บทที่10.น้ำตาของนางบำเรอ

1548 คำ

“ครับ” “กลับไปพักผ่อนกันเถอะ เหนื่อยมากแล้ววันนี้” “ครับ ดอนล่ะครับ” “ไม่ต้องห่วงฉันหรอก อีกสักครู่ฉันจะขึ้นไปนอนเอง” “ผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ จะให้พวกผมทำยังไงต่อ ต้องให้คนมาเฝ้าไว้ไหมครับ” “ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง ไปเถอะ” “ครับ” ลูกน้องคนสนิทของมิคาเอลถอยหลังกลับ เขาเดินจากไปปล่อยให้เจ้านายยืนทอดอาลัยอยู่คนเดียว มิคาเอลเงยหน้ามอง แสงดาวกะพริบวับวาวเต็มฟ้ากว้าง แสงพวกนั้นเหมือนดวงตาของเดือนสกาว ชายหนุ่มสะบัดหน้าสลัดความคิดฟุ้งซ่าน ตัดใจเดินจากไป ปล่อยให้เดือนสกาวจมอยู่ในความสำนึกผิดและมีความมืดโอบล้อมอยู่รอบตัว กลางเศษซากของสิ่งของเหลือใช้ในห้องเก็บของเก่าๆ โทรมๆ เช้าตรู่วันใหม่ดอนน่าเฟียร่านั่งจิบกาแฟริมระเบียงเหมือนทุกวัน นางมองสวนดอกไม้ด้วยความแปลกใจกอดอกกุหลาบหลายกอเธอไม่คุ้นตา เหมือนกับว่ากอดอกไม้เหล่านั้นมีใครฝังลงดินเพิ่มขึ้น นางเลยเปรยถามบุตรชายที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ “ลูกเปลี

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม