มินรดาออกแรงวิ่งมาจนถึงรถยุโรปที่เขาจอดทิ้งไว้หน้าบ้าน หลังจากที่ลองกระชากประตูรถให้เปิดออก เธอจึงนึกได้ว่าปรินทร์น่าจะเก็บกุญแจไว้และเธอก็ไม่ได้หยิบมันลงมา
“บ้าจริง ทำไมมันซวยอย่างนี้เนี่ย” หญิงสาวเริ่มหัวเสียรีบหันกลับไปในบ้านเพื่อหากุญแจรถ ทว่ายังไม่ทันจะเข้าไปเจ้าของบ้านก็ดันปรากฏตัวขึ้นเสียก่อนในขณะที่ในมือยังถือเชือกผูกผ้าม่านติดมาด้วย
“คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ”
“คุณ...” มินรดาชะงัก เธอจำได้ว่ามัดเขาไว้แน่นหนาพอสมควร ไม่อยากจะคิดว่าเขาจะสามารถแกะเชือกออกได้ในเวลารวดเร็วขนาดนี้
“จะกลับเข้าไปดี ๆ หรือจะให้ใช้กำลัง”
“ไม่ ! ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นตายร้ายดียังไงฉันก็ไม่ยอมเป็นเหยื่อในเกมบ้า ๆ ของคุณหรอก” พูดจบมินรดาจึงออกแรงปากระเป๋าใส่ใบหน้าเขาสุดแรงก่อนจะหันหลับไปวิ่งไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง สังเกตเห็นว่าลุงเทิดคนดูแลบ้านกำลังนอนเมาไม่ได้สติอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอจึงไม่สนใจที่จะร้องขอความช่วย
