ขับรถมาถึงบ้านก็ต้องรีบที่สุดเพื่อขึ้นไปหาแม่ตัวแสบที่กำลังจะทิ้งกันไปแบบไม่ร่ำลาสักคำ ประตูลิฟท์เปิดอีกครั้งที่ชั้นห้าพอดีกับที่ประตูห้องเปิดออกมาแล้วเธอมองเขาพร้อมยิ้มอ่อนๆไม่ได้แสดงท่าทีดีใจหรือรู้สึกอะไรมากกว่านั้น ช่างต่างกับเขาที่ก้าวเท้าเดินไปคว้าข้อมือเล็กดึงกลับเข้าไปในห้องพร้อมทั้งปิดประตูล็อก
"มีอะไรคะฉันจะกลับแล้ว"
"เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง อยู่กินขนมด้วยกันก่อนตั้งใจซื้อมาฝาก"
"ก็ได้ค่ะ"
เขาเลือกจะพาเธอไปนั่งกินขนมที่ระเบียงห้องมองวิวทิวทัศน์เบื้องล่างเงียบๆไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก เธอทอดสายตามองอย่างไร้จุดหมายก่อนจะหันมายิ้มให้พร้อมทั้งตักขนมป้อนเอาใจกันอีกด้วย
กำลังจะทิ้งกันไปแล้วไม่ใช่รึไง?
มาทำดีด้วยทำไม!?
"พี่ยังไม่อยากให้ไปไหนเลยช่วงนี้ไม่ค่อยจะปลอดภัยเท่าไร"
"ถ้าตายง่ายๆก็ไม่ใช่ฉันสิคะ"
"รู้ว่าเก่งแต่พี่เป็นห่วง"
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะไม่ต้องกังวลนะ พี่ไคโรน่าจ
