ตอนที่ 15
1507 คำ
เอวบางขยับโยกขึ้นสุดลงสุดตอกอัดแก่นกายใหญ่ด้วยความเสียวซ่านทั้งจุกทั้งเจ็บแต่ไม่สามารถจะหยุดความสนุกนี้ได้เลย ใบหน้าสวยเหยเกเชิดขึ้นร้องครางออกมาไม่เป็นภาษา เอวบางยิ่งเร่งจังหวะเท่าไรยิ่งรู้สึกเหมือนมวลอารมณ์ที่มีกำลังจะแตกซ่านไม่สามารถควบคุมตัวได้อีกต่อไป มือเล็กจิกเล็บลงที่บ่าใหญ่ข่วนลากยาวระบายอารมณ์พลุกพล่านไม่รับรู้อะไรแล้วนอกจากความสุขสมนี้
"อ๊า…พี่ไคโร…"
"อื้ม…บดขนาดนี้กะเอาพี่ตายเลยใช่ไหมทูนหัว"
"ฉันหยุดไม่ได้แล้ว!!"
"เต็มที่เลยสิที่รัก…พี่เป็นของลาเบลคนเดียว!!"
ใบหน้าหล่อผละออกจากหน้าอกนุ่มเงยหน้ามองคนที่ควบคุมตัวเองไม่ไหวด้วยความหลงใหลคลั่งไคล้เกินจะเยียวยาได้ แววตาเปร่งประกายรับความสุขที่โหมกระหนำลงมากระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า จังหวะเน้นหนักจนตัวสั่นสะเทือนเกร็งไปแทบทุกส่วนของร่างกาย เสียงลมหายใจหอบหนักช่างน่าฟังแล้วสองเต้าอวบที่มัวเมาที่ขยับขึ้นลงยั่วยวนเสียยิ่งกว่าอะไรซะอีก
พูดได้เลยว่าเมียโคตรเซ็กซี่!
มือเล็กข่วนแผ่นหลังให้เจ็บแสบเลื่อนขึ้นมาจับกลุ่มผมกระชากจนหน้าหง่ายแล้วรับจูบที่เต็มไปด้วยมวลอารมณ์ไร้การควบคุมของร่างบาง เอวสวยตอกอัดลงมาอย่างไม่ปราณีว่าเขาจะตายเพราะความเสียวซ่านนี้เลยด้วยซ้ำ
ช่างเป็นเมียที่เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ
หลงไม่ไหวแล้ว!!
จังหวะรักแสนร้อนแรงไม่มีทางจบลงง่ายๆอย่างแน่นนอน ตัวเขาเต็มไปด้วยความหิวกระหายผสมกับความรักในขณะที่เธอก็หลุดการควบคุมตัวเองไปแล้ว ไม่มีใครห้ามใครในเรื่องนี้ได้จนกว่าจะหมดแรงสลบในอ้อมกอดแสนอุ่นไปเอง
เมื่อเราเสร็จสมก็พร้อมจะเริ่มต้นใหม่
ครอบครองเรือนกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เอาจนตายกันไปข้างก็ไม่รู้สึกพอ!!
บ่ายวันต่อมาบรรยายกาศภายในห้องเงียบกริบไม่มีแสงแดดทะลุลอดผ่านผ้าม่านชั้นดีสีดำสนิทเข้ามารบกวนคนอ่อนเพลียบนเตียงได้ กายใหญ่นอนคว้ำกอดคนตัวเล็กกว่าไม่ให้หนีออกจากวงแขนได้ด้วยความหวงแหนแม้จะหลับใหลอยู่ก็ตาม ใบหน้าหล่อซุกซบเข้าลำคอขาวผ่องที่เต็มไปด้วยรอยจูบสีแดงช้ำ ผ้าห่มผืนหนาช่วยปิดบังร่างกายเปลือยเปล่าและให้ความอบอุ่นได้เป็นอย่างดี
เปลือกตาหนักอึ้งขยับเปิดออกช้าๆด้วยความงัวเงียอย่างหนัก แล้วกดปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมที่แก้มนุ่มทั้งที่ยังไม่ได้สติดีเลยด้วยซ้ำ ริมฝีปากหยักยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดูเมียตัวเล็กที่เอาแต่ใจตัวเองไม่หยุด จนทุกอย่างมันเข้าขั้นดิบเถื่อนในครั้งสุดท้ายของเราช่วงที่ท้องฟ้าน่าจะกำลังเปลี่ยนสีพอดี
"ตื่นได้แล้วลาเบล"
"อืม…กี่โมงแล้วคะ?"
