EP 2 สาวสิบแปด 2
733 คำ
กว่าจะเดินทางมาถึงโรงเรียนก็ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม วนิดาเป็นสาวน้อยตากลม ผมหยิกหยักศกปล่อยยาวถักเป็นเปียคู่ข้างใบหู เธอก้าวลงจากรถเมล์หน้าโรงเรียนไม่กี่ก้าวก็ถูกกระชากแขนจากทางด้านหลัง
“อุ๊ย” วนิดาอุทานในคอ ก่อนหันไปเห็นสาวน้อยหน้าแฉล้มตัดผมทรงบ็อบไว้หน้าม้าคล้ายกับนักเรียนหญิงส่วนใหญ่ของโรงเรียนนี้ “โธ่ จ๋อม ตกใจหมดเลย”
จอมกมล หัวเราะคิกคัก เธอเป็นเพื่อนสนิทของวนิดาตั้งแต่เรียนอนุบาลหนึ่งมาจนวันนี้ เป็นเพื่อนที่ชอบถักเปียให้ด้วยเพราะวนิดามีเส้นผมหยิกหยักศก เมื่อตัดสั้นจะฟูฟ่อง จึงได้รับการยกเว้นให้ไว้ผมยาวถักเปียมาโรงเรียนได้เหมือนเพื่อนนักเรียนผมหยิกคนอื่นๆ
“ขวัญอ่อนจังเลยน้องวิปครีมคนสวย มานี่มาเดี๋ยวพี่จ๋อมจะจูบปลอบขวัญนะ จุ๊บๆๆ”
“โอ๊ย ไม่เอา” วนิดาหัวเราะพลางยกมือดันใบหน้ากลมสวยของเพื่อนไว้ และมองจอมกมลด้วยสายตารู้ทัน “จะขอยืมสมุดการบ้านไปลอกอีกละสิ”
“หูย วิปจ๋า” จอมกมลกอดรัดเอวคอดของเพื่อนหนุบหนับ “รู้ใจกันขนาดนี้มาเป็นแฟนพี่จ๋อมเถอะ มามะๆ”
เสียงหัวเราะสดใสดังมาจากสองสาวที่ถูกแอบถ่ายภาพความสนิทสนมนั้นไว้และถูกโพสลงในแฟนเพจ ‘Yuri High Scool’ วนิดากับจอมกมลค่อนข้างมีคนรู้จักในโรงเรียนอยู่แล้วเพราะใบหน้าสดสวยต่างสไตล์ และสนิทชิดเชื้อหยอกเล่นกันมาแต่ไหนแต่ไร เรื่องถูกแอบถ่ายไปลงแฟนเพจทั้งคู่ก็รู้ดี แต่ก็ต่างมองขำๆ แล้วปล่อยให้เด็กๆ รุ่นน้องกรี๊ดกันไป อีกเดี๋ยวพวกเธอเรียนจบกันไปก็คงหาคู่จิ้นคู่ใหม่กันเอง
“ว่าแต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่นั่งแท็กซี่มาเลยล่ะ จ๋อมเห็นวิปลงรถเมล์มาหลายเดือนแล้วนะ เมื่อก่อนตอนจดทะเบียนใหม่ๆ”
“ชู่ว์” วนิดายกนิ้วชี้ขึ้นชิดปากเป็นเชิงให้เงียบเพราะคนเยอะ จอมกมลจึงยกสองมือปิดปากตัวเองอย่างตกใจที่เกือบพูดความลับของเพื่อนออกมา ก่อนจะถามต่ออย่างมีสติมากขึ้น
“ก็... เมื่อก่อนเห็นนั่งแท็กซี่มาตลอดนี่นา จากบ้านนั้นกว่าจะมาถึงนี่ถ้าไม่นั่งแท็กซี่ก็ต้องนั่งรถเมล์ ต่อรถสองแถว ต่อเรือ แล้วขึ้นรถเมล์อีกต่อไม่ใช่เหรอ”
วนิดาเดินนำจอมกมลมาใกล้ถึงห้องเรียนแล้ว เธอขมวดคิ้วกับคำถามของเพื่อนอย่างตึงเครียด
“น้าดลน่ะสิ ช่วงนี้เริ่มโทรมาขอเงินอีกแล้ว วิปไม่อยากรบกวนคุณปราบ เลยพยายามประหยัดเก็บเงินไว้ให้น้าดลเอง ได้ไม่เยอะหรอก แต่ก็จะได้ขอเงินคุณปราบน้อยลงหน่อย”
“เฮ้อ” จอมกมลขมวดคิ้วไม่ชอบใจ ดวงตาวาววับด้วยความโกรธแทนเพื่อน “ก็แค่แม่เลี้ยงหรือเปล่าวิป ตอนนี้วิปมีคุณปราบคอยดูแลแล้วนะ เนื้อร้ายน่ะตัดทิ้งไปบ้างเถอะ จ๋อมไม่เคยเห็นน้าดลเขาทำดีกับวิปเลย เอาแต่ใช้วิปหาผลประโยชน์ให้ตัวเอง”
“แต่เขาก็ไม่เคยตบตีวิป และตอนที่พ่อไม่อยู่ เขาก็เลี้ยงวิปมาจนโตนะจ๋อม”
“เลี้ยงไว้ใช้งานน่ะสิ” จอมกมลนั่งลงบนเก้าอี้ ตายังมองเพื่อนซี้ที่เก็บกระเป๋านั่งลงข้างกัน “วิปต้องคิดถึงตัวเองบ้างนะ รักตัวเองบ้าง ปฏิเสธให้เป็น เข้าใจไหม”
“จ้าๆ” วนิดายิ้มหวานส่งสมุดการบ้านไปให้ “เอ้า รีบลอกเร็วเดี๋ยวไม่ทันเข้าแถวนะ”
รู้ว่าเพื่อนเปลี่ยนเรื่องแต่จอมกมลก็ยอมรับสมุดมาลอกแต่โดยดีแม้จะยังทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่สบอารมณ์นิดหน่อย ทิ้งให้วนิดานั่งมองเพื่อนยิ้มๆ ทว่าในหัวใจกลับน้ำตาตก และอยากจะแก้ปัญหาเรื่องแม่เลี้ยงอยู่เหมือนกัน
แต่เด็กอายุแค่สิบแปดปีแบบเธอก็ไม่รู้จะจัดการปัญหานี้ยังไงไม่ให้เดือดร้อนไปถึงกองปราบ
ดลใจ ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา
แถมยังมีคลิปวิดีโอนั่นที่คอยเอามาแบล็คเมล์วนิดาอยู่เรื่อยๆ เมื่อสาวน้อยคิดจะแข็งข้อขึ้นมา
เรื่องนี้จอมกมลไม่รู้ และวนิดาก็ไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะช่วยแก้ปัญหาอะไรได้จึงเก็บไว้ในใจเงียบๆ...
- ผู้เขียน
