8.โอเว่น เดอนีเซีย

1964 คำ

“องค์รัชทายาท!!!” “คืนนี้เป็นคืนแต่งงาน เหตุใดเจ้าออกมาจากห้องหอเช่นนี้” เธอเม้มปากแน่น พิเมร่าเลือกจะมองไปทางอื่น ไม่ยอมมองหน้าเขา “ไม่เจอกันสองเดือนเหตุใดเจ้าดูไร้ชีวิตชีวาเช่นนี้” พิเมร่าหันกลับมามองหน้าเจสัน “ทำตัวเป็นสตรีอายุห้าสิบไปได้” พิเมร่ายกยิ้ม เสียงหัวเราะน้อยๆ ดังมาจากสตรีคนงาม เจสันยกมือขึ้นขยี้หัวพิเมร่าอย่างแรง “ข้าตกใจที่รู้ว่าเจ้าเป็นองค์หญิงพิเมร่านะ…..ข้ากล่าวคำที่ไม่ควรกล่าวออกไป หากทำให้เจ้าหนักใจ ข้า…..ขอโทษด้วย” เจสันกล่าวพร้อมกับทำท่าทางเอียงอาย พิเมร่ามองเขาพร้อมกับอมยิ้ม “ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อนั้นไม่ได้รักข้า….แต่ข้าไม่คิดว่าเขาจะเกลียดข้าขนาดนี้” พิเมร่าเลิกคิ้วขึ้นอย่างตกใจ “เสด็จพ่อรู้แน่ๆ ว่าข้าชอบเจ้า แต่เขาก็ยังยกเจ้าให้โอเว่น” “….เจสัน” “ขอโทษนะ…ข้าไม่ควรมากล่าวเช่นนี้กับเจ้าในวันแต่งงาน ข้าแค่อยากบอกกล่าวความรู้สึกนี้กับเจ้าไป ให้เจ้าได้รับรู้…..” พิเมร่าเม้มปากอีกครั้ง เธอมองใบหน้าที่เจ็บปวดของเจสัน “หากเป็นท่านคงจะดี…” เจสันยกนิ้วขึ้นมาปิดปากพิเมร่าไว้ “อย่ากล่าวเช่นนี้พิเมร่า….มันทำให้ข้าอยากแย่งเจ้ามาจากโอเว่น…” พิเมร่ายกมือขึ้นมาจับมือเจสันไว้แล้วเลียเบาๆ ที่นิ้วของเจสัน “ทำไมท่านไม่ลองแย่งดูล่ะ??” เจสันยกยิ้ม เขาดึงพิเมร่ามาตระกองกอดทั้งสองควบม้าไปที่บ้านพักราชวงศ์ด้านหลังคฤหาสน์เดอนีเซีย…. โอเว่นพูดคุยกับแขกเหรื่อ มีทั้งญาติห่างๆ และขุนนางในวัง ผู้คนจำนวนมากมาแสดงความยินดีกับงานอภิเษกครั้งนี้ เขาขอบคุณทุกคนได้โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย กว่าจะรู้ตัวก็ปาไปเที่ยงคืน พอนึกถึงใบหน้าพิเมร่าที่กำลังรอคอยเขาแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ นางจะเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ เขามั่นใจว่าจะดูแลนางได้ดีเยี่ยมไม่แพ้พระราชวังที่นางจากมา เขาก้าวขาเดินด้วยหัวใจที่ประหม่า และตื่นเต้น เจ้าสาวคนสวยของเขาจะหลับไปรึยังนะ??? เขาเลือกที่จะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เนื้อตัวของเขาที่ไปรับแขกมาอาจจะสกปรก เธออาจจะไม่ชอบได้ ถึงหน้าห้องหอ โอเว่นเดินวนอยู่หน้าห้องราวสิบรอบก่อนจะรวบรวมความกล้า เปิดประตูเข้าไป ในห้องมืดสนิท….. พิเมร่านอนแล้วหรือ???? เจ้าสาวคนสวยของเขาคงจะเหนื่อย พิเมร่าต้องตื่นขึ้นมาแต่งตัวแต่เช้า ทั้งยังทำพิธีทั้งวันอีก เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเบาๆ ไปที่เตียง หวังจะได้เห็นใบหน้างามที่กำลังนอนหลับสบายของภรรยา ไม่มี…….