ตอนที่ 9 เสน่หากามา (จบตอน)
1257 คำ
วันนี้ต่อให้พี่ชายของเขาพ้นโทษออกมาแล้ว และพี่สาวของเขาแต่งงานใหม่ไปแล้ว แต่เขาก็ไม่หายแค้น เพราะรู้เห็นเหตุการณ์นั้นทุกอย่าง มันยังเจ็บแค้นอยู่ในอกไม่หาย แม้ว่าจะผ่านมาเป็นสิบๆปีแลวก็ตาม
...และวันนี้ถึงเวลาต้องแก้แค้นเอาคืนเสียที...
“จะไปไหนเหรอครับ คุณตำรวจ ทำไมจู่ๆรถก็ยางแตกกลางทางล่ะครับ”
“ผมกำลังจะกลับบ้าน พอดียางรถโดนตะปูมันเลยแตก”
“ยางรถแตกก็ดีกว่าครอบครัวแตกแยกนะครับ คุณตำรวจว่าไหม”
ว่าที่ร้อยตำรวจโทรสบตาชายที่หนุ่มกว่าตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่คุ้นเคย
เพราะเขาจำเด็กชายอายุสิบแปดเมื่อสิบปีก่อนไม่ได้เลยนั่นเอง
นั่นเพราะเมื่อก่อนป้องปราบผอมโซมาก ดูเหมือนเด็กติดยาไม่มีผิด
แต่ผู้ชายที่ยืนตรงหน้าเขาตอนนี้ คือบุรุษผู้มีร่างกายแข็งแกร่งบึกบึน สูงใหญ่ และมีกล้ามเป็นมัดๆ แถมมีรอยสักเต็มตัว แล้วหน้าตายังหล่อเหลามากอีกต่างหาก
“เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าไอ้น้อง”
“เคยสิคร้าบ คุณตำรวจ คุณตำรวจจำผมไม่ได้จริงๆน่ะเหรอ ผมป้องปราบลูกชายของยายอองไง และพี่ชายของผมประสิทธิ์ที่เพิ่งพ้นคุกออกมาไง”
“ป้องปราบ น้องของประสิทธิ์”
ฤาชาทวนชื่อนั้นออกมาลอยๆ มากกว่าจะเป็นการโต้ตอบกับคู่สนทนา แล้วเขาก็พิศมองใบหน้าของป้องปราบให้ชัดๆอีกครั้ง
‘แววตา! เขาจำแววตาที่เจ็บปวดคู่นี้ได้แล้ว’
“นายเปลี่ยนไปมาก”
“ใช่ มาก แต่สิ่งที่กูไม่เคยเปลี่ยน ก็คือหัวใจของกู กูเคยเกลียดและแค้นมึงยังไง กูก็ยังคงเกลียดแค้นมึงแบบนั้นเรื่อยมา”
“พูดจาให้มันมีสัมมาคารวะบ้างนะ กูไปทำอะไรมึง ห๋า!” พูดจบก็ทำท่าลูบที่กระบอกปืนสั้นที่เสียบไว้ตรงเข็มขัดด้านขวา
ป้องปราบยิ้มเหยียด
“จำไม่ได้จริงๆเหรอ งั้นกูจะทบทวนให้” จบคำก็เกิดท้องฟ้าแปรปรวน แล้วฤาชาก็เห็นภูติผีที่ล้วนแล้วแต่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของคนตนเองที่ตายไปแล้วทั้งนั้น และหนึ่งในนั้นก็คือ พี่เขยของเขาที่ตายไปแล้วนั่นเอง
“ไอ้ฤาชา แกใส่ร้ายเมียข้า ทำให้ข้ากับเมียผิดใจกัน ลูกชายของข้าต้องเป็นเด็กกำพร้าพ่อ ก็เพราะแก แกอย่าอยู่เลย”
แล้ววิญญาณร้ายก็เคลื่อนกายมาบีบคอของฤาชา นายร้อยตำรวจตรีวิ่งหนีเข้าทุ่งนา และวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงแบบไม่คิดชีวิตไปตามถนนจนไปถึงกระท่อมน้อยปลายนา ก็เข้าไปแอบ แต่ก็เจอเจ้ากรรมนายเวรตนอื่นๆไปหลอกหลอนจนสติแตกในที่สุด
‘จบไปแล้วหนึ่ง ยังเหลือเมียของมัน จะต้องได้รับกรรมอย่างสาสมแน่นอน’
ป้องปราบขับรถแวนคู่ใจ เข้าหมู่บ้าน ผ่านสี่แยกแล้วมองไปทางบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้สองชั้นหลังใหญ่นั้นด้วยแววตาอาฆาต
แต่สายตาของมัจจุราชร้ายกาจ ก็ไปสะดุดเข้ากับร่างบางของสาวสวยประจำหมู่บ้านเสียก่อน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น ‘เมียป้ายแดง’ ของเขานั่นเอง ที่กำลังปั่นจักรยานไปซื้อกับข้าวที่ร้านของครอบครัวที่เขาแค้นนั่นแหละ
ใบหน้าสวยหวานของญาลิน ทำให้หัวใจที่ลุกร้อนเป็นไฟของเขาเย็นลง เพียงแค่เธอหันมาสบตาเขา แล้วเขินอาย
