รอยบาปหนามหัวใจ

ทีมทำงาน

ปลายมือของพันสิตาที่สอดขึ้นไปโอบรัดรอบคอของพี่คีรีไว้แน่นโน้มรั้งท้ายทอยของเขายึดเอาไว้

“ตาลก็รักพี่ค่ะ รักมากๆ พี่ทำให้ตาลรู้สึกอบอุ่นที่สุด ตาลมีความสุขมากๆ ค่ะ ขอบคุณที่รักกัน”

เธอโน้มใบหน้าของเขามาชิดใกล้ เขย่งปลายเท้าขึ้น แตะริมฝีปากประทับรอยจูบ คีรีรั้งท้ายทอยของหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะแปรเปลี่ยนจุมพิตแบบเด็กๆ ของเธอนั้น ให้เป็นรอยจุมพิตที่ตราตรึงใจ

ในราตรีนั้น พันสิตายินยอมพร้อมมอบกายให้เขาเชยชม เธอรักเขามาก อยากให้เขามีความสุข และตอบแทนที่เขาทำดีตลอดการคบหากัน และอีกอย่างพรุ่งนี้สองคนสัญญากันว่า ก่อนจะกลับกรุงเทพฯ จะแวะจดทะเบียนสมรสกันก่อนที่อำเภอ แล้วหลังจากนั้น คีรีจะพาตาลกลับไปบ้านของเขาในฐานะเมีย และแม่ของลูกในอนาคต

“สองหมอคู่รักครับ” ผอ. ดิลกเรียกคฑาวุธและญารินดามาหา แต่คำพูดของ ผอ. ทำให้ทั้งคู่หน้าแดง

“ครับ / ค่ะ”

“พรุ่งนี้มีเรื่องด่วน พอดีจริงๆ แล้วต้องเป็นคุณหมอสมชายและคุณหมออาคมที่ต้องไปกับหน่วยงาน............... ขึ้นไปตรวจรักษาคนไข้ที่บนยอดเขา............. แต่พอดีดันมามีเคสด่วนที่ผมอยากจะให้หมอสมชายช่วย และหมออาคมคุณยายของท่านมาเสียชีวิตกะทันหันพอดี หน้าที่นี้จึงต้องตกมาถึงคุณสองคน หวังว่าคงไม่มีปัญหานะ” ผอ. ดิลกมองลอดแว่นสายตาออกมาสบจ้องทั้งสองคน

“ไม่มีค่ะ”

“ไม่มีเช่นกันครับ”

“ที่ผมเลือกคุณทั้งคู่ เพราะตอนนี้คุณสองคนก็ออกเวรแล้ว ได้กลับไปเตรียมตัว พรุ่งนี้ ตีสี่ เจอกับหน่วยรถเคลื่อนที่ได้ที่หน้าตึกศรีเทพนะครับ” สองคนต่างพากันพยักหน้ารับ

“อ่อ... ไปค้างคืนนะครับ เตรียมเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็น ไปนอนที่นั่นสองคืนนะครับ” ผอ. ดิลกพูดทิ้งท้าย

หมอเมฆและหมอเนเน่มองหน้ากัน

“ค่ะ / ครับ”

พอพ้นออกมาจากห้องของท่าน

“เย้ๆ... นึกว่าจะไม่มีโอกาสออกไปเที่ยวข้างนอกเสียแล้ว” เนเน่ส่งเสียงดีอกดีใจ พี่หมอมองหน้าเธอแล้วทำคิ้วขมวด

“ที่รักครับ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เราสองคนไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว” เขาย้ำ

“แต่ก็ได้ออกไปข้างนอกใช่หรือเปล่าล่ะ” เธอทำสีหน้าดี๊ด๊ามากมาย ก่อนจะสอดแขน แล้วพิงหัวมาซบลงไปที่ไหล่ของพี่หมอ

“พี่ขอโทษนะรับปากว่าจะพาเนเน่ไปเที่ยวตั้งหลายครั้ง แต่เราก็พลาดกันทุกที” เขาพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง ยกมือขึ้นขยี้หัวเธอเบาๆ

“ก็เรามาฝึกงานนะคะ ไม่ได้มาเที่ยว” เธอยืมประโยคที่เขาพูดเมื่อกี้มาใช้

“ไว้พอเราแต่งงานกัน และใช้ทุนหมด พี่จะพาเนเน่เที่ยวให้รอบประเทศไทยเลย”

“โธ่... เนเน่นึกว่าพี่หมอจะพาเนเน่เที่ยวรอบโลกเสียอีก”

“หื้อ... ถ้าหากเราเอาแต่เที่ยว แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาหาเงินเล่า” เขาท้วงติง

“แต่พี่เมฆขา สัญญาได้ไหม ว่าจะพาเนเน่ไปฮันนีมูนต่างประเทศสักครั้ง” เธอทำเสียงอ้อน

“ได้สิ เนเน่อยากไปประเทศไหนครับ” เขาถามแบบเอาใจ

“สวิส ฝรั่งเศส เยอรมัน อังกฤษ สกอตแลนด์ แล้วก็... เอ่อ...” หญิงสาวทำท่าคิด

หมอเมฆหยุดเดิน ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว ยกสองมือขึ้นกระชับไหล่ของเนเน่เอาไว้แน่น