ไม่มีพิเมร่า พิเมร่าไม่อยู่!!!! เขาเอื้อมมือจับบนเตียง เย็บเฉียบ….นางออกไปนานแล้ว…..ออกไปไหนกันนะ? “ก็อก!!! ก็อก!!!” เสียงเคาะประตูดังขึ้น โอเวนเปิดออกพบกับทหารองค์ผู้หนึ่ง “องค์รัชทายาทฝากจดหมายมาครับ” “เจสัน?” เขาเอื้อมมือไปรับจดหมายพร้อมเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว ‘พิเมร่าอยู่กับข้า ไม่ต้องห่วงนางสบายดี พรุ่งนี้สายๆ ข้าจะไปส่งนาง นางอาจจะตื่นสายเพราะเหนื่อย อ้อ!! ยินดีกับงานแต่งนะ’ เพียงข้อความไม่กี่ประโยคทำเอาเขาหายใจไม่ออก ประตูยังเปิดค้างอยู่อย่างนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองถือจดหมายฉบับนี้นานเท่าไหร่แล้ว อากาศที่เย็บเฉียบในยามค่ำคืนไม่ทำให้เข้าเจ็บปวดเท่าข้อความไม่กี่คำบนจดหมาย เขากำจดหมายในมือแน่น จดเขารู้สึกเจ็บ เจ็บที่มือ…… เขา….ควรจะรู้ยังไงดี พิเมร่าคงมีค่ำคืนที่งดงามในคืนแต่งงานของนาง แต่ทว่าคนที่นางเลือกไม่ใช่เขา ในเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาตามใจนางทุกอย่าง สิ่งใดที่สตรีในเมืองมีนางต้องมีมากกว่าสามถึงสี่เท่า เขาไม่ดีตรงไหน? เขาผิดอะไรกัน?? เขาทำอะไรผิดหรือ? ทำไมเธอไม่เลือกเขา? ขาทั้งสองข้างเขายืนไม่อยู่ โอเว่นทรุดลง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา ไม่มีเสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมาจากปากเขา เขานั่งร้องไห้เงียบๆ ผู้เดียวท่ามกลางอากาศที่เหน็บหนาวจนถึงขั้วหัวใจ พิเมร่า เดอนีเซีย ยังคงทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…… เธอทำหน้าที่แกรนด์ดัชเชสได้อย่างดีทุกอย่าง ดูแลคฤหาสน์ ช่วยโอเว่นดูแลดินแดน เมื่อคราวเยี่ยมเยียนประชาชนเธอก็ทำเป็นภรรยาที่ดีของโอเว่น ยามมีงานในวังเธอยังคงแสดงท่าทีว่ารักโอเว่นสุดหัวใจ บุคคลภายนอกต่างชื่นชมว่าคู่รักที่พระเจ้าสร้าง ทั้งที่ความเป็นจริง เธอไม่เคยนอนร่วมห้องกับโอเว่นด้วยซ้ำ…. หัวใจที่เจ็บปวดของโอเว่น เริ่มชินชา….. เธอยังคงแอบไปหาองค์รัชทายาทเจสันตลอด….. สองปีผ่านไป พิเมร่าตั้งครรภ์ ราวกับฟ้าผ่าลงกลางหัวโอเว่น พิเมร่าเวียนหัวเดินไม่ไหวเขาเลยให้หมอหลวงมาดูอาการ หมอหลวงยิ้มอย่างดีใจ กล่าวกับโอเว่นว่า “ยินดีด้วยท่านแกรนด์ดยุค แกรนด์ดัชเชสตั้งครรภ์แล้ว” โอเว่นเหลือบมองพิเมร่า มีความยินดีเล็กๆ บนแววตานั้น ไม่มีเสียใจหรือความรู้สึกผิดเกิดขึ้นบนแววตานั้นเลย โอเว่นกำลังอยู่ในนรกทั้งเป็น พิเมร่าทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า…. นางไม่คำนึงถึงจิตใจของเขาเลย….