คนเก่า กับ คนใหม่
2649 คำ
และหลังจากแต่งงานกันแล้ว เอวารินทร์ก็ขออยู่ที่บ้านของเธอต่อจนกว่าบิดาของเธอจะจากไปเมื่อเธอต้องคอยไปดูแลคุณราชย์ที่โรงพยาบาล ความเศร้าโศกและเสียใจถูกปิดบังเอาไว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใสอยู่ตลอดเวลา เมื่อเธอมีเวลาทำใจก่อนการสูญเสียอยู่ 2 เดือนเต็มๆ ก่อนที่บิดาของเธอจะจากไปจริงๆ
“ร้องไห้วันนี้ให้พอนะเอวา แล้วต่อจากนี้ไปก็ห้ามร้องไห้อีก ถ้าคิดถึงก็คิดถึงเรื่องราวดีๆแล้วยิ้มนะ พี่ราชย์จะได้มีความสุขไปด้วย”
เหมันต์ที่ยืนมองควันพวยพุ่งอยู่ตรงหน้าพร้อมกับกอดปลอบเอวารินทร์ที่เอาแต่ซุกหน้าร้องไห้จนแทบไม่มีเสียงอย่างน่าสงสาร เวลาจะช่วยให้เธอค่อยๆดีขึ้น เมื่อทุกการสูญเสียมักมีความเสียใจเสมอ
หลังจากงานไว้อาลัยสิ้นสุดลง เอวารินทร์ก็ย้ายเข้าไปอยู่กับเหมันต์ที่บ้านของเขา ซึ่งปกติแล้วเขาก็ไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไหร่ เมื่อโรงแรมมักเป็นที่ที่เขาพาสาวๆไปนอนด้วยเลยแทบไม่ได้กลับบ้าน
“อะไรนะ...กลับบ้านทุกวัน แต่...”
“ค่ะ แต่ถ้าคุณอาต้องทำงานดึกหรือบินไปทำงานที่อื่นจริงๆ ก็นอนนอกบ้านได้ค่ะ เอวาอนุญาต”
และพอเอวารินทร์เข้ามาอยู่ด้วย เธอก็เริ่มจัดการชีวิตของเขาทันที ทำเอาเหมันต์ถึงกับอ้าปากค้าง
“แต่อาไม่ชอบนอนที่บ้าน...”
“งั้นเราขายบ้านไปซื้อคอนโด ไม่ก็โรงแรมก็ได้นี่คะ”
เหมันต์แทบไปไม่เป็น ก่อนจะคิดว่านี่สินะการมีเมีย ทุกอย่างในชีวิตของเขากำลังเปลี่ยนไปในแบบที่เขาไม่เคยต้องการมาตลอด
“โอเค อาจะพยายามกลับมานอนที่บ้าน งั้นอาไปทำงานก่อนนะ เอวาอยากได้อะไรก็บอกป้านวลได้เลย”
“ค่ะ รีบกลับมานะคะคุณอา”
และเหมันต์ก็ต้องกุมขมับ นี่ขนาดพึ่งเข้ามาอยู่เอวารินทร์ยังเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเขาขนาดนี้ เขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเกิดนานๆไปจะหนักขนาดไหน คงไม่เป็นแบบที่เขาเห็นจากพวกเพื่อนๆรุ่นเดียวกันหรอกใช่ไหม ที่เมียหลวงตามราวีเมียน้อย ตบตีจนเป็นข่าวไม่เว้นแต่ละวัน ซึ่งแบบนั้นเป็นสิ่งที่เขาเลี่ยงที่จะเจอมาตลอด
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
อาวุธ เลขาคนสนิทของเหมันต์ถามขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าเจ้านายดูไม่สดใสเหมือนทุกวัน
“อืม ฉันไม่อยากมีเมียเพราะแบบนี้แหละ นายมีเมียมากี่ปีแล้วห๊ะ”
“ก็ ประมาน 15 ปีแล้วครับ”
“15 ปี! โอ้วววว นายทนมาได้ยังไง เมียฉันพึ่งย้ายเข้ามาที่บ้านวันแรก รู้ไหมเธอบอกว่ายังไง ห้ามฉันนอนนอกบ้านเด็ดขาด ฮ่าฮ่าฮ่า นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ นายก็รู้ว่าฉันแทบไม่เคยนอนบ้าน”
เหมันต์หัวเราะออกมาอย่างรู้สึกสงสารตัวเอง
“ครับ แต่ผมคิดว่ามันดีออกนะครับที่มีคนรออยู่ที่บ้าน ถึงจะทะเลาะบ้าง เจ้ากี้เจ้าการขี้บ่นสารพัด แต่ก็คอยดูแลเอาใจใส่เรามากกว่าคนอื่นๆ จะเรียกแม่คนที่สองก็คงไม่ผิดนะครับผมว่า”
อาวุธบอกขึ้นตามที่เขารู้สึก แต่เหมันต์กลับทำท่าขนลุกแทน
“พอๆๆๆ แค่ฟังก็อยากจะบ้าตายอยู่แล้ว...ฉันคงคิดผิดที่แต่งงาน ไม่คิดว่าเด็กแบบเอวาจะเป็นไปกับเขาด้วย เฮ้ออออ”
เหมันต์ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง และก็ได้แต่หวังว่าเอวารินทร์จะไม่จู้จี้ขี้บ่นเหมือนกับภรรยาของคนอื่นทั่วๆไป
ส่วนเอวารินทร์ พอเหมันต์ออกไปทำงาน บ้านก็ดูเงียบเหงาไปทันทีสำหรับเธอ เพราะปกติแล้วนอกจากเที่ยวเล่นกับพวกเพื่อนๆเธอก็ไม่มีอะไรทำ ยิ่งตอนนี้บิดาของเธอไม่อยู่แล้ว ความงี่เง่าทั้งหมดที่เธอมีคงต้องเก็บเอาไว้อย่างมิดชิด เพราะยังไงเหมันต์ก็เข้ามาในชีวิตเพียงเพราะต้องการช่วยเธอ ถ้าเกิดเขาเจอคนที่รักและอยากหย่า เธอก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินออกไปใช้ชีวิตเพียงลำพัง ตอนนี้เธอต้องเข้มแข็งเพื่อจะได้อยู่ด้วยตัวเองได้
“เจ้านายครับ มีแขกมารอพบ”
“หือ? ใครกัน ฉันไม่ได้นัดใครเอาไว้นี่”
พอเดินลงจากรถ อาวุธก็รายงานออกมาเมื่อพนักงานต้อนรับโทรเข้ามาแจ้งเขาเมื่อนาทีที่แล้ว และพอเดินเข้ามาในบริษัท เหมันต์ถึงกับหยุดเดิน เมื่อ ลีลา อดีตคนรักของเขายืนอยู่ตรงหน้า หัวใจที่เคยเต้นแรงทุกครั้งที่เจอเธอตอนนี้กลับนิ่งสนิท
“เหมันต์คะ...ลีกลับมาแล้ว ลีคิดถึงคุณค่ะ”
หมับ!
ลีลาเดินเข้ามากอดร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งอย่างแสนคิดถึง เมื่อเขาเป็นคนเดียวที่เธอคิดถึงหลังจากกลับมาอยู่ที่นี่
“ปล่อยผมเถอะ ตอนนี้คุณกำลังทำเรื่องไม่ควรต่อหน้าคนอื่น ถึงคุณไม่อาย แต่ผมอาย”
“เหมันต์...”
ลีลาค่อยๆถอยหลังไปยืนห่างจากเขา เมื่อตอนนี้เขาไม่ใช่เหมันต์คนเก่าของเธออีกแล้ว คนที่คว้าเอวเธอไปกอดและจูบทุกครั้งที่มีโอกาส เขาคนนั้นหายไปแล้ว
“ตอนนี้ผมไม่สะดวก กลับไปเถอะ”
พูดจบ เหมันต์ก็เดินตรงไปที่ลิฟต์โดยไม่สนใจลีลาที่มองตามเขาด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ลีหย่าแล้ว ตอนนี้ลีเป็นอิสระแล้ว”
เธอตะโกนบอก ทำเอาเหมันต์ถึงกับหยุดเดิน สองมือกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะเดินต่อโดยไม่หันมามองเธออีก
“ลีรู้ว่าคุณยังรักลีอยู่ ลีจะทำให้คุณกลับมาเหมือนเดิมให้ได้”
ลีลาได้แต่พูดคนเดียว เมื่อเหมันต์ได้ขึ้นลิฟต์ไปเรียบร้อยแล้ว เธอรู้ว่าเธอเคยทำผิดต่อเขาเมื่อ 15 ปีก่อน เธอตีจากและไปแต่งงานกับชายแก่คราวพ่อ และตอนนี้เธอได้หย่าขาดและเป็นอิสระกลับมาแล้ว เธอยังรักและคิดถึงเขามาตลอด และเธอคิดว่าเขาก็เช่นกัน
“อย่าให้เธอเข้ามาที่บริษัทอีก ไปเช็คมาให้แน่ใจว่าไม่มีใครถ่ายรูปไปลงอินเตอร์เน็ต ถ้ามีก็สั่งลบมันให้หมด ยังไงตอนนี้ฉันก็มีเมียแล้ว”
“ครับ”
เหมันต์สั่งขึ้น เมื่อเขาไม่ได้คิดสนใจหรือจะกลับไปหาลีลาเลยสักนิด เพราะเรื่องระหว่างเขาและเธอมันจบไปตั้งแต่ที่เธอจากเขาไปหาคนอื่นแล้ว และคงต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ทำให้เขาได้มีชีวิตอิสระและสนุกไปกับสาวๆอย่างไม่ต้องสนใจใครอีก
“แล้วที่บริษัทของเอวามีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“ไม่มีครับ ทีมบริหารแจ้งมาว่าอดีตท่านประธานจัดการและเตรียมทุกอย่างเอาไว้อย่างดี ทั้งระบบระเบียบ ทุกอย่างเลยไม่มีปัญหาช่วงส่งต่อครับ”
“อืม ฉันจะเข้าไปดูงานอาทิตย์ละวัน จัดตารางไว้ด้วย”
“ครับ”
พอเข้ามาในห้องทำงาน เหมันต์ก็บอกขึ้น เมื่อยังไงซะเขาก็ต้องเข้าไปดูแลบริษัทของเอวารินทร์จนกว่าที่เธอจะสามารถเข้ามาบริหารงานต่อได้นั่นเป็นหนึ่งในคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับคุณราชย์
“ไม่อยู่บ้านเหรอ? อะไรกัน”
ตกเย็น เหมันต์ที่รีบกลับบ้านเพราะเอวารินทร์บอกเอาไว้ แต่กลับพบว่าเธอยังไม่กลับมาเสียอย่างนั้น เขาเลยขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า จนกระทั่งดึกเธอก็ยังไม่กลับมา ทำเอาคนรอถึงกับเริ่มสงสัย
“โทรไปก็ไม่รับ ทำอะไรอยู่ดึกป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก”
นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่โตมาที่เขาต้องมานอนรอใครบางคนให้กลับบ้าน ทำเอาเขาแทบอยู่เฉยไม่ได้เมื่อมันกระวนกระวายใจแปลกๆ จนสุดท้ายเขาต้องลุกเดินลงมารอด้านล่างแทน จนแม่บ้านที่กำลังจะเข้านอนแต่เห็นเจ้านายก่อนเลยเดินเข้ามาถาม
“คุณเหมันต์ต้องการอะไรไหมคะ พอดีป้าจะเข้านอนแล้ว จะได้เตรียมให้ก่อนค่ะ”
“หือ? ฉันไม่ต้องการอะไรหรอก ป้าไปนอนเถอะ ฉันมารอเอวาน่ะ น่าจะใกล้กลับมาแล้วล่ะ”
“คะ? คุณเอวาบอกว่าจะนอนที่บ้านของเธอคืนนี้...ยัยแป๋วไม่ได้แจ้งคุณเหมันต์เหรอคะ”
ป้านวล แม่บ้านเก่าแก่ของเหมันต์บอกขึ้น เพราะคนที่บ้านนั้นโทรมาบอกว่าเอวารินทร์กลับไปที่นั่นและเผลอหลับไปตั้งแต่บ่าย
“ทำไมล่ะ? หรือว่าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่”
“คงยังไม่ชินมั้งคะ ดูท่าเธอจะเหงาเอาแต่อยู่บ้านด้วย งั้นป้าขอตัวไปนอนนะคะ”
“อื้ม...”
