ตอนที่2 สาวน้อยดาริกา
723 คำ
ตอนที่2 สาวน้อยดาริกา
กรุงเทพมหานครฯ
สาวน้อยในชุดเสื้อยืดรัดรูปสวมทับด้วยเชิ้ตสั้นสีชมพูกางเกงยีนส์ นั่งมองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอน ผมยาวสลวยสีดำขลับถูกรวบเป็นหางม้า ดวงหน้ารูปไข่ ปากบางได้รูปเม้มเข้าหากัน ดวงตากลมโตที่เคยทอประกายเจิดจ้าในยามปกติบัดนี้เอ่อคลอไปด้วยม่านน้ำ เธอฝืนยิ้มให้กับตัวเองพลางกระพริบตาถี่ๆ ขับไล่ความอ่อนแอที่กำลังกัดกินในหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ
วันนี้เธอควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือดาริกา มีความสุขเช่นเดียวกับเพื่อนๆ ในรั้วมหาวิทยาลัย เธอควรจะยิ้ม หัวเราะ รอบตัวเธอควรจะรายล้อมไปด้วยพ่อแม่พี่น้อง เพื่อนๆ ที่มาร่วมยินดีในวันสำเร็จการศึกษา ร่วมฉลองให้กับเธอ แต่รอบตัวเธอกับว่างเปล่าไร้เงาผู้คน หญิงสาวหันมองใบปริญญาซึ่งวางอยู่กับรูปชายหญิงคู่หนึ่ง คนในรูปยิ้มให้เธอเป็นยิ้มที่สร้างกำลังใจหล่อเลี้ยงให้หัวใจดวงน้อยๆ ในอกของเธอยังคงมีแรงกำลังเต้นตึกต่อไป
“เสร็จหรือยังยะ มัวโอ้เอ้อะไรอยู่ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงรอหล่อนนานแล้วนะ”
เสียงห้วนๆ ของหญิงวัยกลางคนดังเข้ามาในห้อง กระตุ้นเตือนให้หญิงสาวกลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะป้าเจี๊ยบ ขอดาเก็บของอีกไม่เกินห้านาทีค่ะ”
หญิงสาวยกมือปาดน้ำตาออกลวกๆ ลุกขึ้นคว้ารูปคนสำคัญของเธอยัดลงในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เธอมองรอบๆ ห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่เธอใช้ซุกหัวนอนมาหลายปีอีกครั้ง
ห้องที่เธออาศัยพักพิงอยู่บริเวณปีกขวาด้านหลังคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ สถานที่ซึ่งเรียกกันติดปากของบรรดาชนชั้นต่ำสุดในคฤหาสน์หลังนี้ว่าเรือนขี้ข้า ผู้รับใช้ที่ต้องทำทุกอย่างที่เจ้านายสั่งแลกข้าวแลกน้ำและที่อาศัยซุกหัวนอน คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงผู้มีบุญคุณล้นหัว คนที่เธอควรจะเรียกว่าคุณลุงคุณป้าได้เต็มปากด้วยเจ้าของบ้านเป็นพี่ชายแท้ๆ ของบิดาเธอ คนที่เข้ามาดูแลจัดการทรัพย์สินให้กับเธอหลังจากผู้ให้กำเนิดทั้งสองเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุอย่างไม่คาดฝัน
คุณลุงคุณป้าที่มากด้วยความเมตตา ท่านทั้งสองย้ายเข้ามาในคฤหาสน์ที่เคยเป็นบ้านของเธอ เข้ามาดูแลเธอต่อจากผู้บังเกิดเกล้า ให้เธอลงมาอยู่เรือนคนรับใช้ โดยให้เธอเรียกพวกท่านซะใหม่ด้วยคำว่าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง ไล่คนรับใช้เก่าแก่ออกจนหมด เมตตาชุบเลี้ยงเธอโดยให้ทำงานแลกข้าวน้ำและที่พักอาศัย
คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงบอกเธอว่าก่อนบิดามารดาของเธอจะเสียชีวิตพวกท่านทำธุรกิจจนล้มละลายหมดเนื้อประดาตัว โชคดีที่ท่านทั้งสองยื่นมือเข้ามาช่วยประคับประคอง ไม่เช่นนั้นเธอคงต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ…และเธอมีหน้าที่ต้องทดแทนบุญคุณ
เสียงหวูดรถไฟส่งสัญญาณดังเข้ามาในห้องโดยสารปนกับเสียงล้อเหล็กบดไปบนรางชวนรำคาญหู ภายนอกหน้าต่างของขบวนรถมืดสนิทนานๆ จะมีแสงไฟเล็ดลอดเข้ามาสักครั้งเมื่อรถแล่นผ่านบ้านเรือน เพื่อนร่วมทางของเธอส่วนใหญ่นอนหลับกันหมดแล้ว มีเพียงบางส่วนที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ บ้างก็เหม่อมองออกไปยังความมืดนอกตัวรถ มีทั้งคนไทยและต่างชาติที่มาด้วยกันเป็นกลุ่ม หญิงสาวนั่งติดหน้าต่างมีหญิงร่างท้วมหน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรนักนั่งติดกับเธอ ดีที่หล่อนนอนหลับตั้งแต่รถเคลื่อนตัวออกมีเพียงเสียงกรนใสๆ ดังขึ้นเป็นระยะ
ดาริกาแกะห่อผ้าห่มที่ได้รับอภินันทนาการจากเจ้าหน้าที่หญิงหน้าบึ้งของการรถไฟแห่งประเทศไทยออกมาห่ม อากาศในห้องโดยสารเย็นจัด เย็นจนเธอสั่นสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ แต่นั่นอาจเป็นเพราะความกังวลถึงบุคคลที่เธอกำลังไปพบ สถานที่ซึ่งเธอต้องไปอยู่ งานที่รอเบื้องหน้าซึ่งทุกสิ่งล้วนแปลกจากการใช้ชีวิตปกติของหญิงสาว… ภาระกิจการใช้หนี้บุญคุณของเธอ
- ผู้เขียน