หากนางเห็นใจเขาซักนิดคงไม่ปล่อยให้เรื่องราวเลยเถิดเพียงนี้……. พิเมร่ากำลังดื่มยาบำรุงที่หมอหลวงจัดให้ เธอกำลังรอคอยเจสัน เขาบอกว่าจะมารับเธอวันนี้ เธอยกมือขึ้นลูบท้องที่นูนใหญ่ขึ้นมาอย่างมีความสุข อีกไม่กี่วันก็จะครบกำหนดคลอดแล้ว เจสันบอกว่าเขาขอเวลาสองปีจะบอกกล่าวเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาให้องค์จักรพรรดิรับรู้ เธอจะหย่ากับโอเว่น แล้วแต่งงานอย่างสมเกียรติกับเจสัน ได้ขึ้นเป็นจักรพรรดินี ลูกในท้องก็ต้องได้ตำแหน่งองค์รัชทายาทอย่างไม่ต้องสงสัย พิเมร่าหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ประตูหน้าห้องเปิดออก พิเมร่ารีบหันไปดูปรากฏเป็นโอเว่นเดินเข้ามา รอยยิ้มจางหายบนในหน้าพิเมร่าอย่างรวดเร็ว เธอคิดว่าเจสันมาเสียอีก “รอใครอยู่…..รอเจสันหรือ?” พิเมร่าเงยหน้ามองโอเว่น เขาดูแปลกกว่าทุกวัน….. น้ำเสียงที่เขาใช้วันนี้ต่างจากน้ำเสียงที่เธอเคยได้ยิน “โอเว่น…ท่านเป็นอะไรรึเปล่า?” โอเว่นหัวเราะ “เป็นสิภรรยา……เจ้าคิดว่าข้าไม่เป็นอะไรหรือ?” พิเมร่ารู้สึกไม่ดี…..โอเว่นในวันนี้น่ากลัวแปลกๆ เธอมองไปที่ประตูหวังว่าเจสันจะมาช่วยพาเธอออกไป “หากภรรยามองหาองค์รัชทายาท วันนี้เขาคงไม่มาหรอก…” “ท่านหมายความว่ายังไง” “วันนี้เป็นวันอภิเษกขององค์รัชทายาทกับเลดี้เอสเธอร์…..หากภรรยาอยากไปแสดงความยินดีข้าจะพาเจ้าไปเอง” โอเว่นเดินเข้ามาบีบข้อมือพิเมร่าไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ ดวงตาคู่สวยมีหยาดน้ำตาคลอ “เจ็บเหรอ….ข้าเจ็บปวดกว่าเจ้าอีก!!” โอเว่นยกมือไปบีบคอพิเมร่าแน่น น้ำตาเธอไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยนั้น เขาบีบคอเธอแน่น…..จนเธอหายใจไม่ออก “โอเว่น….ข้าหายใจไม่…ออก” โอเว่นหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ คลายมือออก พิเมร่าล้มลงจากเก้าอี้ ท้องเธอกระแทกอย่างแรงกับพื้น เลือดจำนวนมากไหลลงมาที่ขา เธอเจ็บ เจ็บท้องเหลือเกิน “พาหมอหลวงมา….อย่าให้ตาย!!!” ในวันนั้นมีเด็กชายน่ารักน่าชังกำเนิดขึ้นหนึ่งคน จดหมายแสดงความยินดีถูกส่งมาที่คฤหาสน์เดอนีเซียอย่างล้นหลาม องค์จักรพรรดิพระราชทานนามของเด็กชายตัวน้อยว่า อีธาน โอเว่น เดอนีเซีย พิเมร่าสลบไปสามอาทิตย์เต็มๆ เธอลืมตาตื่นมาก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั่วทั้งร่างกาย “ลูกข้า….” “ฟื้นแล้วเหรอภรรยา” โอเว่นนั่งจับมือเธอแน่น เขาส่งยิ้มให้เธอแล้วก้มลงไปจูบที่หลังมืออย่างรักใคร่ พิเมร่าตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เธอกลัวเขา…..กลัวเขาจะทำร้ายเธออีก “โอเว่น…ลูกของข้า…” “ลูกชายเรานั้นหรือ….วางใจ เขาปลอดภัยดี เป็นเด็กชายตัวอ้วนน่ารักน่าชัง” เธอเหลือบมองโอเว่น…. “….