุนฟาง หลิวชิวเยว่แอบลอบถอนหายใจ คนนี้หน้าตาดีกว่าหมอจินเสียอีก ใบหน้าหล่อเหลาหมดจด แววตาแพรวพราว อีกทั้งยังมีตำแหน่งกุนซือของแม่ทัพใหญ่ย่อมเฉลียวฉลาด เรียกว่าฟ้าจงใจปั้นสวรรค์ลำเอียงโดยแท้
“พวกเรามาพบฮูหยินโดยมิได้นัดหมายล่วงหน้า ต้องขออภัยด้วย”
กุนซือจ้าวเกริ่นนำขึ้นมา เขามองใบหน้ากลมมนราวดวงจันทร์วันเพ็ญด้วยแววตานิ่งสงบ ไม่กล้าใช้สายตาแพรวพราวเหมือนที่ใช้กับหลิงเอ๋อ ด้วยหลิวชิวเยว่เป็นฮูหยินของเจ้านาย
“ไม่ต้องเกรงใจ เชิญท่านเอ่ย”
“นี่คือผู้เฒ่าหยางเป็นผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านกุ้ยฮวา ครั้งนี้มาขอความช่วยเหลือจากท่านแม่ทัพ ด้วยเรื่องขาดแคลนอาหาร เนื่องจากหมู่บ้านกุ้ยฮวาประสบกับภัยโรคระบาดในพืช ทำการเพาะปลูกไม่เกิดผล ผู้คนล้วน...”
กุนซือจ้าวเล่าถึงความลำบากของชาวบ้าน ตามที่ผู้เฒ่าหยางได้เล่าให้แม่ทัพเสิ่นให้หลิวชิวเยว่ฟังอีกครั้ง เขาเล่าถึงที่มาที่ไปของหมู่บ้านนี้ รวมถึงความภาระที่แม่ทัพเสิ่นแบกรับเอาไว้
หลิวชิวเยว่นิ่งฟังอย่างแปลกใจ นึกทึ่งในความเมตตาของสามีตน ในยุคของนางการช่วยเหลือผู้คนนั้น ย่อมทำโดยการเปิดมูลนิธิหาผู้มาบริจาค แต่แม่ทัพเสิ่นกลับใช้เงินทองของตนโอบอุ้มดูแลครอบครัวทหารผ่านศึกเหล่านี้เพียงลำพัง
“เหตุใดถึงไม่ขอความช่วยเหลือจากทางการ”
นางเอ่ยถามออกไป ราษฎรเดือดร้อนทางการย่อมต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เหตุใดผู้เฒ่าหยางถึงได้ถ่อสังขารมาขอความช่วยเหลือแม่ทัพเสิ่น
“เรียนฮูหยิน ชาวบ้านหมู่บ้านกุ้ยฮวา ล้วนลำบากยากจนมีเพียงคนชราหญิงม่ายและเด็ก ชีวิตของพวกเราไม่ต่างจากขอทานไร้ค่า ทางการไม่เห็นความสำคัญ ข้าเคยเข้าไปขอให้นายอำเภอช่วยเหลือแต่ก็เงียบหายไป จำต้องแบกหน้ามาขอพึ่งท่านแม่ทัพ ฮูหยินได้โปรดเห็นใจด้วย”
ผู้เฒ่าหยางปาดน้ำตาเมื่อนึกถึงท่าทางรังเกียจของเจ้าหน้าที่เหล่านั้น พวกเขามีเพียงท่านแม่ทัพเสิ่นเป็นที่พึ่ง
“ผู้คนในหมู่บ้านกุ้ยฮวา อาศัยอยู่บนที่ดินของตระกูลเฉิน เปรียบเหมือนคนใต้อาณัติของแม่ทัพเสิ่น ย่อมต้องดูแล”
หมอจินซีถิงเอ่ยขึ้น เขาสบตากับกุนซือจ้าวให้เอ่ยต่อ
“ตอนนี้ท่านแม่ทัพเสิ่นจะมอบข้าวสารอาหารแห้ง ให้ผู้เฒ่าหยางไปปันส่วนให้ชาวบ้านที่เดือดร้อน แต่ในคลังของจวนเรายังขาดแคลนข้าวสาร ข้าจึงมารบกวนให้ฮูหยินช่วยเหลือ”
