อาย เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องไปถามชื่อเธอ ทั้งที่ความจริงก็รู้มาจากสายสมรแล้ว
“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ…?”
“บัวค่ะ…”
ตอบแล้วก็มองหน้าเขา ริมฝีปากบางเม้มสนิทจนเกือบจะเป็นเส้นตรง
“แล้วชื่อเต็มๆ ล่ะ? บัวตูม บัวบาน บัวสาย หรือว่าบัวตอง” เขาแกล้งเดาสุ่มไปทั่ว แท้จริงเพราะอยากชวนคุย หญิงสาวเข้าใจว่าในความเห็นของตุลย์ ชื่อ ‘บัว’ ของเธอคงจะเชยบรม
“ชื่อ ‘บัวสวรรค์’ ค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก บัวสวรรค์ เอ่อ…ว่าแต่น้าหมอนบอกเธอแล้วใช่ไหม?” ตุลย์หมายถึงเรื่องที่เขากับสายสมรเพิ่งคุยกันไปเมื่อวาน
“บอกแล้วค่ะ”
“น้าหมอนบอกว่ายังไงบ้าง?” ถามแล้วก็กอดอก ทำท่าอยากรู้
“น้าหมอนบอกว่าคุณต้องการจ้างฉันให้มาเป็น…เอ่อ…เป็นแฟนของคุณ เพื่อเล่นละครตบตาพ่อแม่ของคุณค่ะ” หญิงสาวตอบกระท่อนกระแท่น น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่มั่นใจนัก รู้สึกประหม่าเกร็งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ฮื่อ…ใช่ แล้วน้าหมอนบอกอะไรอีก?” เขาพยักหน้า แผงขนค
