รถตู้สีดำเงาวับของรีอสร์ทค่อย ๆ แล่นออกสู่ถนนใหญ่หลังจากที่อยู่สะสางงานต่อจนเสร็จก็ถึงเวลาที่ปรินทร์ต้องกับกรุงเทพ ฯ
ดวงตาคมกริบจ้องมองภาพพักหน้าจอบนมือถือของมินรดาพลางขบกรามแน่น รู้สึกร้อนใจอยากจะให้ถึงกรุงเทพ ฯ เร็ว ๆ เสียเดี๋ยวนั้น แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกว่ารถมันวิ่งช้าเสียเหลือเกิน
“ขับเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมลุง” ชายหนุ่มหันไปสั่งคนขับรถ นึกอยากจะเจอมินรดาเร็ว ๆ จะได้ลากตัวมาลงโทษเสียให้เข็ด ข้อหาที่ทำให้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเลยตลอดสามวันที่ผ่านมา
“นี่ก็เร็วสุดแล้วนะครับ กระผมเกรงว่าถ้าเร็วกว่านี้ใบสั่งอาจจะไปถึงบริษัทได้นะคุณปรินทร์” นพพล คนขับเก่าแก่ของบริษัทหันมาตอบอย่างตรงไปตรงมาในขณะที่ยังคงขับรถด้วยความเร็วเท่าเดิม ทำให้ปริทร์ทำได้แค่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ระบายอารมณ์ที่กำลังคุกกรุ่นด้วยการทุบลงบนเบาะแทน
“บ้าจริง ! ”
เอี๊ยด !
เสียงล้อรถบดกับพื้นถนนดังสนั่นจนร่างสูงแทบหน
