ร่างของพิมลวัลย์ที่อยู่ใต้น้ำ ถูกลำแขนของปกรณ์รัดร่างไว้แน่น ก่อนจะแนบสนิทเรียวปากหนาประกบเรียวปากบางทันที คล้ายกับว่าจะขออากาศหายใจ แต่มันไม่ใช่ เขากำลังจูบหญิงสาวใต้น้ำต่างหาก ปลายลิ้นที่ส่งผ่านเข้ามารัดเกี่ยวลิ้นนุ่ม ทำให้อากาศที่มีอยู่ในร่างกายของเธอเริ่มหมดลง พิมลวัลย์พยายามนำตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ เพราะตอนนี้เธอกำลังหายใจไม่ออก อยากลอยตัวขึ้นไปสูดอากาศบนพื้นผิวน้ำมากที่สุด เหมือนกับว่าปกรณ์จะรับรู้ว่าออกซิเจนที่อยู่ในร่างกายสาวกำลังจะหมดลง เขาจึงใช้ปลายขาพุ้ยน้ำเพื่อส่งตัวเขาและเธอ ทะยานสู่ผืนผิวน้ำ
“จะบ้าหรือไง ทำอะไรของคุณ ฉวยโอกาสชัดๆ” หญิงสาวเอ่ยออกมาทันทีที่ริมฝีปากได้รับอิสระ ใช้หลังมือเช็ดที่ปากของเธออย่างแรง หวังจะให้รอยวาบหวามหลุดออกไป
“ก็เมื่อกี้มันไม่มีอากาศหายใจนี่ ฉันก็เลยต้องทำอย่างนั้น”
“บ้า ไม่พูดด้วยแล้ว...ว้าย” พิมลวัลย์กำลังจะว่ายน้ำกลับเข้าหาฝั่ง ทว่าเอวเล็กของตัวเอง
