“แกแน่ใจแล้วเหรอ” พัดชาที่อาสาขับรถมาส่งถึงหน้าบริษัทเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเพื่อหวังให้มินรดาเปลี่ยนใจ
“ฉันคิดดีแล้วน่า แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“แล้วถ้าแกถูกจับได้ขึ้นมาล่ะ” คำตอบของเพื่อนสนิทไม่ทำให้พัดชาคลายความกังวลใจลงเลยแม้แต่น้อย
“ไม่หรอกน่า แกเชื่อใจฉันสิ ว่าแต่แกเถอะอย่าบอกเรื่องนี้ให้น้าหลันรู้ก็แล้วกัน”
“เออ ๆ แล้วจะให้อยู่รอไหมล่ะเนี่ย”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะเสร็จตอนไหนเหมือนกัน แค่นี้ก็รบกวนจะแย่อยู่แล้ว” มินรดาตรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมก่อนจะคว้าเอกสารที่เตรียมมาลงจากรถไป
“ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ มีอะไรโทรมาละกัน”
“โอเคจ่ะ” หญิงสาวโบกมือลา เมื่อรถของพัดชาหายลับไป มือเรียวจึงหยิบใบสมัครที่ดาวน์โหลดมาจากเว็บไซต์ขึ้นมาตรวจเช็คดูอีกครั้ง พอมั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ร่างบางจึงสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความกล้าก่อนจะเดินเข้าไปในตึกใหญ่เพื่อติดต่อแผนกบุค
