หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ช่วงสายของวันนั้นขณะที่รวียากำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงก็ดังขึ้น เธอเอื้อมมือไปคว้ามาดูหน้าจอก็พบว่ารันเป็นคนโทรเข้ามาจึงกดรับสายในทันทีพร้อมกับคลี่ยิ้มบนเรียวปาก
“ สวัสดีค่ะคุณรัน ”
“ สวัสดีครับ ตื่นหรือยังครับเนี่ย ”
“ วันนี้วันหยุด วีขอนอนขี้เกียจต่ออีกสักนิดนะคะ ” ปลายสายหัวเราะเบา ๆ
“ งั้นผมก็โทรมากวนคุณสิเนี่ย ”
“ สำหรับคุณรัน วียินดีให้กวนค่ะ ” เธอกรอกคำหวานผ่านสายโทรศัพท์ ทำเอาคนปลายสายยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ ปากหวานจังแบบนี้ต้องมีรางวัลให้ซะแล้ว ”
“ คุณให้รางวัลวีทุกวันอยู่แล้วค่ะ ” เธอหมายถึงการเทกแคร์และบทรักที่ดุเดือดเลือดพล่านของเขาที่ทำให้เธอสุขสมอิ่มเอมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
“ วันนี้พิเศษกว่าทุกวัน แต่พอดีผมต้องบินมาดูธุรกิจกับหุ้นส่วนที่เชียงใหม่เลยไม่ว่างเอาไปให้ด้วยตัวเอง ”
“ รางวัลอะไรเหรอคะ ”