และเหมันต์ก็เริ่มคิดตามที่ป้านวลพูด เมื่อเอวารินทร์นั้นอายุจะ 26 แล้ว ควรทำงานได้แล้ว และเขาลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท บางทีอาจให้เธอได้เข้าไปฝึกงานที่บริษัทของเธอดู พอคิดได้แบบนั้นเขาก็เดินกลับขึ้นบ้านไปนอน แต่พยายามเท่าไหร่เขาก็หลับไม่ลงเพราะเอาแต่คิดเรื่องของเอวารินทร์
“แล้วทำไมไม่ปิดบ้าน ที่ล็อคเสียรึไงกัน”
สุดท้ายเหมันต์ก็ต้องขับรถมาที่บ้านของเอวารินทร์ เมื่อดันรู้สึกเป็นห่วงและพอมาเห็นว่าบ้านไม่ได้ล็อคเขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที เพราะที่บ้านมีแต่ผู้หญิงแท้ๆกลับไม่รู้จักป้องกันอะไรเลย เขาเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบสงัด ไฟก็ปิดเงียบ
“ว๊าย!! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!”
หมับ!!
“อาเอง”
“คะ...คุณอา...เอวาตกใจหมดเลย”
เอวารินทร์ที่พึ่งตื่นหลังจากร้องไห้คิดถึงบิดาจนเผลอหลับไป เธอเดินลงมาจากห้องเพื่อหาน้ำดื่มแต่กลับเจอเข้ากับเหมันต์ที่เดินอยู่ในความมืด เธอคิดว่าเป็นโจรเลยร้องขอความช่วยเหลือจนเหมันต์รีบวิ่งเข้ามาปิดปากของเธอเอาไว้
“ทำไมไม่กลับบ้าน”
เหมันต์ถามขึ้น
“ก็...เอวาแค่กลับมาเอาของแล้วเผลอหลับ”
“ไม่ใช่เพราะคิดถึงบ้านเลยกลับมาใช่ไหม...หรือมาร้องไห้เพราะคิดถึงพี่ราชย์ หืม?”
“...................”
และเอวารินทร์ก็ต้องก้มหน้าหนีเขา เพราะที่เขาพูดมาคือความจริง ส่วนเหมันต์ก็พอเข้าใจ เมื่อเอวารินทร์โตมากับพ่อของเธอ เธอเกิดและโตที่นี่ เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกคิดถึงและโดดเดี่ยวที่ต้องย้ายไปอยู่กับเขา
“งั้นคืนนี้นอนที่นี่กัน”
“คะ? เอ่อ คุณอาจะกลับก็ได้นะคะ”
“จะกลับไปไหนล่ะ อาก็จะนอนที่นี่แหละ ไปสิ ขึ้นห้องกัน”
“เอ่อ...”
เอวารินทร์ถึงกับไปไม่เป็น ถึงจะเคยมีอะไรกับเขาแล้วแต่นั่นมันเมื่อหลายเดือนก่อนตั้งแต่วันเข้าหอเธอกับเขาก็แทบไม่ได้เจอกันอีก เพราะเหมันต์บินไปต่างประเทศส่วนเธอก็ต้องดูแลบิดา
“คุณอาจะนอนห้องคุณพ่อ...”
“อาจะนอนกับเรา ไหน ห้องนี้ใช่ไหม?”
และเหมันต์ก็เปิดประตูห้องของเธอเดินเข้าไป ส่วนเอวารินทร์ ตอนนี้เธอเขินจนทำอะไรแทบไม่ถูก และพอเดินเข้ามาเห็นเขานอนแผ่หลาบนเตียงของเธอ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเขินเข้าไปอีก
“มาสิ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก”
“แต่คุณอาจะ ว๊ายยยย”
“อื้มมม ค่อยยังชั่วที่อาตัดสินใจมาที่นี่...ร้องไห้คิดถึงพี่ราชย์อีกแล้วใช่ไหม?”
เหมันต์ดึงแขนของเอวารินทร์ให้ลงมานอนข้างเขาแล้วกอดเธอเอาไว้อย่างปลอบโยน ทำเอาคนที่มาแอบนอนร้องไห้ทั้งวันกำลังจะร้องออกมาอีกครั้ง
“อย่าร้องเลยนะ พี่ราชย์น่ะไปสบายแล้ว จะได้ไม่ต้องเจ็บ ต้องปวดอีก ต่อไปนี้อาจะดูแลเอวาเอง มีอะไรก็บอก อาจะเป็นทุกอย่างให้เอวาเอง เข้าใจไหม?”
