พออาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาข้างนอก เขากำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโซฟา ตาจ้องมองโน๊ตบุ๊ค เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันตาไม่กะพริบเลย
" หนูขอตัวเข้าไปนอนก่อนนะคะ"
"ผมลืมไปว่าห้องเล็กแอร์เสีย"
"ไม่เป็นไร หนูนอนได้ เดี๋ยวอีคิมก็ไปแล้ว"
"ไปนอนห้องผม" เสียงโหดมาเลย ปิดโน๊ตบุ๊ค แล้วเดินมาดึงมือฉันเข้าไปในห้อง
"ก็หนูบอกว่าหนูนอนห้องเล็กได้ หรือไม่ก็โซฟาก็ได้"
"ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงได้ดื้อนัก เมื่อก่อนออกจะเป็นเด็กว่าง่าย"
เมื่อความอดทนฉันหมดลง
"ใช่สิหนูมันดื้อ คุณถึงได้ทิ้งหนูไป พอมาเจอกันอีกครั้งก็ชอบดุหนู เย็นชากับหนู ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน" น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้ม
"เดี๋ยวนะ พี่เนี่ยนะทิ้งหนู เท่าที่พี่จำได้ หนูเป็นคนขอให้พี่ออกไปจากชีวิตหนูเองนะ แล้วยังบล็อกช่องทางติดต่อพี่ทุกทาง"
"ก็ตอนนั้นหนูยังเด็ก หนูก็เลยพูดไปแบบนั้น แต่พี่ก็ทิ้งหนูไปจริงๆ หายไปตั้งหลายปี ไม่เคยติดต่อหนูมาอีกเลย ถึงหนูจะบล็อก
