“เรียนท่านหมอตามตรง ข้าเข้าไปในห้องปิดตายโดยบังเอิญแล้วถูกกลิ่นกำยานที่รมเข้า แม้จะวิ่งหนีออกมาได้แต่กลับรู้สึกว่าเจอคนผู้แรกสั่งการสิ่งใดก็ล้วนคล้อยตามเขาไปทั้งหมด”
“คนที่ใช้มิใช่คิดจะทำร้าย หากแต่มุ่งจะยืมมือเจ้าไปทำสิ่งอื่น”
“อันที่จริงก็มิใช่ข้าหรอก คนผู้นั้นคิดจะใช้มันกับใต้เท้าโหลวต่างหาก”
เกาเมิ่งเจี๋ยหันไปมองหน้าโหลวซีห่าว “ท่านมีสิ่งใดให้เขาคิดใช้งานหรือ?”
“ข้ายังมองเจตนาคนผู้นั้นไม่ออกเลย”
“ส่วนนี่!” นางหันไปใช้ช้อนเงินปลายเล็กด้ามยาวตักเอาสุราที่เหลือติดก้นขวดเล็กน้อยออกมาดม “มันคือผงจิตหลุด คนส่วนใหญ่ที่ได้กินเข้าไปจะไม่อาจควบคุมตนเอง อาละวาดพังข้าวของเสียหายราวกับคนบ้า”
โหลวซีห่าวนิ่วหน้า “ข้าเอง! ข้าคือคนที่ดื่มสุราผสมผงจิตหลุดเข้าไปจึงได้พังงานเลี้ยงต้อนรับของตนเองเสียพินาศ”
“อืม! ดูท่าพวกเจ้าคงต้องเผชิญด่านเคราะห์ที่ศัตรูหวังจะทำให้เสียชื่อเสียงมากกว่าเอาชีวิต”