"บ่ายสามแล้ว"
"นี่ฉันนอนนานขนาดนี้เลยเหรอ?"
"พี่ก็พึ่งตื่นเหมือนกัน" เขานอนตะแคงเท้าคางมองเมียด้วยแววตาชัดเจนว่าอ่อนไหวมากขนาดไหน แล้วเธอก็ยังใจดีนอนตะแคงตัวหันมายิ้มหวานให้จนรู้สึกว่าวันนี้มันสดใสมากจริงๆ เราสบตากันเงียบๆไม่มีคำพูดอะไรออกมาราวกับว่ากำลังเล่นสงครามและสุดท้ายคนแพ้มันก็คือเขาคนนี้ไง
แพ้ตั้งแต่เธอยิ้มให้แล้ว!
"หิวไหม?" เมื่อวานเธอกินอาหารไปไม่ค่อยเยอะแล้วเมื่อคืนยังใช้แรงมากเกินไปเพื่อสยบเขาให้อ่อนแรงหลับไปพร้อมกัน ดูตัวเธอแค่นี้ถ้ามีแรงเดินออกจากเตียงได้ก็เก่งแล้ว
"กาแฟสักแก้วก็พอแล้วค่ะ"
"กินแค่นั้นจะอิ่มได้ไง! พี่ไม่ปล่อยให้กินแค่กาแฟหรอกนะเดี๋ยวจะผอมแห้งกว่านี้พอดี"
"แล้วพี่ไคโรจะเอายังไง?"
"กินอาหารรองท้องก่อนค่อนกินกาแฟ"
"ฉันไม่กินเมนูหนักท้องเป็นมื้อแรกของวันนะ"
"ตามใจ" จะไม่ตามใจได้ยังไงเล่าในเมื่อรักมากขนาดที่ทำให้ไม่กล้าจะบังคับอะไรอยู่แล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งพร้อมงานและให้นำมาเสิร์ฟที่หน้าห้องนอนแต่ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามารบกวนเด็ดขาดเพื่อที่เรื่องเธอกลับมาจะได้เป็นความลับต่อไป
"แล้วจะไปงานกับใคร?"
"พี่ไคโรคงต้องเดาเอาแล้วแหละว่าฉันไปกับใคร"
"คิดว่าพี่จะจำเราไม่ได้รึไงลาเบล"
"งั้นฉันจะรอดูค่ะ เราไปแช่น้ำอุ่นกันดีไหมคะจะได้ผ่อนคลายมากขึ้นด้วย"
เขาไม่เคยไม่ตามใจเธออยู่แล้วถึงแม้ว่าอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่าอาบน้ำก็ตามเถอะ เรายังมีเวลาด้วยกันอีกเยอะให้ดื่มดำช่วงเวลาเสพสมกามารมณ์ เมียตัวเล็กผิวขาวผ่องราวกับไข่มุกแถมยังเนียนนุ่มจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีชีวิตอยู่บนโลกสกปรกนี้ได้เลยด้วยซ้ำ เขาอุ้มเธอเดินไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวก่อนจะแช่ตัวลงในอ่างน้ำอุ่นที่ไหลวนช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อจากความเหนื่อยล้าตลอดทั้งคืน
เมียตัวเล็กนั่งอยู่ตรงหน้าให้เขาได้ถูแผ่นหลังบางแล้วยังอดใจไม่ไหวจูบที่ลาดไหลเนียนไปซะหลายครั้ง เธอเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยสักคำนั่นยิ่งทำให้เผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่านี่อาจจะเป็นสัญญาณที่แสดงว่าเธอมีใจให้กันบ้าง ริมฝีปากคลอเคลียที่หัวไหล่บางไล่ระดับช้าๆจนถึงต้นคอเล็กถึงได้เห็นรอยแผลนูนขนาดยาวประมากสองนิ้วสีชมพูอ่อนน่าจะเป็นมานานแล้ว
"เอ๊ะ! อันนี้รอยอะไรเหรอ?"
