คุณรันพารวียากลับมานั่งที่รถ
เขายังนั่งนิ่ง พยายามสงบสติอารมณ์ที่คุกรุ่น รวียานึกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น
“ วีขอโทษนะคะคุณรันที่เป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายนี้ ”
“ ไม่ใช่ความผิดของวี มันเป็นความผิดของไอ้เหี้ยนั่นทั้งนั้น มันกล้าดียังไงที่ทำกับวีขนาดนั้นแล้วยังกล้าเสนอหน้ามาพูดจาดูถูก ผมน่าจะฆ่ามันซะ ! ”
“ อย่าทำแบบนั้นนะคะคุณรัน ! ” คราวนี่เขาหันมาจ้องหน้าเขม็ง
“ ทำไม ห่วงมันนักหรือไง ” เธอส่ายหน้าแล้วยิ้มบาง ๆ
“ วีเคยบอกคุณแล้วนี่คะว่าวีลืมชัชไปหมดแล้ว แต่ที่วีกังวลคือถ้าคุณกระทืบชัชตาย มันก็จะกลายเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตถึงตำรวจ อีกอย่างวีก็อยากให้มันจบ ไม่อยากผูกเวรผูกกรรมกับเขาอีกแล้ว ” เธอว่าพลางหยิบกระดาษชำระแบบเปียกขึ้นมาซับหน้าซับตาที่เลอะเทอะไปด้วยเหงื่อ ขยับมาซับที่มือที่เปื้อนเลือดเล็กน้อยจนสะอาด
“ คุณรันอย่าลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนแบบนั้นเลยค่ะ
