รอยบาปหนามหัวใจ

อดีต ที่ปิดซ่อน

“อ๋อ... ให้คนขับรถไปส่งครับคุณแม่” เขารีบบอกญาดา เพราะกำลังเห็นเธอขยับปากจะถาม

“ไปก่อนนะครับ” เขายกมือไหว้ทุกคนก่อนจะเดินตัวปลิวออกไป

“จะไปประชุมอะไรที่กระบี่” คุณย่าเปรยขึ้น จริงๆ อดีตที่ฝังใจทุกคน คือ แม่ของขุนเขาก็หายไปกับทะเลกระบี่

 “ก็เรื่องโชว์รูมรถนั่นแหละครับ” เขาเอ่ย คำพูดของคุณหญิงแก้วกัลยาทำให้สีหน้าของคีรีเข้มขึ้น

“เอากาแฟไหมคะคุณ” ญาดาถามแบบเอาใจ สามีของเธอกำลังลุกขึ้นไปที่ห้องทำงาน เขาหันมาพยักหน้าให้ก่อนจะหันกลับเดินตรงเข้าไปยังห้องทำงาน

ญาดาสีหน้าสลด ไม่ว่ากี่เดือนกี่ปี เธอก็ไม่เคยแทนที่เมียเก่าของพี่คีรีเขาได้จริงๆ

“ตาลจ๋า พรุ่งนี้ไปบ้านพี่นะตาลนะ ไปกราบคุณแม่พี่ด้วยกัน เชื่อพี่คุณแม่ของพี่ต้องชอบตาล รักตาลเหมือนพี่ พี่อยากพาตาลไปให้คุณแม่พี่รู้จักจริงๆ” คีรีคะยั้นคะยอใช้สายตาอ้อนวอนกับหญิงสาวสุดๆ

พันสิตาได้แต่นั่งถอนหายใจ เธอกังวลไปหมดทุกอย่าง ในหัวสมองของเธอคิดอยู่อย่างเดียวว่า เธอไม่มีอะไรที่เหมาะสมกับเขาเลย

คีรี พงษ์พิสุทธิ์จินดา ทายาทบริษัทนำเข้ารถยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย แล้วมีโชว์รูมอยู่ทุกจังหวัดในประเทศนี้

เธอนั่งกุมมือของเขาเอาไว้แน่น สายตาที่จ้องสบเต็มไปด้วยความรักและความหวังดี

พันสิตาในชุดนักศึกษา โดยมีเสื้อครุยของมหาวิทยาลัยชื่อดังพาดเอาไว้ที่เบาะด้านหลัง พร้อมกับช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่โตที่เขาให้ เพื่อแสดงความยินดี เธอเพิ่งรับพระราชทานปริญญาบัตรในวันนี้

“พี่คีรีคะ สิ่งที่ดีใจที่สุดในชีวิตของตาล เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่เติบโตมาจากบ้านเด็กเมตตา ได้รับความรักอันบริสุทธิ์ของพี่แค่นี้มันก็ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วสำหรับตาล ตาลขอบคุณพี่มากๆ ที่รักตาล และมอบแต่ความรู้สึกดีๆ ให้กันตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ตาลไม่รักพี่นะคะ แต่ด้วยฐานะของเราที่ต่างกันอย่างกับฟ้ากับเหว ตาลอยากให้พี่คีรีทบทวนให้ดีๆ ค่ะ” เธอพูดด้วยเหตุด้วยผล และการที่ทุกคนต้องอยู่กับความเป็นจริง

“ตาล อย่าพูดเหมือนตาลไม่รักพี่ ไม่อยากอยู่กับพี่”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แต่ตาลแค่เห็นว่า...” คีรีโพล่งคำพูดแทรกเข้าไปในทันที

“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พี่ว่าเราคุยเรื่องนี้กันมาหลายรอบแล้ว ตาลรักพี่ไหม ตาลอยากอยู่กับพี่ไหม ตาลเชื่อใจพี่ไหม อยากมอบชีวิตของตาลให้กับพี่หรือเปล่า” เขาย้ำน้ำคำด้วยสีหน้าที่จริงจังกว่าครั้งไหน

“พี่คีรี...” เธอทำเสียงอ่อยด้วยหน้าตาที่หนักอกหนักใจ

“พี่ถามว่าตาลรักพี่ไหม” สายตาที่จ้องสบมาอย่างไม่ละความพยายาม คนอย่างคีรีรักใครรักจริง และเขาต้องการเพียงแต่เธอเท่านั้น

“ตาลรักพี่ค่ะ”

ทั้งสองโผเข้ากอดกัน ตาลน้ำตาไหลอาบแก้ม

“แต่งงานกับพี่นะ” เขาขอเธอแต่งงานทันที

พันสิตาผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขา มองหน้าคีรีปากคอสั่น เธอยังน้ำตาไหลริน

“พี่คีรี...”

