สยบรักมาเฟีย

บทที่2. นางบำเรอ

บทที่2. นางบำเรอ

ตูม! น้ำแตกกระจายเมื่อชายหนุ่มโมโหจัด เขาจับเรือนกายบอบบางเหวี่ยงลงกลางสระ พร้อมทั้งกอดอกมองดูผลงานด้วยแววตาเฉยชา

“อ่วยอ้วย…อ้วยอางอ้วย…” เสียงหวานดังกระอึกกระอัก น้ำทะลักเข้าปากไหลเข้ามาในคอ อนงค์นางตะเกียกตะกายสุดฤทธิ์ ดวงตาเหลือกโปนดิ้นรนสุดแรงกำลัง สองมือพุ้ยน้ำพยุงตัวเองไว้ ตั้งแต่จำความได้ เธอกลัวน้ำยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เลยไม่เคยเฉียดใกล้สระน้ำกว้างๆ เพราะฉะนั้นเธอจึงว่ายน้ำไม่เป็น ร่างอ่อนบางค่อยๆ จมหายลงไปกลางสระโดยที่เฟรโดยืนมองอยู่ที่เดิม ด้วยแววตาเฉยชา

น้ำใสแจ๋วจนมองเห็นร่างของหญิงสาวค่อยๆ ดำดิ่งลงก้นสระ เฟรโดสบถออกมาเสียงดัง...ก่อนจะกระโจนตามลงไปติดๆ สองแขนแข็งแรงจ้วงพุ้ยสายน้ำสุดแรง ดำดิ่งลงไปฉุดดึงอนงค์นางขึ้นมาจากก้นสระอย่างทุลักทุเล

“ชิบ!” ตูม!

ชายหนุ่มหิ้วปีกร่างเล็กๆ ด้วยสองมือ จับเธอโยนขึ้นไปริมสระก่อนจะกระโดดขึ้นตามมาติดๆ หน้าหล่อนขาวซีดเพราะขาดอากาศหายใจตอนที่จมลงสู่ใต้น้ำ ดอนหนุ่มยกปลายนิ้วอังตรงบริเวณปลายจมูกเล็กๆ ลมหายใจของเด็กสาวรวยรินเหมือนจะขาดรอนๆ

“ฟื้นสิยัยบ้า ใครอนุญาตให้เธอตาย เธอยังไม่คายความลับออกมาสักอย่าง ฉันยังไม่ยอมให้ตายหรอก ฟื้นขึ้นมาสิวะ!”

เฟรโดกระชากเสื้อเปียกชุ่มออกจากตัวเหวี่ยงออกไปไกลๆ ด้วยความโมโห มีอะไรบางอย่างดลใจให้ชายหนุ่มลงมือทำ ตอนที่เห็นแววตาวิงวอนของหญิงสาว เขาเลยเผลอตัวกระโจนตามลงไปช่วย เยื้อลมหายใจของอนงค์นางจากมัจจุราชที่กำลังรอคอยอยู่ ปลายนิ้วแข็งแรงเสยลูกผมเปียกลู่ที่ตกลงมาปรกหน้า มองหญิงสาวที่นอนทอดกายนิ่งสนิทด้วยสายตาลังเล ดอนหนุ่มเหลือบมองรอบตัวไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ พอจะช่วยเหลือหญิงสาวคนนี้ได้ทัน จึงตัดสินใจก้มลงประกบริมฝีปาก เป่าลมลงไปในอุ้งปากหญิงสาว เพื่อเยื้อลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเธอเอาไว้ด้วยตัวเอง

ริมฝีปากร้อนชื้นเป่าลมพรวดๆ แบบเอาเป็นเอาตาย จนลมหายใจติดขัดของหญิงสาวใต้ร่างเริ่มเป็นปกติ

“แค๊กๆ…”

อนงค์นางไอโขลกๆ ลมในท้องผลักดันหยดน้ำที่ขังอยู่ในลำคอออกมาภายนอก เปลือกตาขยุกขยิกก่อนจะลืมตาขึ้นมอง ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนกางคร่อมลำตัวเอาไว้ เธอจึงกระเสือกกระสนหนีด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต

“กลัวแล้ว นางกลัวแล้ว อย่าทำนางเลยได้โปรด!”

