แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกไปนอกประตู ร่างเล็กก็ถูกดึงข้อมือรั้งเข้ามาในห้องจนเธอเซปะทะเข้ากับแผงอกกว้าง พร้อมด้วยมือใหญ่อีกข้างที่ยื่นไปกดล็อคประตูกระจกบานสวิงอย่างรวดเร็ว
“ อุ๊ย ! ” เธออุทานและดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง เขาล้วงมือถือในกระเป๋ามากดโทรหาผู้จัดการด้วยคำสั่งสั้น ๆ
“ ผมขอคุยกับรวียาเป็นการส่วนตัว ไม่ต้องตาม ”
“ รับทราบครับบอส ” ปลายสายตอบกลับมาสั้น ๆ ก่อนคนโทรออกจะกดตัดสาย
รันก้มหน้าลงไปมองผู้หญิงตัวเล็กในวงแขน เธอเงยหน้ามาสบตาและหยุดดิ้นทันทีราวกับต้องมนต์สะกด
“ ไหนว่าชื่อฟ้าไง ”
“ คะ... คุณ จำฉันได้ด้วยเหรอคะ ”
“ จำได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น ” ตาคมดุหรี่มองกลีบปากนุ่มขณะพูด นั่นทำให้เธอแก้มร้อนวูบวาบราวกับว่าเขากำลังสายตาไล้เลียริมฝีปากเธออยู่
ใครจะลืมลง ผู้หญิงในสเปก ตัวเล็กบอบบางแต่ดันเต็มไม้เต็มไม้ในส่วนที่ควรเต็ม ผมสั้น ใบหน้าสวย ตากลมโตที่แสดงออกทุกความรู