“ให้พี่ดูแลตาลต่อจากนี้นะ พี่สัญญาพี่จะรักตาลจนวันตาย” เขาให้คำมั่น ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นมากรีดเช็ดน้ำตาให้

“ค่ะ” เธอได้แต่พูดสั้นๆ

คีรีน้ำตาซึมออกมาเช่นกัน เขาประทับจูบลงมาแนบแน่นทันที ความรักความซื่อสัตย์ถูกส่งผ่านมาทางสัมผัสของร่างกายกันและกันที่ตระกองกอดกันเอาไว้แน่น

คืนนั้นคีรีพาเธอไปยังหาดแม่รำพึง เป็นสถานที่ซึ่งเขาและเธอได้รู้จักกันเมื่อมารับน้องของคณะตอนที่พันสิตาอยู่ปีหนึ่ง เขารักเธอทันทีตั้งแต่แรกเห็น และตัดสินใจเริ่มจีบเธอตั้งแต่วันนั้น

ผ่านไปไม่เท่าไหร่ พันสิตาก็ต้องตอบรับน้ำใจจากเขา รับปากเป็นแฟนจะดูแลเทกแคร์กันและกัน คีรีเป็นสุภาพบุรุษมาก ทำให้เธอรักเขาสุดหัวใจ ตลอดสี่ปีไม่มีวันไหนที่เขาไม่ชวนเธอให้ไปเยี่ยมคุณแม่ของเขา แต่เธอคิดว่ายังไม่ถึงเวลา แต่วันนี้เธอรับปริญญาแล้ว คุณแม่ของพี่คีรีคงไม่ดูถูกเธอมากนัก

หลังจากที่เช็กอิน ทั้งสองคนก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพากันไปเดินทอดน่องอยู่ที่หน้าหาด แวะหาร้านอาหารซีฟู้ดรับประทานเพื่อฉลองความสำเร็จของหญิงคนรักในวันนี้ถึงแม้จะมากันแค่สองคน แต่ความสุขและอิ่มเอมใจมันมีมากกว่าจะหาคำใดมาเปรียบได้

เขาพาเธอเดินกลับไปยังรีสอร์ต ระหว่างทางผ่านชายทะเลที่กำลังส่งเสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นฟองขาวระยับกระทบกับแสงจันทร์ที่เจิดจรัสอยู่บนฟากฟ้า เงาของพระจันทร์ตกสะท้อนกับน้ำทะเลในยามค่ำคืน ทำให้ท้องทะเลสว่างไสวน่ามองไปอีกแบบ

พันสิตายกมือขึ้นกางแล้วหมุนตัวแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่สว่างสดใสนั้น

“อากาศก็ดีๆ พระจันทร์ก็สวยๆ นะคะพี่” เธอพูดกับเขาอยู่ในอิริยาบถนั้น

คีรีสวมกอดเธอจากด้านหลัง ซุกใบหน้าลงไปบนซอกคอขาวนุ่มน่าสัมผัส

ฟอด... เขาหอมแก้มน่ามองนั้นทันทีที่เธอหันมามองหน้าเขา

“อุ้ย... ทำอะไรคะ” เธอทำตกใจสะดุ้งนิด และทำหน้าแดง

“ไม่มีใครเห็นหรอกครับ ถึงเห็นเขาคงไม่ว่าหรอก ที่แบบนี้คู่รักเท่านั้นแหละที่จะมาเดินเล่นกัน”

“ไม่อายคนก็อายฟ้าดินบ้างนะคะพี่จ๋า” เธอแกล้งว่า แต่ก็ยกมือของตัวเองจับแขนของเขาที่โอบกอดร่างกายของเธอเอาไว้ พันสิตาพิงศีรษะลงไปบนหน้าอกของเขาด้วยความสุข รู้สึกสบายใจและอบอุ่นมากๆ

“ตาลจ๋า เราจะมีลูกด้วยกันเลยนะ” เขาเอ่ยปากขอทันที

“หื้อ... พูดอะไรก็ไม่รู้” หญิงสาวทำขวยอาย

“พูดเรื่องที่เป็นไปได้ทั้งนั้นเลย” พูดจบเขาหมุนร่างบางให้หันหน้าเข้ามาหา ใช้มือหนึ่งเชยปลายคางของหญิงสาวให้เงยหน้าขึ้นมาจ้องสบกัน อีกมือกระชับไว้ที่เอวดึงร่างนุ่มนวลเข้าแนบชิด

“พี่รักตาลมากรู้ไหม ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดที่จะได้เป็นเจ้าของผู้หญิงคนนี้ อยากครอบครอง อยากอยู่ใกล้ชิด อยากนอนกอด อยากจูบ...” คำพูดที่เย้ายวนชวนฟังและทำให้คนได้ยินใจสั่น

เธอเผยออ้าปากรอเขา ตอนนี้พี่คีรีชิดใบหน้าลงมาใกล้ๆ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาบนปากนุ่มนิ่มของเธอ

“อือ...” เขาเป็นฝ่ายครางครวญบอกความพอใจเสียเอง

ปลายลิ้นที่จ้วงแทงแทรกเข้ามาหาความหวานที่ชวนหลงใหล ช่างดูดดื่มและชวนให้หลงเคลิบเคลิ้ม

“พี่รักตาลนะครับ” เขาบอกรักเธออีกครั้ง