เราหย่ากันเถอะนะ” ปรากฏความเงียบอยู่พักหนึ่งไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากโอเว่น เขาส่งยิ้มให้เธออีกครั้งก่อนจะก้มลงไปที่ขาของเธอ “กริ๊ก…” ความรู้สึกเย็นเฉียบบริเวณข้อเท้า เธอหันไปมองก็พบโซ่ขนาดใหญ่ที่ขาข้างซ้าย “โอเว่น…ท่านทำอะไร!!!!” “อย่าได้คิดจะออกไปหาใครอีก….อยู่ในห้องนี้เลี้ยงดูลูกของเราให้เติบโต…” “เขาไม่ใช่ลูกของท่าน!!!!” โอเว่นมองใบหน้าของภรรยา เขาส่งยิ้มให้เธออีกครั้ง เป็นยิ้มที่น่าสยดสยองจนเธอรู้สึกขนหัวลุก โอเว่นยกมือขวาขึ้น มีดเล่มเล็กปรากฏอยู่ในมือ “ภรรยา…ข้าเจ็บปวด เจ็บปวดเหลือเกิน….เจ้าทำร้ายข้า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..” เขาค่อยๆ เคลื่อนมือที่ถือมีดมาวางที่ใบหน้าเธอ “ข้าทนกับความเจ็บปวดกว่าสามปี….ข้าทำทุกวิถีทางให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น….แต่ว่า ก็ไม่มีเลยพิเมร่าไม่ว่าข้าจะทำยังไงทำเช่นไร ความเจ็บปวดในใจก็ไม่ลดลงเลย!!!” พิเมร่าพยายามถอยหลังหนีแต่โซ่ที่ล่ามไว้ที่ขาก็ดึงเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน “จนข้า…..ได้บีบคอเจ้าในวันนั้น…..” โอเว่นยกยิ้มขึ้น เขาหัวเราะเสียงดัง “ข้ารู้สึกดี…พิเมร่าข้ารู้สึกดีเหลือเกิน…..” เขาบรรจงกรีดมีดลงช้าๆ ที่แก้มขวาของพิเมล่า เธอเม้มปากด้วยความเจ็บปวด “เนี่ย!!..รู้สึกดี ข้ารู้สึกดีจริงๆ …..มันทำให้ข้าได้รู้สึกว่าเจ้ากำลังชดใช้ให้ข้า….ฮะ ฮ่า” เขาหัวเราะอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลลงจากใบหน้างามนั้น “ไม่ต้องห่วง…ไม่ต้องเสียใจไป…กับชู้รักของเจ้า….ข้าจะทำกับเขาไม่น้อยกว่าเจ้าเลย…” “ยะ…อย่าทำร้ายเขา…” “….ข้าไม่ให้เจ้าทั้งสองคนตายหรอก……ข้าทนเจ็บมาสามปี ความตายมันน้อยไปสำหรับพวกเจ้า!!” สามปีต่อมา หน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ แกรนด์ดัชเชสเดอนีเซียล้มป่วยลงจนไม่สามารถเดินได้ องค์รัชทายาทเจสันสมคบคิดกับกบฏ และปองร้ายองค์จักรพรรดิ ถูกจำคุกรอการประหาร โอเว่นวางหนังสือพิมพ์ลง เบื้องหน้าเขาคือเด็กน้อยวัยสามขวบที่น่ารักน่าชัง เขายิ้มน้อยๆ ให้บุตรชายก่อนจะอุ้มมาแนบอกอย่างรักใคร่ เขามักจะพาบุตรชายไปหาภรรยาเป็นประจำ โอเว่นใช้แซ่ตีพิเมร่าซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าต่อหน้าบุตรชาย “เพราะว่าพ่อรักแม่ของเจ้ามาก…..ถึงต้องทำเช่นนี้” “เหตุใดที่ขาของท่านแม่ถึงมีโซ่…” โอเว่นหัวเราะเบาๆ “เพราะว่าหากไม่มีโซ่คอยล่ามไว้ นางจะหนีไปหาชายอื่นไงล่ะ……” คำสอนที่แสนบิดเบี้ยวของบิดา ค่อยๆซึมซับลงในใจเด็กชายทีละเล็กละน้อย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more