วันนี้เขาจะยอมปล่อยนังผู้หญิงกากีคนนั้นไปก่อนก็ได้ รอดูก่อนว่า ถ้าผัวของมันกลับมาบ้านด้วยสติไม่สมประกอบ และทำงานไม่ได้อีกต่อไป มันจะรู้สึกยังไง
จะได้รู้ว่าการขาดผู้นำครอบครัวไปสักคนที่เป็นเสาหลัก มันลำบากแค่ไหน
แล้วป้องปราบก็เลี้ยวรถกลับ ตามหลังญาลินไปจนถึงหน้าบ้านของเธอ เพราะตอนนี้บรรยากาศรอบๆ มันดูมืดค่ำมาก ราวกับว่าฝนอาจตกลงมาอีก เขาแค่ก็อยากจะคุ้มครองเธอจนมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยเท่านั้น
ญาลินหันมามองหน้าเจ้าของรถแวนคันโก้อีกครั้ง จนบิดามารดาของเธอต้องหันไปมองตามสายตาของลูกสาว แล้วก็ต้องรู้สึกแปลกใจ กับท่าทางของญาลินที่ไม่ปกติเหมือนเดิม ในยามที่เจอผู้ชายหน้าตาดีๆ
กับคนนี้ทำไมญาลินถึงดูเขินอายแปลกๆ
‘อย่าบอกนะว่า ผู้ชายคนนั้นจะเป็นเนื้อคู่ของญาลิน แล้วหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นเป็นใคร ท่าทางเหมือนไม่ใช่คนในหมู่บ้าน แต่ขับรถคันโก้มาจอดหน้าบ้านของพวกตน แล้วมองมาทางลูกสาวของพวกตนด้วยแววตาเสน่หาแบบนั้น ดูท่าไม่ไว้ใจเลย’
“พี่ทิน ไลว่าลูกสาวเราดูท่าทางแปลกๆนะ”
“อือ พี่ก็ว่าแปลก แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร ทำไมมันถึงขับรถตามลูกสาวเรามาถึงหน้าบ้านล่ะ”
“นั่นสิพี่ ไลก็ไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนนะพี่ คนต่างหมู่บ้านหรือเปล่า ท่าทางน่ากลัวอยู่นะ”
“แต่ก็หน้าตาดีไม่เบาเลย” แม้แต่ผู้ชายด้วยกันเองยังยอมรับว่าเขาหล่อ แล้วลูกสาวของเขาล่ะจะคิดยังไง
“ไลว่าจะเดินไปถามเขาตรงๆเลยไหมพี่ ว่าเขาเป็นใคร มาส่องลูกสาวของเราทำไม”
“เดี๋ยวพี่ไปถามเอง”
อุทินที่หวงลูกสาวมาก ถึงกับแบกปืนกระบอกยาวเดินเข้าไปถามหนุ่มแปลกหน้าด้วยท่าทางถมึงทึง
“คุณเป็นใคร ใช่คนในหมู่บ้านเราไหม”
“สวัสดีครับลุงทิน ลุงจำผมไม่ได้จริงๆเหรอครับ ผมป้องปราบลูกชายของแม่อองไง”
แล้วคนแก่กว่าก็ทำท่านึก แล้วก็ร้องอ๋อออกมาทันที
“นี่ไอ้ปราบจริงๆเรอะ เมื่อก่อนตัวผอมแห้งอย่างกับขี้ยา แต่ดูตอนนี้สิ เป็นหนุ่มหล่อล่ำแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย ถ้าไม่บอกว่าเป็นลูกใคร ลุงก็คงจำไม่ได้ มาๆ ขึ้นมาบนบ้านก่อน ไปยังไงมายังไง ถึงได้กลับมาหาพ่อหาแม่เอาป่านนี้”
ป้องปราบไม่ปฏิเสธคำเชิญ
เขาเดินตามผู้อาวุโสเข้าไปในบ้าน สายตาก็กวาดมองหา ‘เมียหมาดๆ’ ของเขาเช่นเดิม แต่ก็ไปสะดุดกับมารดาของญาลินที่เดินมาทางเขาเสียก่อน
“ได้ยินพ่อของยัยลินตะโกนว่าไอ้ปราบ ที่แท้ก็ป้องปราบลูกชายของแม่อองเองเหรอนี่ ป้าเกือบจำไม่ได้”
“สวัสดีครับป้าไล ผมไปทำการค้าขายต่างถิ่นมาครับ พอหาเงินหาทองได้ พอที่จะเอามาสร้างบ้าน และลงทุนค้าขายที่บ้านของตนเองได้ ผมก็กลับ ต่อไปผมจะอยู่กับพ่อกับแม่ ไม่ไปไหนแล้วครับ”
“ดีๆ แล้วพ่อปราบมีลูกมีเมียหรือยังล่ะ” พิไลถามต่ออย่างอยากรู้
“ครับ ผมมีเมียแล้วครับ”
“เฮ่อ...” พิไลดูเหมือนจะโล่งใจมาก เมื่อได้ยินคำตอบนั้นของหนุ่มหล่อรุ่นลูก
แต่ทว่าคนที่แอบฟังอยู่ข้างฝาแทบเข่าทรุด
‘เขามีเมียแล้ว แล้วเขามายุ่งกับเธอทำไม’ ญาลินน้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว หัวใจเหมือนจะหลุดออกจากขั้ว เพียงเพราะรู้ว่าเขามีครอบครัวแล้ว
- ผู้เขียน