เหมันต์บอกขึ้นพร้อมกับกอดเอวารินทร์เอาไว้แน่น เขาไม่เคยคิดห่วงใยหรือสนใจใครมาก่อนตั้งแต่ความรักของเขากับลีลาจบลง แต่ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นกำลังเกิดขึ้นกับเอวารินทร์ ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตเขาในตอนนี้
“แล้วคุณอาไม่เสียดายพวกผู้หญิงที่เคยนอนด้วยเหรอคะ...คุณอาแต่งงานแล้ว พวกเธอคงเสียใจ”
และอยู่ดีๆเธอก็อยากรู้เรื่องผู้หญิงของเหมันต์ เมื่อใครๆต่างก็รู้ว่าเหมันต์ได้ชื่อว่าคาสโนว่าเมืองไทยเลยก็ว่าได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเธอไม่เสียใจหรอก แต่เสียดายอาจไม่แน่ อาไม่เคยนอนกับใครเกิน 2 รอบหรอก แค่ความสุขทางกาย จบแล้วก็จบเลยไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีใครมาราวีเราได้หรอก”
“แล้วคุณอาจะไม่นอกใจ...”
“อะไรกัน พึ่งอยู่ด้วยกันวันแรกพูดถึงเรื่องนอกใจแล้วเหรอ? หืม...”
อันที่จริงเหมันต์ไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนั้นเมื่อเขาเองไม่ได้คิดหยุดอยู่กับเธอ เพราะรู้ว่าถ้าเกิดเธอโตขึ้นและหาทางเดินที่ต้องการเจอ ซึ่งทางเดินนั้นอาจไม่มีเขาร่วมด้วย เขาไม่อยากเอาความรู้สึกเสียใจที่เคยเกิดขึ้นจากความรักมามัดเขาไว้อีกแล้ว และเขาก็จะไม่ห้ามถ้าเธอบอกว่าต้องการมีคนอื่น เพราะที่เขาเข้ามาในชีวิตเธอก็เพื่อช่วยเหลือเพียงเท่านั้น
“อาจะไม่ห้าม ถ้าเอวาเจอคนที่เอวารักและอยากอยู่ด้วยถ้าเกิดเขารักและต้องการดูแลเอวาจริงๆ และอาก็จะไม่พูดว่าการแต่งงานไม่ได้ทำให้อาหยุดและไม่ได้ทำให้อาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ อาไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองและก็ไม่อยากเปลี่ยนแปลงเราด้วย”
เอวารินทร์ถึงกับเงยหน้าขึ้นไปมองเขา เมื่อที่เขาพูดออกมาคือเขาไม่คิดผูกมัดอะไรกับเธอ ซึ่งเขาและเธอแต่งงานกันแล้วแท้ๆ
“หรือที่คุณอาแต่งงานก็เพราะช่วยให้คุณพ่อหมดห่วงเท่านั้นเหรอคะ?”
“ก็ เหตุผลนั้นด้วย”
“แล้วถ้าเอวาเจอคนที่เอวาชอบ คุณอาก็จะปล่อยให้เอวาไปอยู่กับคนนั้นเหรอคะ?”
“อื้อ แต่ก็ต้องดูด้วยว่าเขาชอบเอวาจริงหรือแค่ต้องการอะไรจากเอวาอาถึงจะยอม”
พอเขาพูดย้ำออกมาอีกครั้ง เอวาถึงกับก้มหน้าลงซ่อนความรู้สึกเสียใจไม่ให้เขาได้เห็น เมื่อเธอดันรู้สึกว่าเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจไปแล้วแท้ๆ แต่เขากลับไม่ได้คิดแบบนั้น
“ค่ะ เอวาเข้าใจแล้ว”
เรื่องของเรามันแค่การอยู่ด้วยกันชั่วคราว...ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องการยุติ ทุกอย่างก็คือจบ แล้วอย่างนี้เธอไม่ควรมีความรู้สึกให้เขามากไปกว่าแค่คนรู้จักที่เคยนอนด้วยกันแบบนั้นใช่ไหม?
“แน่ใจนะว่าเข้าใจ”
“ค่ะ...”
เหมันต์จับหน้าของเธอขึ้นมามอง และเขาก็รู้ว่าเธอกำลังโกหกเขาอยู่ แต่สักวันเธอจะเข้าใจความหวังดีของเขา เธอยังเด็กและต้องเจออะไรอีกเยอะ ส่วนเขากำลังจะเข้าวัยกลางคนที่อีกไม่นานจะแก่ลงเรื่อยๆ เขาไม่อาจบังคับให้เธอมาคอยดูแลคนสูงอายุเพียงเพราะมีใบทะเบียนสมรสกันอย่างแน่นอน มันเห็นแก่ตัวเกินไป
- ผู้เขียน
