แมรี่เข้ามาในห้องอีกครั้งในตอนเที่ยงและช่วงเย็นเพื่อนำอาหารมาเสิร์ฟให้มินรดาซึ่งเจ้าตัวไม่ได้สนใจจะทานมันเลยสักนิด หญิงสาวได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะใกล้กับระเบียง จ้องมองวิวทิวทัศน์แถบชานเมืองด้วยสายตาที่กำลังเหม่อลอย แม้จะหลุดพ้นจากพวกมาเฟียค้ามนุษย์แต่ก็ยังแอบหวั่นใจอยู่ลึก ๆ ว่าเธอจะมีโอกาสกลับไปประเทศไทยเมื่อไหร่
หากเขาเปลี่ยนใจขังเธอไว้เป็นนกน้อยในกรงทองแบบนี้ตลอดไป เธอคงจะได้ตายอยู่ที่นี่สมใจแน่
“เมื่อไหร่คุณหนูของป้าจะกลับมาคะ” มินรดาเอ่ยถามแมรี่ที่กำลังเก็บจานออกไปเก็บในครัวซึ่งคำตอบที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม
“ไม่รู้”
“ป้าจะไม่รู้ได้ยังไงคะ ก็ป้าทำงานอยู่ที่นี่ ขอร้องเถอะนะคะ หนูอยากพบเขา เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ร่างบางถลาไปหาคนสูงวัยกว่าเอื้อมไปจับมือของแมรี่ไว้แต่ก็ถูกสะบัดออกอย่างไม่ใยดี
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องเรียกฉันว่าป้า” คนสูงวัยก่นด่าอย่างไม่สบอารมณ์ด้วยสำเนียงภาษาอัง