สองมือยกประกบแทบจะก้มลงกราบ หลังจากเธอฟื้นลืมตาขึ้นมา อนงค์นางยังไม่ตาย เธอขอวิงวอนขอความเมตตาอีกครั้งแม้มันจะไม่มีประโยชน์ ความหวังของเธอลิบหรี่เหลือเกิน

“ชิบ!” เฟรโดสบถเสียงเคร่ง ถลันลุกขึ้นยืนสองมือเท้าสะเอวจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยดวงตาปูดโปน เนื้อผ้าหนาหนักเปียกน้ำชุ่มลู่แนบกับเรือนกายอ่อนบางจนมองเห็นทรวดทรงเด่นชัดขึ้นมา หน้าอกอวบใหญ่ เอวคอดสะโพกผาย ผิวกายที่ได้จับต้องเนียนนุ่มละมุนมือ ริมฝีปากสีสดอ่อนนุ่ม รสชาติหวานฉ่ำยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น จนเขาไม่สามารถสลัดให้หลุดออกไปได้ อารมณ์หนุ่มคุกรุ่น รุ่มร้อนขึ้นมาดื้อๆ แค่เพียงได้ยลผิวกายภายนอก

อนงค์นางตัวสั่นเทา ยกมือลูบหยดน้ำบนหน้า กระชับเรียวแขนให้แน่นขึ้นเมื่อมองเห็นประกายตาที่เปลี่ยนไป ดวงตาสีคาราเมลหวานฉ่ำกลอกกลิ้งไปมาเหมือนกำลังวางแผนการอยู่ในใจ หน้าคร้ามคมนิ่งสนิทไม่มีปฏิกิริยาอื่นนอกจากดวงตาที่หรี่ลง อนงค์นางแอบสำรวจชายหนุ่มตรงหน้า ช่วงบนของเขาเปลือยเปล่า เผยแผงอกหนาตึงแน่นชวนมอง ขนหน้าอกประปรายเรียงตัวเป็นระเบียบ ก่อนจะหายลับลงไปใต้เอวกางเกง ผ้าเปียกชุ่มลู่แนบไปกับช่วงขาเพรียวยาว ไอร้อนๆ แผ่ออกมาจากเขาจนอนงค์นางหวาดกลัวมากขึ้น เธอรีบกระถดตัวหนีหัวซุกหัวซุน

เสียงวิ่งกรูเข้ามาของเหล่าลูกน้องคนสนิท เฟรโดเหลือบมองก่อนจะสั่งเสียงเคร่ง

“เอ็ม พาหล่อนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพาขึ้นไปส่งที่ห้องฉัน” ดอนหนุ่มหมุนตัวเดินหนี ขาแข็งแรงเดินตรงไปยังประตูด้านข้างพาร่างกายชุ่มน้ำหายลับไปหลังประตูใหญ่

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมดอนเปียกโชกเลยวะ” เอ็มถามด้วยความแปลกใจ เขาชำเลืองหญิงสาวตรงหน้าด้วยหางตา

“ไม่รู้สิวะ มาพร้อมกัน อยากรู้ตามไปถามดอนเองสิ” ซีตอบเสียงเรียบ

“ไม่อยากรู้แล้วโว้ย ไปๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าจะพาขึ้นไปพบดอนบนห้อง บริการให้ดีๆ ล่ะอาจจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงวันพรุ่งนี้” เอ็มฉุดอนงค์นางขึ้นมาจากพื้น แล้วจึงทั้งลากทั้งจูงพาเธอไปล้างตัว

“ไม่! นางไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“ตามใจอยากอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ บ้านนี้เลี้ยงเสือไว้เป็นยามเฝ้าบ้าน ใกล้ถึงเวลาปล่อยออกมาแล้วด้วย อยากตายอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ” เอ็มกระซิบขู่ เขาปล่อยข้อมือของอนงค์นาง หนุ่มสองคนเดินหายเข้าไปด้านในบ้านปล่อยให้อนงค์นางยืนลังเลอยู่ด้านนอกคนเดียว

“รอด้วย รอฉันด้วย” อนงค์นางวิ่งไล่ตามชายหนุ่มทั้งสองคนไปสีหน้าตื่นๆ เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเสืออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล จากข่าวที่เคยได้ยินผ่านหู ดอนหนุ่มมีองค์รักษ์ประจำตัวเป็นเสือโคร่งตัวใหญ่ ที่เขาเลี้ยงไว้ในคฤหาสน์หลังโตกลางโรม

“ไม่ต้องกลัวไป เสือกัดตายดีกว่าโดนดอนลงโทษ เธอรอดมาถึงตอนนี้แล้ว อาจจะรอดยันเช้าก็ได้ถ้าทำให้ดอนถูกใจได้” ทั้งเอ็มและซีหัวเราะร่า สายตาผู้ชายมองได้ทะลุปรุโปร่ง หญิงสาวตรงหน้าอาจจะถูกลงโทษด้วยวิธีการอีกอย่างที่ไม่ถึงตาย แต่ก็คงหนักไม่น้อย

