EP.6
1114 คำ
ชายหนุ่มกดเลื่อนบานกระจกหน้าต่างลงก่อนล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ริมฝีปากพ่นควันสีขาวออกมาอย่างเชื่องช้า นิโคตินมันทำให้เขารู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาหน่อย แต่กลิ่นบุหรี่กลับไม่ถูกจมูกอีกคนอย่างแรง หญิงสาวพยายามอดทนอดกลั้นไว้แม้จะเกลียดกลิ่นเหม็นของมันเป็นที่สุด ระหว่างนั้นก็สอดส่องสายตามองหาโรงแรมตามรายทางที่รถยนต์ขับผ่าน อดไม่ได้ที่จะเหลือบสายตามองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้ง ใบหน้าสวยๆ แบบนี้ท่าทางสูบบุหรี่แบบนี้มันคุ้นเหลือเกิน ครุ่นคิดสักพักก็นึกขึ้นได้ว่าใช่เด็กบ้าที่เธอเพิ่งปะทะฝีปากไปเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะจำเธอไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ
ดีแล้วที่จำไม่ได้ ถ้าเกิดจำได้ขึ้นมาเขาอาจไม่ใจดีช่วยเธอไว้ก็ได้ เรื่องก่อนนี้เธอจะไม่เก็บเอามาใส่ใจอีก…ตอนนี้เขาก็ถือเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้
“จะให้จอดตรงไหนหรือจะให้ไปส่งที่ไหนก็บอกได้นะ”
“เอ่อ..จอดตรงนั้นก็ได้” มองเห็นป้ายโรงแรมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเลยบอกให้เขาจอดตรงนั้น
ชายหนุ่มมองโรงแรมม่านรูดตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ชะลอรถก่อนขับเข้าไปจอดตรงหน้าทางเข้า ผู้ชายวัยรุ่นเดินเข้ามาใกล้พลางโบกมือให้รถขับเข้าไปจอดด้านใน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยขณะมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างใช้ความคิด
“ม่านรูด? ”
“หา! เป็นม่านรูดหรอกเหรอ นึกว่าโรงแรมเสียอีก เอ่อ..คุณพอจะรู้จักโรงแรมที่ราคาไม่แพงบ้างไหม”
“ม่านรูดกับโรงแรมมันก็ไม่ต่างกัน” ริมฝีปากหยักสวยบ่นออกมา
“…” ก็จริงอย่างที่เขาพูด ความหลังฝังใจ…มันทำให้เธอนึกถึงเรื่องไม่ค่อยดีในอดีต
“ไม่มีบ้านเหรอไง เดี๋ยวฉันขับรถไปส่งเธอที่บ้านก็ได้” ริมฝีปากหนาอัดนิโคตินเข้าปอดฟอดใหญ่ก่อนโยนบุหรี่ที่ใกล้หมดมวนออกนอกหน้าต่างรถ หันกลับไปมองสบสายตากับหญิงสาวตรงหน้า
ถึงมี…ที่นั่นก็ไม่ใช่บ้านหรอก
“ไม่มี” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นสนิท เบือนหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่าง พอจะเปิดประตูรถออกไปก็ถูกชายหนุ่มดึงตัวเธอให้กลับเข้ามานั่งตามเดิม มนินพัทธ์รู้สึกงุนงงกับการกระทำของอีกฝ่ายก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมพูดอะไร
“เอ่อ..ขอบคุณที่ให้ติดรถมาด้วยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ”
“อยากได้ที่พักใช่ไหม เดี๋ยวพาไปแล้วกัน” จินตภัทรเหลือบสายตามองสภาพน่าเวทนาของอีกฝ่ายก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
“คุณจะช่วยหาโรงแรมให้ใช่ไหม ขอบคุณมากค่ะ” มือบางรีบปิดประตูรถทันที
“…”
เขาไม่ได้สนใจเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่ สำหรับคนตรงหน้าก็ไม่ได้รู้สึกสงสารเห็นใจอะไรแค่รู้สึกไม่อยากปล่อยผ่านไปแบบนี้ ตอนนี้ก็ไม่อยากเสียเวลาขับรถวนหาที่พักให้เธออีก เหลือบสายตามองดูเวลาก็เที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว เขารู้สึกเหนื่อยกับอะไรหลายๆ อย่างมาทั้งวัน ตอนนี้อยากกลับไปนอนพักผ่อนเต็มที
