EP 3 สาวสิบแปด 3
810 คำ
ชีวิตในโรงเรียนของวนิดาเรียบง่าย ไม่หวือหวา ไม่ได้มีความประทับใจอะไรมากมาย เธอมีแต่จะนับถอยหลังรอวันสอบปลายภาคครั้งสุดท้ายที่กำลังมาถึงด้วยซ้ำ และแต่ละวันใจก็จดจ่ออยู่กับการคิดว่าเย็นนี้จะทำอะไรให้สามีทางนิตินัยของเธอรับประทานดี
ใช่...เขาเป็นสามีของเธอแค่ทางนิตินัยมาได้ปีกว่าๆ แล้ว
แต่วนิดารู้จักเขามานานกว่านั้น...
‘พี่ปราบ’ พี่ชายแสนดีข้างบ้านที่เธอเคยรู้จักคงลืมน้องน้อยคนนั้นไปแล้ว จึงเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือเช่นนี้ หรือไม่อย่างนั้นเขาก็คงโกรธที่พ่อแม่ของเขาต้องมาเสียชีวิตเพราะพ่อแม่ของเธอชวนไปล่องเรือด้วยกันสี่คนโดยกองปราบไม่ไปด้วยเพราะติดสอบ ส่วนวนิดาวัยเจ็ดขวบอยู่ในการดูแลของพี่เลี้ยงที่บ้าน
เหตุการณ์เรือยอชต์ล่มเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน มีเพียงบิดาของวนิดาเท่านั้นที่รอดชีวิตมาได้ บิดามารดาของกองปราบ และมารดาของวนิดาทิ้งชีวิตไว้ในทะเล
กองปราบย้ายไปอยู่อังกฤษ ทำให้ไม่ได้เจอกันอีก ส่วนวนิดาต้องปรับตัวกับการขาดแม่... พ่อเสียใจมากและไม่ได้สนใจเอาใจใส่วนิดานัก กระทั่งวันหนึ่งที่พ่อพาดลใจเข้ามาในบ้านในฐานะภรรยาคนใหม่ ท่านจึงดูมีความสุขมากขึ้น
แต่วนิดาไม่มีความสุขเลย ดลใจเป็นแม่เลี้ยงที่แย่ และเป็นมนุษย์ที่ไร้ความดีด้วย!
“วนิดา! มัวเหม่ออะไร ออกมาทำโจทย์หน้าชั้นเรียนซิ”
“คะ...ค่ะอาจารย์”
วนิดาตอบรับเหลอหลา ก่อนออกมาทำโจทย์เลขหน้ากระดานไวท์บอร์ดด้วยสมองว่างเปล่า หวา...มัวแต่เหม่อไม่ได้ฟังอาจารย์วิไลสอนเลย ตัวเลขพวกนี้มันลอยมาจากดาวอังคารหรือไง เธอไม่เข้าใจเลยอะ
“ทำไม่ได้ใช่ไหม เย็นนี้เรียนเพิ่มนะ” อาจารย์สาวจดชื่อวนิดาไว้ในสมุดจดทันที “เอ้า จอมกมล ออกมาทำแทนเพื่อนเธอเร็ว โชว์ศักยภาพหน่อย”
“โห อาจารย์คะ จดชื่อหนูไปด้วยเลยค่ะ ถ้าวิปทำไม่ได้ หนูก็ทำไม่ได้หรอกค่ะ”
จอมกมลกรีดร้องอย่างเสียสติ เรียกเสียงหัวเราะครืนจากทั้งชั้นเรียน วนิดาเองก็หัวเราะเบาๆ ก่อนส่งปากกาคืนอาจารย์ ย่อไหว้ แล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเอง
เสียงกริ่งพักเที่ยงดังพอดี อาจารย์สาวจึงวางปากกาลงแล้วทวนรายชื่อนักเรียนที่ถูกลงโทษให้เรียนเพิ่มเย็นนี้
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็มีวนิดากับจอมกมลสองคนนะมาเรียนเพิ่มกับอาจารย์ ให้เวลากินขนมก่อนมาเจออาจารย์สักครึ่งชั่วโมงแล้วกันจะได้ไม่หิว”
“อาจารย์ครับ” นักเรียนชายหน้าตาผิวพรรณดียกมือขึ้นสูง “ขอผมเรียนด้วยคนนะครับ วันนี้ยังมีจุดที่ไม่เข้าใจอีกหลายจุดเลย”
“ได้สิอรรถพล ทุกคนเอาอย่างเพื่อนบ้างนะ ขนาดแชมป์คณิตศาสตร์ยังอยากเรียนเพิ่มเลย แต่พวกเธอนี่ขี้เกียจตัวเป็นขน คะแนนเก็บก็แย่ วันจันทร์นี้จะเริ่มสอบปลายภาคแล้วขยันอ่านหนังสือกันด้วยล่ะ ถ้าหวิดคาบเส้นขึ้นมาอีกอาจารย์ไม่ช่วยแล้วนะ จะปล่อยติดศูนย์ต้องมานั่งแก้กันก่อนจบเสียให้เข็ด”
เสียงโห่แซวว่าอาจารย์ใจร้ายด้วยความสนิทสนมของเด็กนักเรียนดังไปทั่วห้อง ก่อนที่อรรถพลหัวหน้าห้องจะสั่งทำความเคารพเพื่อพักกินข้าว แล้วจอมกมลก็แอบกระซิบที่ข้างหูเพื่อนสนิทอย่างรู้ทันชายหนุ่ม
“ตาอรรถน่ะนะจะอยากเรียนอะไรล่ะ อยากจีบวิปสิไม่ว่าเลยจะอยู่เรียนเพิ่มกับเราด้วยเนี่ย”
วนิดาเองก็คิดอย่างนั้นเพราะอรรถพลตามเทียวไล้เทียวขื่อเธอมานานแล้ว เธอปฏิเสธไปก็หลายครั้ง แต่เพื่อนหนุ่มก็ไม่ยอมถอดใจเสียที
“ช่างเขาเถอะ” วนิดากระซิบตอบ “วิปไม่เล่นด้วยเสียอย่าง เดี๋ยวเขาก็คงเลิกราไปเอง ปะ ไปกินข้าวกัน”
ร่างระหงในชุดนักเรียนลุกชวนเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มก่อนจะจับมือเพื่อนสนิทจูงกันไปโรงอาหารโดยไม่คิดอะไร
ทว่า...ชายหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่เดินตามมาห่างๆ กลับคิดอะไรมากมายในหัว เมื่อสายตาจับจ้องที่เอวบาง สะโพกงอนงาม ไล่ลงมาถึงน่องเรียวขาวน่าจินตนาการว่าหากตลบกระโปรงขึ้นจะเจออะไรภายใต้กระโปรงตัวนั้นบ้าง!
อรรถพลยิ้มตาวาว
เล่นตัวได้ก็เล่นตัวไปเถอะวิปครีม
ถ้าเขามีโอกาสพรากพรหมจรรย์เธอเมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นจะมาตามเขาต้อยๆ เหมือนผู้หญิงคนอื่นเขาก็ไม่สนใจแล้ว คอยดูเถอะ!
- ผู้เขียน
