บทที่3.องค์รักษ์หน้าขน
“ไป! ออกไปจากห้องนอนของฉันได้แล้ว ฉันจะนอน” เสียงตวาดดังลั่น หลังดื่มด่ำกับความสดใหม่จนพอใจ
อนงค์นางกระถดลงจากที่นอนคว้าผ้าคลุมกายเปลือยเปล่าไว้เพื่อปกปิดความน่าอดสู มือเรียวบางยกป้ายน้ำตาบนหน้าลวกๆ เม้มเรียวปากอิ่มเป็นเส้นตรง กลั้นเสียงสะอื้นไห้ไว้จนสุดความสามารถ โผเผไปให้ไกลจากสายตาคนใจร้ายที่เพิ่งจะกระชากพรหมจรรย์ของตัวเองไป ชุดคลุมผู้ชายที่เธอคว้าติดมือมาได้อนงค์นางรีบสวมใส่อย่างทุลักทุเล เธอซ่อนความอวบอิ่มที่แหลกยับไว้ใต้ผืนผ้าหนาๆ รีบเร้นกายออกจากห้องนอนกว้างอย่างไม่รีรอ หญิงสาวยืนหมุนอยู่หน้าประตู เธอจะไปหลบที่ไหนดี ด้านนอกคงออกไปไม่ได้เมื่อมีเสือตัวใหญ่เดินวน ไปเวียนมา... “อื้อๆ…” ในที่สุดเธอก็หาที่หลบเจอ หญิงสาวซุกตัวข้างซอกตู้ พริ้มเปลือกตาหลับอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะหาทางออกไปจากคฤหาสน์คอลิเอโน่ไม่ได้ เธอหลับพับข้างตู้นั่นเอง หญิงสาวกอดตัวเองแน่นเห
