หลังจากรับประทานอาหารและของว่าเสร็จแล้วทุกคนก็แยกย้ายไปพักผ่อน ณกรพาจันทร์ฉายไปส่งที่ห้องของเธอแล้วตัวเองก็เดินออกนอกบ้านมานั่งอยู่ตรงซุ้มไม้บริเวณสวนหย่อมหน้าบ้านที่รอบๆ ถูกจัดแต่งไว้ด้วยพรรณไม้นานา
“คิดอะไรอยู่เหรอ ณกร”
“อ้าว!ภูมิ...มาเงียบๆ ตกใจหมด” ณกรหันมาทางพี่ชายที่กำลังเดินมานั่งตรงกันข้ามกับเขา
“เงียบที่ไหน ฉันเดินตามหลังนายตั้งแต่ในบ้านแล้ว มัวแต่ดีใจที่มีลูกหรือไง” ทั้งๆ ที่หน้าตาของณกรเหมือนคนเซ็งโลกเสียมากกว่า แต่ภูมิศิลาก็ยังหยั่งเชิงเล่นก่อน
“คงงั้น...” คนเป็นน้องตอบ เอนหลังพิงพนักอย่างเนือยๆ
“ดูนายมีความสุขเหมือนโลกจะแตก”
“อย่าแสนรู้น่าภูมิ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ณกรเหลือบมองพี่ชายบุญธรรมที่กำลังกระตุกยิ้มมุมปาก เกลียดนักเชียวไอ้คนรู้ทัน ตั้งแต่ทะเลาะกันคราวก่อนดูเหมือนเขาทั้งสองคนจะคุยกันน้อยลง สาเหตุหนึ่งเป็นเพราะช่วงนี้ต่างก็งานเยอะกันทั้งคู่ด้วย
“นายผูกปมขึ้นมาเอง แต