กุนซือจ้าวเอ่ยเป้าประสงค์ออกมาตามตรง เขารู้มาว่าสินเดิมของฮูหยินท่านแม่ทัพนั้น มีร้านข้าวสาร และร้านค้าอื่นๆ อีกหลายร้าน เมื่อหลิวชิวเยว่เป็นคนของเจ้านายพวกเขาแล้ว ก็ย่อมต้องช่วยเหลือสามี พวกเขาไม่คิดรอให้ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยปากก่อน ด้วยรู้นิสัยท่านแม่ทัพเสิ่นดีว่าเป็นคนปากหนัก แต่งงานครั้งนี้ก็เป็นไปเพราะไม่อาจขัดพระราชประสงค์ของฮ่องเต้ได้
ในวันเลือกเจ้าสาวจากบรรดารายชื่อของหญิงสาวที่ส่งเข้ามา แม่ทัพเสิ่นให้พวกเขาเขียนรายชื่อผู้หญิงทุกคนบนกระดาษแล้วม้วนใส่ลงไปในไห จากนั้นก็หยิบรายชื่อออกมาส่งให้คนในวังไปจัดการต่อ
นึกถึงเรื่องนี้แล้วกุนซือจ้าวก็นึกเสียใจ เหตุใดตอนนั้นเขาไม่คัดค้าน ยอมให้ท่านแม่ทัพเลือกฮูหยินด้วยวิธีจับสลาก กุนซือหนุ่มมองขนาดตัวของฮูหยินแม่ทัพแล้ว ลอบถอนหายใจออกมา
แม้อยู่ไกลสิบลี้ ก็ยังมองเห็นนางได้ !
“ท่านแม่ทัพให้พวกท่านมาขอให้ข้าช่วย”
หลิวชิวเยวเอ่ยขึ้น มองหน้ากุนซือจ้าว หมอจิน และมองไปยังผู้เฒ่าหยาง ทั้งสามก้มหน้าลงหลบสายตา นางเข้าใจในทันทีว่าลูกน้องของแม่ทัพเสิ่น คิดการกันเอง
“ท่านแม่ทัพย่อมไม่เอ่ย พวกเราคิดว่าฮูหยินมีเมตตา อาจจะช่วยเหลือชาวบ้านได้ ดังนั้นจึงมาขอร้องท่าน”
กุนซือจ้าวกับหมอจินปรึกษากันแล้ว จึงคิดกระทำการเช่นนี้ แม้หลิวชิวเยว่จะเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพ แต่เป็นเพียงลูกพ่อค้า สิ่งเดียวที่นางมีเหนือท่านแม่ทัพก็คือเงินทอง หากนางคิดจะเอาใจสามีย่อมต้องยอมช่วยเหลือ
“เรื่องช่วยคนนั้นข้าย่อมช่วยได้ แต่ข้าเป็นฮูหยินของท่านพี่ หากสามีไม่เอ่ยข้าก็ไม่อาจทำอะไรได้”
หลิวชิวเยว่ไม่ได้ปฏิเสธนางมีใจอยากช่วยชาวบ้าน แต่ให้นางออกหน้าเองเกรงจะไม่เหมาะ นางจึงอยากให้สามีเป็นเอ่ยเรื่องนี้กับนางก่อน
“ขอบคุณฮูหยินที่เมตตา ข้าจะไปพูดกับท่านแม่ทัพเอง”
กุนซือจ้าวรีบตัดความ เขามาที่นี่เพียงต้องการให้หลิวชิวเยว่รับปากช่วยเหลือ ส่วนเรื่องเกลี้ยกล่อมท่านแม่ทัพนั้น เขาคิดว่าตัวเองมีความสามารถเรื่องนี้
คืนนั้นแม่ทัพเสิ่นไปเยือนห้องนอนของหลิวชิวเยว่ แม่นมฉีกับหลิงเอ๋อรีบพากันออกมาจากห้อง แม่นมฉียิ้มแก้มแทบฉีกหลิงเอ๋อนั้นก็นึกดีใจแทนคุณหนูของนาง
บริจาคข้าวสักสิบเกวียนก็ถือว่าคุ้ม !
///
- ผู้เขียน