"ไม่รู้สิฉันจำไม่ได้เลยแต่รู้แค่ว่ามันเจ็บมากๆเลยค่ะ"
"น่าจะมีตั้งแต่เด็ก"
"งั้นก็ไม่แปลกที่ฉันจะจำไม่ได้หรอก จริงไหมคะ?"
"ก็จริง…บางอย่างไม่ต้องจำมันก็ดี" รอยแผลเป็นนูนขึ้นที่หลังคอใกล้กับไรผมน่าจะเป็นการกรีดเพื่อผ่าตัดอะไรสักอย่างที่แม้แต่ตัวเธอเองยังจำไม่ได้ แล้วความลับของตระกูลแอลก็มากมายจนขี้เกียจจะตามหาเรื่องในอดีตที่ผ่านมา เพราะถึงรู้ไปก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเผลอๆจะสร้างความบาดหมางเปล่าๆ
ตัวเขาเองก็มีวัยเด็กที่ไม่อยากจดจำมันเท่าไรนักแต่ไม่ว่าจะพยายามลืมยังไงก็ไม่เคยลืมไปได้เลยสักนาทีเดียว ความโหดร้ายที่เคยได้รับมาจนเป็นบาดแผลทางใจ แล้วยังหล่อหลอมให้ตัวเขากลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ในสายตาทุกคน แม้แววตาจะนิ่งสงบแต่หลายครั้งที่บางเรื่องมากระทบก็พร้อมบวกใส่เสมอ
ความลับในวัยเด็กให้มันตายไปกับเขาเถอะ!
อย่ารื้อฟื้นขึ้นมาเลย!!
"มือของพี่ไคโรนี่หยาบจังเลยนะคะ"
"มือผู้ชายก็แบบนี้แหละ"
"มือผู้ชายฉันก็เคยจับหลายคนนะ แต่ว่ามือของพี่หยาบมากกว่าเยอะเลย ทำงานอยู่คาสิโนคงจับอาวุธบ่อยเลย…"
"กับผู้ชายคนอื่นแค่จับมืออย่างเดียวใช่ไหม!?"
"ถ้าไม่จับมือจะให้จับอะไรละคะ?"
"พี่แค่…"
"แต่ว่าฉันชอบมือของพี่ไคโรมากนะ"
พูดมาขนาดนี้แล้วย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ
จะอาบน้ำด้วยทุกวันเลย!!!
"เรายั่วเองลาเบล!"
ไม่มีอะไรมาห้ามได้อีกแล้วเมื่อไฟรักมันสุมอกแผดเผาด้วยความหวงให้ต้องทุกข์ทรมานเมื่อตกอยู่ในห้องความรักที่หาทางออกไม่ได้ แม้ว่าร่างกายจะเข้ากันดีรวมถึงรสนิยมที่เข้ากันดีจนเผลอคิดตลอดเวลาว่าเราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน
ต้องหาทางเอามาเป็นเมียจนได้!
เรานัวเนียกันไปมาไม่หยุดแทบจะทุกส่วนของบริเวณชั้นห้องที่เป็นห้องส่วนตัวโดยไม่รับรู้โลกภายนอกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาเหมือนถูกจับลากลงพายุกลางมหาสมุทรแห่งความรักที่เต็มไปด้วยเกลี่ยวคลื่นชื่อความลุ่มหลงที่เกรี้ยวกราดซัดเข้าหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุดพัก ไม่ปล่อยให้มีโอกาสได้แหวกว่ายน้ำหนีเลยด้วยซ้ำและสุดท้ายก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะทำอะไรปล่อยตัวจมลงไปไร้หนทางจะดิ้นรนหนี
แอบเธอรักมาตั้งสองปี
นานจริงๆ
พรุ่งนี้คือวันงานประมูลที่จัดขึ้นในธีมงานเต้นรำใส่หน้ากากที่จะดึงดูดเหล่าผู้ลาภมากดี เหล่าคนมีบารมีและพวกเจ้าพ่อมาเฟียจากทั่วทั้งสิบสามเขตรวมถึงเจ้าหน้าที่พิเศษเพื่อรักษาความปลอดภัยงานนี้โดยเฉพาะ
หนึ่งอาทิตย์ที่ทำเงินมหาศาล!
- ผู้เขียน
