ยามค่ำคืนที่มืดมิด มีเพียงแสงนีออนที่มนุษย์เป็นผู้สร้างสรรค์เท่านั่นที่สาดส่องแสงสว่างทั่วตัวบ้านให้มองเห็นบรรยากาศภายนอกที่เงียบงัน มธุรสเหม่อมองไปด้านนอกระเบียงห้องที่มีบานประตูกระจกหนากั้นอยู่ ยามดึกสงัดความเงียบเหงาวังเวงก็มาเยือนทุกสรรพสิ่งต่างหลับใหลไปกับราตรีกาล คงมีเพียงเธอที่ยังคงข่มตาให้หลับไม่ได้ แม้ว่าในตอนเย็นทั้งดวงหทัยและธนาจะเข้ามาขอโทษที่เข้าใจผิดเรื่องเมื่อตนเย็นก็ตาม แต่หญิงสาวก็ยังรู้สึกว่า…นับวันกาฝากอย่างเธอจะเป็นตัวปัญหาของบ้านนี้เข้าไปทุกที
มธุรสถอนหายใจหนักๆ หลายครั้งภาพที่ณกรเข้าไปประคบประหงมจันทร์ฉายแทรกเข้ามาในสมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งคำพูดและอาการที่แสดงออกบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มเป็นห่วงคนรักของเขาแค่ไหน ซึ่งสิ่งนั้นเธอไม่เคยได้รับแม้แต่น้อย จากนี้ไปภาพเหล่านั้นที่เป็นเหมือนน้ำกรดเย็นๆ ราดรดหัวใจ เธอคงจะต้องทนมองมันทุกวัน
