“เชิญครับ…” เขาเอ่ยด้วยเสียงดัง แกล้งทำเสียงเข้มข่ม ทำเอาเธอเกือบสะดุ้ง
“นั่งสิ…” คราวนี้เขายิ้มๆ ลดน้ำเสียงอย่างชอบใจ เหมือนรู้ว่าบัวสวรรค์ออกอาการกลัวเขาอยู่ในที
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเบาๆ น้ำเสียงไม่มั่นใจนัก รู้สึกถึงเหงื่อที่ชื้นเย็นอยู่ในอุ้งมือของตัวเอง เธอดูเกร็งๆ และสายตาของตุลย์จับอาการนั้นได้
“ไม่ต้องเกร็งไม่ต้องกลัว…ฉันไม่กัดเธอหรอก” เขากล่าวอย่างนึกสนุก คิดว่าอีกหน่อยเธอคงชินไปเอง
ไม่ทันที่บัวสวรรค์จะกล่าวอะไร เขาก็ชิงเอ่ยขึ้นอีกประโยค
“ถ้าไม่อยากโดนจูบอีก…ก็อย่ากลัวฉัน หรือว่าอยากโดน…ก็ตามใจ”
เขากระหยิ่มใจ ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เหมือนอยากแกล้ง บัวสวรรค์หลับตาปี๋ นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอ? ไม่คิดว่างานที่เข้าใจว่าง่ายๆ จะต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวถึงขนาดนี้เชียวหรือ?
ตุลย์จ้องมองพวงแก้มระเรื่อที่ปรากฏเป็นริ้วรอยแดงจากแรงจูบของเขาด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว แปลกที่ท่าทางเงอะๆ งะๆ กล