คอนโดจิน
ชายหนุ่มเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพักตัวเอง ใช้ปลายเท้าเขี่ยกระป๋องเบียร์ที่ตกระเกะระกะขวางทางเดินอยู่ วันนี้ก็ดันลืมบอกแม่บ้านให้มาทำความสะอาด เขาเหลือบสายตากลับไปมองหญิงสาวที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ตรงหน้าประตูห้อง แววตาคู่นั้นดูหวาดระแวงเหมือนสัตว์เล็กๆ ที่เตรียมระวังภัย พอเห็นอีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะเดินตามเข้ามาง่ายๆ ชายหนุ่มก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“นี่ห้องพักฉันเอง”
เขาบอกว่าจะหาที่พักให้ เธอหลงดีใจคิดว่าเขาจะพาไปส่งโรงแรมที่ไหนสักที่หนึ่ง แต่ไหงกลับกลายพาเธอมาที่คอนโดของเขาแบบนี้ คนเพิ่งผ่านเหตุการณ์แบบนั้นมาจะไม่ให้มนินพัทธ์รู้สึกหวาดระแวงผู้ชายตรงหน้าได้ยังไง ถึงเขาจะช่วยเธอไว้ก็ตามแต่ก็ยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่ดี
มนินพันธ์กวาดสายตาเข้าไปสำรวจในห้องพักหรู ดูจากสภาพห้องแล้วเขาคงรวยมากถึงได้มีเงินเช่าคอนโดหรูๆ แบบนี้ได้ เอกสารที่วางบนโต๊ะกับชุดนักศึกษาที่วางพาดบนโซฟาหนังสีดำทำให้มนินพัทธ์รู้ว่าอีกฝ่ายยังเรียนหนังสืออยู่
“เข้ามาสิ จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม”
“นายบอกว่าจะพาไปหาที่พักนี่ ทำไมถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะ”
“นี่ก็ที่พักไม่ใช่เหรอไง เข้ามาเถอะน่า คนง่วงจะตายห่าอยู่แล้วไม่ทำอะไรหรอก”
ชายหนุ่มมองปราดเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ สภาพน่าสมเพชเวทนาแบบนี้ใครจะไปมีอารมณ์ทำอะไรกัน ถึงเ****นแค่ไหนก็ทำไม่ลงหรอก เขาไม่ได้ขาดแคลนเรื่องผู้หญิง ออกจะมีเหลือเฟือจนเลือกกินไม่หวาดไม่ไหวเสียด้วยซ้ำ
“ฉันขอไปพักที่อื่นดีกว่า มันคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ถ้าต้อง..”
“ก่อนจะพูดอะไรช่วยดูสภาพตัวเองด้วยนะ นอนมันที่นี่แหละ ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
“เอ่อ..” ฟังเขาพูดไปก็ก้มลงมองสภาพตัวเองตาม ริมฝีปากเล็กพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ
“ง่วง เหนื่อย ขี้เกียจขับรถไปส่งแล้ว ที่นี่มีสองห้องนอน ฉันนอนห้องนี้ ส่วนเธอไปนอนห้องนู้น” บ่นไปก็ชี้มือชี้ไม้ไปยังห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องนอนของตัวเอง
“…”
พอเห็นเธอไม่ยอมเดินเข้ามาแถมตั้งท่าจะเดินหนี จินตภัทรก็เป็นฝ่ายไปลากตัวเธอให้เดินตามเข้ามาในห้อง จัดการปิดประตูพร้อมกับกดล็อกประตูห้องเสร็จเรียบร้อยก็เดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที เขาไม่อยากอาบน้ำอยากนอนมันทั้งแบบนี้ หลังจัดการถอดเสื้อผ้าที่สวมใส่ออกจนหมดก่อนจัดการโยนมันลงในตะกร้า ร่างสูงล้มตัวลงบนฟูกนอนอย่างเหนื่อยอ่อนแต่พอหัวถึงหมอนกลับนึกอะไรขึ้นมาได้ จินตภัทรเด้งตัวลุกออกจากเตียงก้าวเท้ายาวๆ ออกไปจากห้องตรงเปิดประตูออกก็เห็นหญิงสาวนอนขดตัวอยู่บนโซฟาหนังตัวยาวสีดำ
- ผู้เขียน
