“เอาไว้ให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอกับพ่อที่บ้านนะ” คีรีเอ่ยทิ้งท้าย เล่นเอาสองหนุ่มสาวที่ได้ยินยิ้มร่า
“อ้าว... แล้วหมอกล่ะกลับวันนี้ไหม” คีรีหันไปหาคู่แฝดของหมอหนุ่ม
“ครับ... ตั๋วที่ได้ เวลาก็ไล่ๆ กันครับ”
“ไปเสียด้วยกันสินะ”
“ครับผม” หมอกยิ้มกว้าง ยิ้มเลยไปถึงคนที่ยืนหน้าบึ้งๆ อยู่ข้างหลัง
“เมื่อไหร่จะเลิกจองเวรนะ” เธอว่าให้เขาทันทีที่หมอกเดินตามหลังมาติดๆ
“แล้วจะคิดถึงพี่นะ จะหาว่าพี่ไม่เตือน”
“เชอะ... ใครจะคิดถึงใคร หลงตัวเองมากไปแล้วมั้ง” เธอหันหน้าไปแว้ดใส่เขาทันที หมอกทำหน้าไม่ยี่หระแถมยังยิ้มยั่วโมโหหญิงสาวอีกครั้ง เธอสะบัดหน้าใส่เขาในทันที
“คุณพ่อขา รอหน้อยแน่ด้วยค่ะ” เธอรีบเดินลิ่วๆ ตามหลังคุณพ่อไปอย่างรวดเร็ว
สองคุณหมอยืนโบกมือลาให้กับทั้งสามคนที่กำลังก้าวขึ้นแท็กซี่ที่ทางโรงพยาบาลจัดเอาไว้ให้
“หมอก... หากได้ไปแถวกรุงเทพฯ ก็แวะไปหาลุงได้นะ”
“ครับผม” สองหนุ่มต่างวัยยิ้มให้แก