“พี่สัญญาเลยนะ ว่าหลังจากแต่งงานกันแล้ว จะทำให้ทุกวันของเรามีความสุข จะให้ทุกวันเป็นวันฮันนีมูนเลยครับ” เขาทำสีหน้าจริงจัง

“จริงๆ นะคะ”

“จริงจ้ะ” เขาก้มลงไปจุมพิตเธอที่หน้าผากมน

สองคนยิ้มกว้างให้แก่กัน กระชับจับมือของกันและกันเอาไว้แน่น ฝันถึงวันข้างหน้าที่จะมีร่วมกันด้วยความรักที่เข้าใจ

ทั้งสองคุณหมอเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้คนละใบ ดีหน่อยที่ต่างไม่ค่อยประโคมผิวกันเท่าไร จึงเอาข้าวของเท่าที่จำเป็นไปเท่านั้น

หมอเมฆบอกหมอเนเน่ว่าเขาจะเอาผ้าห่มไปเผื่อเธอ รวมทั้งมุ้งด้วย หญิงสาวได้ยินก็หัวเราะ แต่ก็เอ่ยปากขอบคุณเขาไป

รุ่งขึ้น ทั้งสองคนซ้อนจักรยานยนต์ของหมอเมฆมาด้วยกันที่หน้าตึกศรีเทพ มีรถและทีมงานมารอกันอยู่แล้ว พอทั้งสองมาถึงขึ้นรถ ขบวนก็เริ่มเดินทาง มุ่งสู่ยอดเขา.................... เพื่อพบปะรักษาพี่น้องชาวเขาที่ห่างไกลหมอ และต้องเสียเวลาเดินทางมาในเมือง

บรรยากาศสองข้างทางแปลกตาไปจากเดิม เริ่มขึ้นเขาสูงชันไปเรื่อยๆ เนเน่มองหน้าพี่เมฆอย่างตื่นเต้น นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่เธอได้ออกมาทำแบบนี้

คำบอกเล่าของน้ำพระทัยของในหลวงรัชกาลที่เก้าของปวงชนชาวไทย ท่านไม่เคยแบ่งแยกว่าประชาชนของท่านสัญชาติใด ท่านให้ความรักเท่าเทียมกันหมด ยอดดอยแห่งนี้ห่างไกลความเจริญยังได้รับน้ำพระทัยของพระองค์ท่าน สองคุณหมอหนุ่มสาวต่างปลื้มใจกับภารกิจที่ได้รับในครั้งนี้

การเดินทางใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึง และต้องเดินเท้าขึ้นเขาไปอีกเป็นสิบกิโลเมตร

ญารินดาท่าทางเหนื่อยหอบ แต่เธอก็ใจสู้ หมอเมฆอาสาที่จะช่วยเธอแบกสัมภาระให้แต่เธอก็ปฏิเสธ เพราะไหนจะมีเครื่องมือแพทย์และกระเป๋ายาตอนนี้ก็อยู่บนไหล่ของหมอเมฆเช่นเดียวกัน

กว่าจะเดินทางขึ้นมาถึงบนหมู่บ้านก็เล่นงานให้ทุกคนเหนื่อยเอาการ

“รู้แล้วค่ะว่าทำไมต้องมาค้างคืน” เนเน่นั่งลงแบบหมดสภาพ ยกสองมือตีไปที่น่องของตัวเองเบาๆ

หมอเมฆนั่งลงเบื้องหน้า ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงไปกับพื้นดิน แล้วจัดการถอดรองเท้าของเนเน่ออก

ภาพเท้าที่ปรากฏให้เห็น มีรอยพองน้ำเต็มไปหมด เพราะเกิดการเสียดสีระหว่างเท้านิ่มๆ กับรองเท้าแข็งที่เดินมาเป็นเวลานาน

“เจ็บไหม” เขาถามเธอด้วยความห่วงใย

เธอพยักหน้าให้แต่ก็รีบพูด “เนเน่ทนได้ค่ะ” เธอยิ้มกว้าง เพราะวันนี้ทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกัน ทุกคนเดินเท่ากัน ฉะนั้นมันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเธอเลย

หมอเมฆนวดน่องให้เธอเบาๆ เพื่อผ่อนคลาย หญิงสาวมองเขาแบบขอบคุณ รู้สึกดีใจที่เลือกคนไม่ผิด และเขาทำให้เธอประทับใจอีกแล้ว

“อากาศบนนี้เย็นสบายนะคะพี่ เนเน่ว่าคืนนี้ต้องหนาวเลยล่ะ” เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีคราม

“พี่ยกผ้าห่มให้เนเน่หมดเลย”

“อ้าว... แล้วพี่เมฆจะห่มอะไรละคะ” เธอยังมีแก่ใจถาม

“คุณหมอครับ ทางผู้ใหญ่จัดห้องให้คุณหมอสองคนแล้วนะครับ” คนในทีมเดินมาตาม เพราะหัวหน้าทีมกำลังประสานงานกับผู้ใหญ่ของชนเผ่า

“อ๋อ... ครับผม”

คฑาเทพรีบช่วยญารินดาใส่ถุงเท้าและรองเท้า