อนงค์นางย่นหัวคิ้วไม่เข้าใจคำพูดกำกวมที่พ่นใส่ เธอโตมาในรั้วคอนแวนต์ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ มีเวลาออกมาหาบิดาชั่วประเดี๋ยวประ ด๋าวจึงไม่คุ้นชินกับคำพูดแฝงความนัยของคนทั่วๆ ไป

“เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย ในตู้น่ะเลือกเอาสักชุด เร็วๆ ด้วยล่ะ” อนงค์นางกวาดตามองห้องกว้างด้วยความตื่นตระหนก มีเฟอร์นิเจอร์ครบแถมหรูหราปานห้องนอนในโรงแรมห้าดาว ขาสั่นๆ เดินสำรวจหาทางหนี เธอแหวกชายผ้าม่านออกดูด้านนอกก่อนจะย่นคอหนี เมื่อเห็นเสือโคร่งตัวใหญ่เดินวนไปเวียนมาอยู่ด้านนอก ส่งเสียงคำรามขู่สั่นประสาท

“โอ้ยตายแน่นาง คนบ้าอะไรไม่รู้เลี้ยงเสือไว้เฝ้าบ้าน” เธอบ่นพึมพำต่อว่าดอนหนุ่ม มองหาทางหนีรอบตัวไม่เห็นทางออกเลยสักทาง จึงหมุนไปหมุนมากลางห้องเพราะจนหนทางหลบหลีกนั่นเอง

“ยังไมเปลี่ยนชุดอีก เร็วๆ สิ ฉันให้เวลาสิบนาที ไม่อย่างนั้นจะเข้ามาเปลี่ยนให้เอง” เสียงกระโชกสั่งของคนหน้าเดิมที่ลากเธอมาทำให้อนงค์นางลนลานทำตามหวาดกลัวสารพัดอย่างที่ประเดประดังใส่

“ยี้ มีแต่ชุดโป้ๆ จะให้เป็นนางโชว์รึไงนคะ ผ้าโปร่งๆ มองทะลุถึงไหนต่อไหนหนาวตายเลย” เธอมองหาชุดเปลี่ยนแทนตัวเก่าที่เปียกโชก เสียงอุทานดังออกมาจากปากจิ้มลิ้ม เมื่อทุกชุดที่แขวนอยู่ในตู้แทบจะเป็นชุดที่ปิดร่างกายไม่มิดสักชุดเดียว อนงค์นางมองหาจนทั่วทั้งตู้ไม่มีชุดไหนที่เธอพอจะใส่ได้ เพราะแทบทุกชุดเปิดมากกว่าปิด เนื้อผ้าก็โปร่งบางจนมองเห็นทะลุถึงไหนต่อไหน

“แพงก็แพง บางก็บาง เฮ้อ!” เธอตัดใจหยิบออกมาหนึ่งชุดที่ดูจะแน่นหนาพอสมควร เนื้อผ้าสีน้ำเงินเข้มผ้าเป็นยืดแนบลำตัวแต่ปิดตลอดช่วงหน้าอกไปเปิดด้านหลังจนถึงช่วงเหนือเอว “หาผ้าคลุมเอาแล้วกัน นางน้อนาง เวรกรรมจริงๆ” หญิงสาวหอบชุดสวยเข้าไปในห้องน้ำจัดแจงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วที่สุดในชีวิต ก่อนที่หนุ่มหน้าเหี้ยมสองคนจะย้อนกลับมา

เฟรโดเดินกลับไปกลับมาในห้องนอนของตัวเอง หัวใจหนุ่มรุ่มร้อนกระวนกระวาย เขาเดินไม่หยุดจนรองเท้านุ่มๆ ใต้ฝ่าเท้าแทบจะสึก

“เป็นบ้าอะไรวะกู” เสียงก่นว่าตัวเองดังขรม ใจเจ้ากรรมกระวนกระวายถึงเด็กสาวที่เพิ่งช่วยฉุดออกมาพ้นเงามัจจุราช

ก็อกๆ…

“ดอนครับ” เสียงเคาะประตูดังเบาๆ เฟรโดชะงักกึก เขารีบกระโจนไปนั่งบนโซฟาสีขรึม ยกขาขึ้นไขว่ห้างและพูดปากอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามาด้านในได้ หลังจากปรับสีหน้าและแววตาได้สำเร็จ

“เข้ามา”